چرا مدارس ایرانی خارج کشور در جذب دانش‌آموز ناموفق بوده‌اند؟
سایت الف در یادداشتی عملکرد مدارس ایرانی خارج کشور را در جذب دانش‌آموز ناموفق ارزیابی کرده و به دلایل این مساله پرداخته است.
به گزارش ایسنا در این یادداشت می‌خوانیم: مدارس ایران در خارج از کشور می‌توانند با حمایت خانواده‌های کارمندان مامور دولت، خانواده‌هایی که به صورت موقت به خارج از کشور عزیمت می‌کنند و یا دوستداران سیستم اموزشی ایران زمینه‌ساز تحکیم و ترویج فرهنگ و زبان ایران اسلامی در بین ایرانیان مقیم خارج و حتی سایر اقوام و ملل نیز باشند، که متاسفانه به دلیل چالشهای عدیده نتوانسته اند ماموریتهای اساسی خود را به عرصه ظهور برساند و علی‌رغم هزینه میلیونها دلار در سال تامین‌کننده نظر ایرانیان و مسئولان محترم نظام جمهوری اسلامی نیستند.
در این مقاله قصد داریم موارد چالشی و حتی چند پیشنهاد در جهت بهتر شدن وضعیت این مدارس ارائه کنیم.
این مدارس در کلیه کشورهای خارجی با استاندارد آموزشی وزارت آموزش و پرورش ایران اداره می‌شوند؛ استانداردی که هیچگونه انعطاف، نواوری و خلاقیت را در خارج از مرزهای کشور، در مقایسه با دهها استاندارد موجود در کشورهای دیگر نداشته و به هیچ عنوان قابل رقابت با آنها نیست . همچنین تکنولوژی و امکانات این مدارس در بسیاری از کشورها بسیار پایین‌تر از استانداردهای روز دنیا به ویژه در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه نظیر مالزی، ترکیه و کشورهای عربی حوزه خلیج فارس است. نیروهای اعزامی آموزش و پرورش به این مدارس ویژگی و مهارتهای لازم تدریس در این مدارس را ندارند. این عوامل و عوامل دیگر باعث میشود ایرانیان مهاجر در کشورهای خارجی و صدالبته غیر ایرانیان آن کشورها استقبال مطلوبی از این مدارس نداشته باشند.
گواه دیگر بی‌کیفیتی این مدارس نظام آموزش عالی کشور در سهمیه کنکور مدارس ایران در خارج از کشور است که سهمیه مناطق محروم محاسبه میشود؛ چرا که همگان پذیرفته‌اند مدارس ایران در خارج از کشور در سطح مدارس بدون امکانات مناطق محروم هستند. اگر هر کدام از ما کوچکترین امکاناتی داشته باشیم حاضریم فرزند خود را در مدرسه مناطق محروم ثبت‌نام کنیم؟ همین عوامل باعث میشود که از صدها هزار دانش اموز مهاجر ایرانی شاید کمتر از ۱۰درصد به مدارس ایرانی روی آورند و بیشتر میل به حضور در مدارس خارجی داشته باشند. جهت اطلاع والدین در پاره‌ای از کشورها حاضرند برای ثبت نام فرندانشان در یک سال تحصیلی بیش از ۳۰ میلیون تومان پرداخت نمایند اما حاضر به حضور فرزندانشان در مدارس ایرانی خارج از کشور نیستند.
آیا در شرایطی که کشورهای مختلف دنیا از طریق توسعه استانداردهای آموزشی به شکل غیرمحسوس در حال توسعه فرهنگ و ارزشهای در بین سایر ملل بوده و سالانه میلیونها دلار درآمد برای خود کسب می‌کنند و آموزش را به عنوان یک صنعت درکنار سایر صنایع درآمدزا برای کشور خود مورد توجه قرار می‌دهند، زمان آن نرسیده تا مسئولان آموزش و پرورش با توجه به رهنمودهای مقام معظم رهبری در تاکید بر اهمیت و توجه به این مدارس اقدامات اساسی و زیربنایی نمایند؟
پیشنهادات:
۱- استانداردهای آموزشی ایران در خارج از کشور از نظر مواد و محتوا با انعطاف بیشتر ارائه گردد.
۲- به جای توسعه کمی به فکر توسعه کیفی مدارس باشیم.
۳- رویکرد اصل ۴۴ قانون اساسی در توسعه کمی و کیفی این مدارس مورد غفلت قرار نگیرد.
۴- آموزش زبان فارسی، تاریخ و فرهنگ ایرانی و زبان انگلیسی خارج از کشور با استاندارد و شیوه‌های مدرنتر مورد توجه قرار گیرد.
به گزارش ایسنا در این یادداشت می‌خوانیم: مدارس ایران در خارج از کشور می‌توانند با حمایت خانواده‌های کارمندان مامور دولت، خانواده‌هایی که به صورت موقت به خارج از کشور عزیمت می‌کنند و یا دوستداران سیستم اموزشی ایران زمینه‌ساز تحکیم و ترویج فرهنگ و زبان ایران اسلامی در بین ایرانیان مقیم خارج و حتی سایر اقوام و ملل نیز باشند، که متاسفانه به دلیل چالشهای عدیده نتوانسته اند ماموریتهای اساسی خود را به عرصه ظهور برساند و علی‌رغم هزینه میلیونها دلار در سال تامین‌کننده نظر ایرانیان و مسئولان محترم نظام جمهوری اسلامی نیستند.
مجتمع آموزشی فارابی وین
در این مقاله قصد داریم موارد چالشی و حتی چند پیشنهاد در جهت بهتر شدن وضعیت این مدارس ارائه کنیم.
این مدارس در کلیه کشورهای خارجی با استاندارد آموزشی وزارت آموزش و پرورش ایران اداره می‌شوند؛ استانداردی که هیچگونه انعطاف، نواوری و خلاقیت را در خارج از مرزهای کشور، در مقایسه با دهها استاندارد موجود در کشورهای دیگر نداشته و به هیچ عنوان قابل رقابت با آنها نیست . همچنین تکنولوژی و امکانات این مدارس در بسیاری از کشورها بسیار پایین‌تر از استانداردهای روز دنیا به ویژه در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه نظیر مالزی، ترکیه و کشورهای عربی حوزه خلیج فارس است. نیروهای اعزامی آموزش و پرورش به این مدارس ویژگی و مهارتهای لازم تدریس در این مدارس را ندارند. این عوامل و عوامل دیگر باعث میشود ایرانیان مهاجر در کشورهای خارجی و صدالبته غیر ایرانیان آن کشورها استقبال مطلوبی از این مدارس نداشته باشند.
گواه دیگر بی‌کیفیتی این مدارس نظام آموزش عالی کشور در سهمیه کنکور مدارس ایران در خارج از کشور است که سهمیه مناطق محروم محاسبه میشود؛ چرا که همگان پذیرفته‌اند مدارس ایران در خارج از کشور در سطح مدارس بدون امکانات مناطق محروم هستند. اگر هر کدام از ما کوچکترین امکاناتی داشته باشیم حاضریم فرزند خود را در مدرسه مناطق محروم ثبت‌نام کنیم؟ همین عوامل باعث میشود که از صدها هزار دانش اموز مهاجر ایرانی شاید کمتر از ۱۰درصد به مدارس ایرانی روی آورند و بیشتر میل به حضور در مدارس خارجی داشته باشند. جهت اطلاع والدین در پاره‌ای از کشورها حاضرند برای ثبت نام فرندانشان در یک سال تحصیلی بیش از ۳۰ میلیون تومان پرداخت نمایند اما حاضر به حضور فرزندانشان در مدارس ایرانی خارج از کشور نیستند.
آیا در شرایطی که کشورهای مختلف دنیا از طریق توسعه استانداردهای آموزشی به شکل غیرمحسوس در حال توسعه فرهنگ و ارزشهای در بین سایر ملل بوده و سالانه میلیونها دلار درآمد برای خود کسب می‌کنند و آموزش را به عنوان یک صنعت درکنار سایر صنایع درآمدزا برای کشور خود مورد توجه قرار می‌دهند، زمان آن نرسیده تا مسئولان آموزش و پرورش با توجه به رهنمودهای مقام معظم رهبری در تاکید بر اهمیت و توجه به این مدارس اقدامات اساسی و زیربنایی نمایند؟
پیشنهادات:
۱- استانداردهای آموزشی ایران در خارج از کشور از نظر مواد و محتوا با انعطاف بیشتر ارائه گردد.
۲- به جای توسعه کمی به فکر توسعه کیفی مدارس باشیم.
۳- رویکرد اصل ۴۴ قانون اساسی در توسعه کمی و کیفی این مدارس مورد غفلت قرار نگیرد.
۴- آموزش زبان فارسی، تاریخ و فرهنگ ایرانی و زبان انگلیسی خارج از کشور با استاندارد و شیوه‌های مدرنتر مورد توجه قرار گیرد.
