در نهمین نشست «من، دیگری، معنا» عنوان شد
جامعه ما دچار "سرطان پرکاری" شده است
به گزارش باشگاه خبرنگاران به نقل از روابط عمومی جهاد دانشگاهی واحد استان البرز، دکتر رسول رسولی‌پور، عضو هیات علمی دانشگاه خوارزمی در نهمین نشست از سلسله نشست‌های «من، دیگری، معنا» ویژه تبیین پدیده‌های نوظهور معنوی که عصر دیروز در دانشگاه خوارزمی برگزار شد، گفت: شناخت «خود» علی‌رغم تعلیمات اساتید اخلاق و بزرگانی همچون دکتر شریعتی که در بازگشت به خویشتن مطرح میشود، دیدن خویش در آینه «دیگری» است؛ مسیری است که باید از دیگری بگذریم تا به «خود» برسیم.
وی در ادامه با تفکیک ساحت انسانی به ابعاد بدن، ذهن، نفس و روح افزود: دستمایه ی اصلی وجودی انسان «روح» است و اگر بازگشت به خویشتن یا معرفت نفس در ارتباط با «دیگری» نباشد، شناخت حقیقی حاصل نمی‌شود.
رسولی پور خاطرنشان کرد: «دیگری» در نگاه اولیه دیگری انسانی است و در نگاه توسعه‌یافته هر دیگری را شامل میشود و لذت وجودی «من» با «دیگری» تأمین میشود.
عضو هیات علمی دانشگاه خوارزمی با بیان اینکه ما به شدت مستعد دشمن‌سازی هستیم، گفت: در نگاه برخی از فیلسوفان و عرفا از جمله لوی‌ناس «دیگری» غیر «من» نیست و اساساً ضد «من» نیست؛ در حالی که در فرهنگ ما تقسیم‌بندی خودی و غیرخودی به سرعت انجام میشود و ما به شدت مستعد دشمنی هستیم.
رسولی پور ضمن دعوت از همگان به نگاه توحیدی قرآن کریم افزود: برش‌ها و تقسیم‌ها باعث شده که ما به هم دشمنی بورزیم؛ در حالی که من معتقدم در این میان نگاه توحیدی به قرآن، اسلام و خداوند مغفول مانده و به دنبال تکثر و جمع اضداد رفته‌ایم. اگر ما مسلمانیم، نگاه‌مان باید توحیدی باشد و «دیگری» که راجع به آن صحبت می‌کنیم خود «من» باشد.
وی اظهار کرد: اگر انسان کسی را دوست نداشته باشد، خودش را دوست ندارد؛ اگر به کسی کمک نکند به خودش نیز کمک نمی‌کند و این در حالی است که از گذشته فکر می‌کنیم که اگر می‌خواهیم به ساحت قدس الهی راه یابیم باید در خود متمرکز شویم و اکنون به جایی رسیده‌ایم که با خود بیگانه گشته‌ایم و به تعبیر آلبرکامو با کل جهان بیگانه شده‌ایم.
این استاد فلسفه در ادامه با تأکید بر دنبال کردن مسیر «از خود به دیگری» به جای مسیر «از خود به خدا» گفت: در مشرب ایمان‌گرایی خداوند واسطه «من» با «دیگری» است در حالی که لوی ناس معتقد است که «دیگری»، «من» را با خدا پیوند می‌دهد و من به خدا نمی‌رسم مگر از طریق دیگری.
رسولی‌پور با دعوت مخاطبان سلسله نشست‌های «من،دیگری،معنا» به قرآن، کتاب مقدس الهی یادآور شد: گوهرهای این کتاب آسمانی مغفول مانده است در حالی که می‌توان از این کتاب به عنوان کمک‌کننده استفاده کرد؛ متاسفانه امروز در جمعیت جوان ما خواندن یک رمان لطیف‌تر و راحت‌تر از خواندن قرآن است.
وی با معرفی کتاب «تائو ته‌چینگ» به عنوان شروع برای پیمودن ابتدای راه گفت: این کتاب در ابتدای راه به رشد انسان کمک می‌کند اما به درد آخر راه نمی‌خورد. تائو مکتب بی‌عملی است و این کتاب ما را به آرامش دعوت می‌کند. متاسفانه در مکتب‌های شرقی پُر شدن مغفول مانده چرا که همیشه احساس می‌کنیم که پُر هستیم. در حالی که خواندن تائو به ما کمک می‌کند تا خالی شویم و به آرامش برسیم.
رسولی پور افزود: ما نیاز داریم به جای یک ماه رمضان، تمام ماه‌ها، رمضان باشد تا به انقطاع و بی‌عملی برسیم، در حقیقت جامعه ما دچار سرطان پرکاری شده است و روح ما نیازمند آرامش است. کار می‌کنیم تا به نتیجه برسیم غافل از اینکه نتیجه دست‌یافتنی و اکتسابی نیست بلکه خودش حاصل میشود.
کدام یک از اهداف زندگی ما حقیقی است و کدام یک به جان ما ربط دارد؟ ما باید زندگی حقیقی و آگاهانه را آغاز و تمام غیرحقیقت‌ها را تعطیل کنیم.
وی در ادامه با تفکیک ساحت انسانی به ابعاد بدن، ذهن، نفس و روح افزود: دستمایه ی اصلی وجودی انسان «روح» است و اگر بازگشت به خویشتن یا معرفت نفس در ارتباط با «دیگری» نباشد، شناخت حقیقی حاصل نمی‌شود.
رسولی پور خاطرنشان کرد: «دیگری» در نگاه اولیه دیگری انسانی است و در نگاه توسعه‌یافته هر دیگری را شامل میشود و لذت وجودی «من» با «دیگری» تأمین میشود.
عضو هیات علمی دانشگاه خوارزمی با بیان اینکه ما به شدت مستعد دشمن‌سازی هستیم، گفت: در نگاه برخی از فیلسوفان و عرفا از جمله لوی‌ناس «دیگری» غیر «من» نیست و اساساً ضد «من» نیست؛ در حالی که در فرهنگ ما تقسیم‌بندی خودی و غیرخودی به سرعت انجام میشود و ما به شدت مستعد دشمنی هستیم.
رسولی پور ضمن دعوت از همگان به نگاه توحیدی قرآن کریم افزود: برش‌ها و تقسیم‌ها باعث شده که ما به هم دشمنی بورزیم؛ در حالی که من معتقدم در این میان نگاه توحیدی به قرآن، اسلام و خداوند مغفول مانده و به دنبال تکثر و جمع اضداد رفته‌ایم. اگر ما مسلمانیم، نگاه‌مان باید توحیدی باشد و «دیگری» که راجع به آن صحبت می‌کنیم خود «من» باشد.
وی اظهار کرد: اگر انسان کسی را دوست نداشته باشد، خودش را دوست ندارد؛ اگر به کسی کمک نکند به خودش نیز کمک نمی‌کند و این در حالی است که از گذشته فکر می‌کنیم که اگر می‌خواهیم به ساحت قدس الهی راه یابیم باید در خود متمرکز شویم و اکنون به جایی رسیده‌ایم که با خود بیگانه گشته‌ایم و به تعبیر آلبرکامو با کل جهان بیگانه شده‌ایم.
این استاد فلسفه در ادامه با تأکید بر دنبال کردن مسیر «از خود به دیگری» به جای مسیر «از خود به خدا» گفت: در مشرب ایمان‌گرایی خداوند واسطه «من» با «دیگری» است در حالی که لوی ناس معتقد است که «دیگری»، «من» را با خدا پیوند می‌دهد و من به خدا نمی‌رسم مگر از طریق دیگری.
رسولی‌پور با دعوت مخاطبان سلسله نشست‌های «من،دیگری،معنا» به قرآن، کتاب مقدس الهی یادآور شد: گوهرهای این کتاب آسمانی مغفول مانده است در حالی که می‌توان از این کتاب به عنوان کمک‌کننده استفاده کرد؛ متاسفانه امروز در جمعیت جوان ما خواندن یک رمان لطیف‌تر و راحت‌تر از خواندن قرآن است.
وی با معرفی کتاب «تائو ته‌چینگ» به عنوان شروع برای پیمودن ابتدای راه گفت: این کتاب در ابتدای راه به رشد انسان کمک می‌کند اما به درد آخر راه نمی‌خورد. تائو مکتب بی‌عملی است و این کتاب ما را به آرامش دعوت می‌کند. متاسفانه در مکتب‌های شرقی پُر شدن مغفول مانده چرا که همیشه احساس می‌کنیم که پُر هستیم. در حالی که خواندن تائو به ما کمک می‌کند تا خالی شویم و به آرامش برسیم.
رسولی پور افزود: ما نیاز داریم به جای یک ماه رمضان، تمام ماه‌ها، رمضان باشد تا به انقطاع و بی‌عملی برسیم، در حقیقت جامعه ما دچار سرطان پرکاری شده است و روح ما نیازمند آرامش است. کار می‌کنیم تا به نتیجه برسیم غافل از اینکه نتیجه دست‌یافتنی و اکتسابی نیست بلکه خودش حاصل میشود.
کدام یک از اهداف زندگی ما حقیقی است و کدام یک به جان ما ربط دارد؟ ما باید زندگی حقیقی و آگاهانه را آغاز و تمام غیرحقیقت‌ها را تعطیل کنیم.
