علل زندگی در خانه‌های مجردی
دکتر سعید معیدفر در گفت‌وگو با ایسنا، افزود: جامعه ایران در مسیر تحول است و این تغییرات نتایجی را در پی دارد که یکی از این نتایج، رواج نوع خاصی از سبک زندگی است چرا که امروز روند فردگرایی در زندگی مدرن در حال تقویت شدن است و افراد به سمت حفظ آزادی‌های فردی و شرایطی که بتوانند بدون هیچ مزاحمی منویات و سلایق خود را اعمال کنند، گرایش پیدا کرده‌اند.
وی در ادامه گفت: این روند مغایر با زندگی گذشته ایرانیان است چرا که در گذشته افراد گرایش داشتند هر چه بیشتر خود را به دیگران شبیه کنند و علاقه‌ای به شناخته شدن به عنوان فردی متمایز در جامعه نداشتند و حتی تلاش برای تمایز، ویژگی بدی تلقی می‌شد. معیدفر با بیان این که امروزه تمایز به یک ارزش تبدیل شده است، اظهار کرد: افراد پیوسته علاقه به شناخته و متمایز شدن دارند. البته برخی افراد تابع مد هستند و تلاش می‌کنند از این طریق با دیگران یکی شوند اما در کل گرایش به تمایز یافتگی است.
جامعه شناسان نیز معتقدند که یکی از ویژگی‌های جامعه مدرن تمایزیافتگی و گونه‌ای از این تمایزیافتگی، «زندگی مجردی» است. این جامعه شناس با بیان این که فرد در زندگی مجردی عامل مزاحمی ندارد، تصریح کرد: او در این نوع زندگی می‌تواند به دلخواه خود رفتار کند.
معیدفر با اشاره به دلایل دیگر تمایل برخی جوانان به زندگی در خانه‌های مجردی اظهار کرد: موانع فراوانی برای زندگی مشترک در جامعه ما وجود دارد چرا که امروز کشور درگیر مشکلات اقتصادی است و افراد از نظر میزان تورم و اشتغال فشارهای زیادی را در جامعه تحمل می‌کنند.
از سوی دیگر متاسفانه زمینه‌های اشتغال همگانی در جامعه ما به ویژه برای زنان فراهم نیست، در این شرایط افراد حتی در صورت اشتغال تنها قادر به پرداخت هزینه‌های خود هستند و نمی‌توانند یک خانواده را اداره کنند. وی اضافه کرد: در کشورهای غربی هم دختر و هم پسر کار می‌کنند و آنان می‌توانند با مشارکت یکدیگر هزینه‌های زندگی مشترک را بپردازند ولی فرصت‌های شغلی در ایران حتی برای پسران نیز اندک است و آنان در صورت اشتغال نیز نمی‌توانند هزینه‌های یک خانواده را تامین کنند بنابراین گرایش آن‌ها به ازدواج کاهش می‌یابد.
معیدفر درباره علل دیگر زندگی مجردی گفت: با افزایش سن افراد نمی‌توانند در خانه پدری زندگی کنند و استقلال و آزادی خود را نیز تامین کنند، بنابراین زندگی مجردی را انتخاب می‌کنند تا از استقلال برخوردار باشند. این جامعه‌شناس با اشاره به افزایش آمار «طلاق» در کشور اظهار کرد: امروزه حتی کسانی نیز که ازدواج کرده‌اند با مشکلات فراوانی روبرو هستند از سوی دیگر میزان طلاق بین جوانان بسیار بالاست، چرا که زمینه‌های لازم برای انتخاب همسر مناسب فراهم نیست. آمار طلاق، جوانان مجرد را به وحشت انداخته است چرا که طلاق تبعات اجتماعی سنگینی دارد بنابراین افراد مجرد تلاش می‌کنند تا حد امکان زندگی مشترک را به تعویق بیندازند.
معیدفر با اشاره به سایر تبعات زندگی مجردی اظهار کرد: زندگی مجردی به تدریج باعث دور شدن فرد از متن جامعه میشود، بنابراین جنبه با جمع بودن، همزیستی، تحمل دیگران در او کاهش می‌یابد. این وضعیت برای جامعه نیز می‌تواند خطرناک باشد چون جامعه فرایندی است که در آن افراد در تعامل با یکدیگر قرار می‌گیرند و همزیستی را می‌آموزند و مسوولیت اجتماعی را می‌پذیرند؛ نتیجه این وضعیت رشد و توسعه کشور است.
وی افزود: رواج زندگی مجردی موجب میشود که زندگی اجتماعی که به خانواده کاهش یافته است به افراد تقلیل یابد چرا که در کشور ما تنها نهاد قوی "خانواده" است. اگر خانواده نیز به تدریج از هم گسیخته شود و روحیه فردگرایی در آن وسعت یابد دیگر جایی برای تجربه با هم بودن وجود ندارد و هویت جمعی به هویت فردی کاهش می‌یابد.
در این شرایط برای فرد تفاوت نمی‌کند که در ایران زندگی کند یا در کشور دیگری چون آنچه که باعث تعلق به کشور و جامعه میشود با هم بودگی آدم‌ها است.
معیدفر در پایان تاکید کرد: ازهم‌گسیختگی خانواده باعث میشود که هویت ملی و جمعی برای همیشه از بین برود، بنابراین حفظ نهاد خانواده از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است.
وی در ادامه گفت: این روند مغایر با زندگی گذشته ایرانیان است چرا که در گذشته افراد گرایش داشتند هر چه بیشتر خود را به دیگران شبیه کنند و علاقه‌ای به شناخته شدن به عنوان فردی متمایز در جامعه نداشتند و حتی تلاش برای تمایز، ویژگی بدی تلقی می‌شد. معیدفر با بیان این که امروزه تمایز به یک ارزش تبدیل شده است، اظهار کرد: افراد پیوسته علاقه به شناخته و متمایز شدن دارند. البته برخی افراد تابع مد هستند و تلاش می‌کنند از این طریق با دیگران یکی شوند اما در کل گرایش به تمایز یافتگی است.
جامعه شناسان نیز معتقدند که یکی از ویژگی‌های جامعه مدرن تمایزیافتگی و گونه‌ای از این تمایزیافتگی، «زندگی مجردی» است. این جامعه شناس با بیان این که فرد در زندگی مجردی عامل مزاحمی ندارد، تصریح کرد: او در این نوع زندگی می‌تواند به دلخواه خود رفتار کند.
معیدفر با اشاره به دلایل دیگر تمایل برخی جوانان به زندگی در خانه‌های مجردی اظهار کرد: موانع فراوانی برای زندگی مشترک در جامعه ما وجود دارد چرا که امروز کشور درگیر مشکلات اقتصادی است و افراد از نظر میزان تورم و اشتغال فشارهای زیادی را در جامعه تحمل می‌کنند.
از سوی دیگر متاسفانه زمینه‌های اشتغال همگانی در جامعه ما به ویژه برای زنان فراهم نیست، در این شرایط افراد حتی در صورت اشتغال تنها قادر به پرداخت هزینه‌های خود هستند و نمی‌توانند یک خانواده را اداره کنند. وی اضافه کرد: در کشورهای غربی هم دختر و هم پسر کار می‌کنند و آنان می‌توانند با مشارکت یکدیگر هزینه‌های زندگی مشترک را بپردازند ولی فرصت‌های شغلی در ایران حتی برای پسران نیز اندک است و آنان در صورت اشتغال نیز نمی‌توانند هزینه‌های یک خانواده را تامین کنند بنابراین گرایش آن‌ها به ازدواج کاهش می‌یابد.
معیدفر درباره علل دیگر زندگی مجردی گفت: با افزایش سن افراد نمی‌توانند در خانه پدری زندگی کنند و استقلال و آزادی خود را نیز تامین کنند، بنابراین زندگی مجردی را انتخاب می‌کنند تا از استقلال برخوردار باشند. این جامعه‌شناس با اشاره به افزایش آمار «طلاق» در کشور اظهار کرد: امروزه حتی کسانی نیز که ازدواج کرده‌اند با مشکلات فراوانی روبرو هستند از سوی دیگر میزان طلاق بین جوانان بسیار بالاست، چرا که زمینه‌های لازم برای انتخاب همسر مناسب فراهم نیست. آمار طلاق، جوانان مجرد را به وحشت انداخته است چرا که طلاق تبعات اجتماعی سنگینی دارد بنابراین افراد مجرد تلاش می‌کنند تا حد امکان زندگی مشترک را به تعویق بیندازند.
معیدفر با اشاره به سایر تبعات زندگی مجردی اظهار کرد: زندگی مجردی به تدریج باعث دور شدن فرد از متن جامعه میشود، بنابراین جنبه با جمع بودن، همزیستی، تحمل دیگران در او کاهش می‌یابد. این وضعیت برای جامعه نیز می‌تواند خطرناک باشد چون جامعه فرایندی است که در آن افراد در تعامل با یکدیگر قرار می‌گیرند و همزیستی را می‌آموزند و مسوولیت اجتماعی را می‌پذیرند؛ نتیجه این وضعیت رشد و توسعه کشور است.
وی افزود: رواج زندگی مجردی موجب میشود که زندگی اجتماعی که به خانواده کاهش یافته است به افراد تقلیل یابد چرا که در کشور ما تنها نهاد قوی "خانواده" است. اگر خانواده نیز به تدریج از هم گسیخته شود و روحیه فردگرایی در آن وسعت یابد دیگر جایی برای تجربه با هم بودن وجود ندارد و هویت جمعی به هویت فردی کاهش می‌یابد.
در این شرایط برای فرد تفاوت نمی‌کند که در ایران زندگی کند یا در کشور دیگری چون آنچه که باعث تعلق به کشور و جامعه میشود با هم بودگی آدم‌ها است.
معیدفر در پایان تاکید کرد: ازهم‌گسیختگی خانواده باعث میشود که هویت ملی و جمعی برای همیشه از بین برود، بنابراین حفظ نهاد خانواده از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است.
