مبتلایان به "اضطراب اجتماعی" از خود درمانی پرهیز کنند

 وی اضطراب اجتماعی را چند نوع متفاوت دانست و گفت: اضطراب اجتماعی می‌تواند از نوع خاص آن (SPECIFIC) باشد که فرد در برخی مواقع اجتماعی مانند سخنرانی دچار اضطراب، تعریق، تپق و لرزش دست می‌شود.

 مهدوی افزود: یک نوع دیگر اضطراب اجتماعی نوع فراگیر(GENERALIZED) آن است که فرد در این مواقع از قضاوت‌های دیگران در خصوص خود، ظاهر و رفتارهای خود احساس خجالت و تحقیر می‌کند که این شرایط برای بیمار بسیار دشوار است. علائم جسمی این افراد تعریق زیاد، سرخ شدن، لرزش، دل آشوبه و لکنت زبان است.

 این روانشناس بالینی در خصوص عوامل ایجاد کننده این اضطراب اجتماعی در فرد گفت: در واقع اضطراب اجتماعی یک نوع اختلال اضطرابی فردی است و نمی‌توان گفت که ژنتیکی است و گاهی اوقات این اضطراب‌ها در موقعیت‌های اجتماعی ظاهر می‌شوند و بیشتر اضطراب‌ها در نتیجه افکار منفی، عدم مهارت و بینشی که در این زمینه دارد ایجاد می‌شود که در واقع همان کم رویی و خجالت است.

 
گریز راهکار درمان اضطراب اجتماعی نیست

 وی با اظهار به اینکه ترس‌های شدید ممکن است منجر به حملات اضطرابی نیز بشود، گفت: دایره وحشت بیمار با زندگی کردن بر اساس ترس‌های اجتماعی بزرگ و روابط اجتماعی آن محدود می‌شود بنابراین اگر بیمار امتناع کردن را راه حل قرار دهد این آزار خوب نمی‌شود و فرار از این ترس باعث ماندگاری بیشتر آن می‌شود در صورتی که بیمار باید بیشتر در موقعیت‌های ترس قرار بگیرد تا اضطراب خود را کاهش دهد.

 مهدوی تصریح کرد: افرادی که نوع خاص اضطراب اجتماعی را دارند باید از توانمندیهای خود اطمینان خاطر پیدا کنند، مهارت‌های خود را در زمینه‌های مختلف تقویت کنند، به یادگیری توانایی نه گفتن و برقرار کردن رفتارهای چشمی بپردازند، برای سخنرانی باید به موضوع بحث تسلط پیدا کنند، در مقابل آینه نقص‌های خود را تشخیص دهند و همچنین برای ارزیابی خود می‌توانند از دوستان کمک بگیرند.

 بیماران مبتلا به اضطراب اجتماعی باید واقع بین باشند

 این روانشناس بالینی با تاکید بر اینکه افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی باید واقع بین باشند، گفت: بعضی از افراد شروع به فاجعه سازی می‌کنند و به عنوان مثال می‌گویند اگر من در سخنرانی تپق بزنم چه اتفاقی خواهد افتاد؟ در صورتی که فرد باید این بزرگ سازی را کنترل و کاهش دهد و واقع بین باشد تا بتواند یک جلسه مفید داشته باشد.

مهدوی بیان کرد: بسیاری از این بیماران معیارهای بالایی برای خود ترسیم می‌کنند وهنگامی که در موقعیت قرار می‌گیرند اضطراب پیدا می‌کنند و به همین دلیل دچار ناامیدی می‌شوند در صورتی که فرد باید هدف خود را واقع بینانه انتخاب کند و تمام این راهکارها را باید پله به پله و طی مراحلی برای بهبودی سپری کند.

وی در خصوص بهبود عملکرد افرادی که در موقعیت‌های اجتماعی اضطراب پیدا می‌کنند گفت: این افراد باید در موقعیتهای اجتماعی و کمک کننده قرار بگیرند و سعی کنند از مهارتهای خود استفاده کنند که برای شروع می‌توانند از جمع دوستان، خانواده و از موقعیتهایی مانند خرید کردن، قیمت گرفتن و پرسیدن ساعت از عابر پیاده شروع کنند و در صحبت کردن خلاقیت به خرج بدهند.

مهدوی افزود: علائم ظاهری این افراد که به صورت لکنت، تعریق، سرخ شدن، تپش قلب و احساس نگرانی ظاهر می‌شود، در بعد روانی فرد نیز تاثیر می‌گذارد و فرد با ادعای ناتوانی از موقعیت فرار می‌کند تا کس دیگری را جایگزین خود کند.

 
این روانشناس بالینی در خصوص درمان اضطراب اجتماعی گفت: این اختلال در خیلی از نقاط جهان ناشناخته است و به همین دلیل این افراد شروع به خود درمانی یا مصرف الکل می‌کنند اما روش درست این است که این افراد به روان شناس مراجعه کنند تا تحت درمانهای رفتار شناختی به بینش بهتری دست پیدا کنند اما در صورت شدید بودن اضطراب به شکل اختلال، دارو درمانی و روان درمانی صورت می‌گیرد.

وی با بیان اینکه این اختلال به تدریج در هر گروه سنی ممکن است رخ دهد، گفت: حدود 13 درصد مردم در مقطعی از زندگی معیارهای ترس اجتماعی را دارند که نسبت ابتلا مردان به زنان 2 به 3 است.

مهدوی تصریح کرد: برای تشخیص این اضطراب هیچ آزمایش خاصی وجود ندارد و بیشتر با اطلاعاتی که خود بیمار می‌دهد تشخیص داده می شود و اگر فرد حداقل شش ماه بیش از حد احساس نگرانی داشته باشد شاید بتوان گفت دچار اختلال اجتماعی است.

این روانشناس بالینی در پایان خاطر نشان کرد: روان درمانی در درمان استرس بسیار حائز اهمیت است تا فرد بتواند اعمال منفی خود را بشناسد و روان درمانی رفتاری و شناختی به معنای پیدا کردن بینش به افکار و اعمال منفی است.