سراب تحصیل بهتر در خارج

تصور زندگی دلخواه، شرایط تحصیلی خوب، درآمد بالا و رسیدن به آنچه که استحقاقش را داری از آن دسته حرف‌هایی هستند که این روزها برخی جوانان بویژه تحصیل کرده‌ها، برای رفتن به آن سوی مرزها در سر می‌پرورانند.

 

گروهی از جوانان به قدری درباره رفتن به خارج فکر می‌کنند که قدم گذاشتن در هر کشوری ، برای آنان به آرزویی بزرگ تبدیل شده و با این فکر که اگر به خارج بروم به همه آرزوهایم می‌رسم، آنجا ادامه تحصیل می‌دهم و با کمترین زحمت بهترین زندگی را برای خود مهیا می‌کنم. از این رو سودای قبولی در لاتاری را در سر می‌پرورانند تا بدون دردسر به خارج از کشور بروند و رویای خود را محقق کنند.

 

البته که تجربه هرچیز نو و تازه‌ای برای هر فردی خوشایند است، اما جوانان باید برای رفتن برنامه و هدفی مشخص داشته باشند و این اتفاق صرفاً جهت تجربه و تفریح نباشد و بهتر است بدانند که رفتنشان جهت تجربه کردن رنگ و لعاب آن طرف است و یا برای ادامه تحصیل و کسب درجات علمی.

 

بر اساس برخی نظرسنجی‌ها بسیاری از جوانانی که برای تحصیل و کسب علم و دانش عازم دیار فرنگ می‌شوند، بعد از رفتن به خارج علاوه بر آنکه دچار سرخوردگی شده‌اند، مواجهه با مسائل جانبی و حاشیه های اقامت در آن کشور، عطای تحصیلات را به لقایش بخشیده‌اند و برای نشنیدن زخم زبان بزرگترها در همان کشور مانده‌اند و به کارهایی همچون ظرف شویی، نظافت اماکن و مشاغلی از این دست بسنده کرده‌اند.

 

فرار مغزها یک اصطلاح قدیمی است اما آنچه امروزه شاهد آن هستیم فرار نیست بلکه یک پدیده فیزیکی است.

کالایی که تولید می‌شود اما فضای نگهداری از آن وجود ندارد، افرادی که به سختی پرورش پیدا می‌کنند و آماده می‌شوند تا در فضایی خلاقانه مشغول به کار شوند، اما از آنجا که ظرفیت لازم برای بهره‌وری از آن‌ها وجود ندارد، به سمت خارج رانده می‌شوند و در واقع از کشور اخراج می‌شوند.

 

 

در کشورما، جوانان زمانی که احساس می‌کنند از نظر اقتصادی، اجتماعی و علمی در تنگنا قرار دارند جهت بهبود کیفیت زندگی خود و فراز از این وضعیت، برای تغییر زندگی خود و به امید داشتن زندگی بهتر کشور را ترک می‌کنند که البته رفتن آنان زنگ خطر و هشداری برای توسعه و پیشرفت جامعه است و تمام زحماتی که جهت پرورش این جوانان متحمل شده‌ایم از بین می‌رود در واقع تمام تلاشمان را دو دستی تقدیم بیگانه‌ها می‌کنیم.

 

 

همه می‌دانیم که رفتن به بهانه‌ی نبود امکانات وخوب نبودن شرایط، تنها یک بهانه است که از طرف برخی جوانان به گوش می‌رسد چرا که در همین شرایط و در ایران بسیاری از جوانان دست به کارهایی زده‌اند که تمام جهانیان انگشت به دهان مانده‌اند از جمله آن می‌توان به بانوی ایرانی 31 ساله‌ای به نام لیلا عراقیان اشاره کرد که در سن 26 سالگی پل طبیعت را که هم‌اکنون یکی از نمادهای شهر تهران است طراحی کرد به طوری که مورد ستایش و توجه همه جهانیان قرار گرفت پس می‌بینیم در ایران هم با همه‌ی شرایط خوب و بد می‌توان بهترین بود و شایسته است با خیالبافی به دنبال ساختن خانه‌ای رویایی در غرب نباشیم.