فرزندان‌مان را «مدیون» بار نیاوریم
فرناز امیراصلانی در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: اغلب می‌پنداریم فرزندی که خیلی به والدینش توجه دارد فرزندی نمونه و وفادار است ولی در واقع چنین نیست، وقتی فرزندی همیشه نگران پدر و مادرش است، خودش یک آسیب‌دیده واقعی است که مسئولیت این آسیب نیز والدین هستند.
این روانشناس ادامه داد: پدر و مادری خوب تلقی می‌شوند که ذهن فرزند از آنها آسوده باشد و توانایی و قدرت آسوده فاصله گرفتن از ایشان را داشته باشد. این در حالی است که وقتی فرزندمان از ما دور نمی‌شود، همیشه نگران ما است و همه برنامه‌هایش را بر اساس برنامه‌های ما تنظیم می‌کند نشانه وفاداری او نیست بلکه نشانه آسیب‌خوردگی اوست و از این رو پدر و مادر باید خیلی به رفتار و گفتار خود توجه کنند.
وی تصریح کرد: وقتی حین صحبت با فرزندمان مرتب گوشزد می‌کنیم که در زندگی چقدر سختی و عذاب کشیده‌ایم در واقع مرتب به فرزندمان القا می‌کنیم که «من قربانی این زندگی هستم و تو تنها چشم امید و ناجی من هستی»، به همین خاطر او خودش را نجات‌دهنده ما تصور می‌کند و هیچ لحظه‌ای را برای نجات ما از دست نمی‌دهد، غافل از اینکه خودش همه لحظه‌های زندگی و آرزوهایش را به‌خاطر ما از دست می‌دهد.
امیراصلانی تاکید کرد: نباید در قبال رسیدگی و عشقی که به فرزندان‌مان می‌دهیم آنها را مدیون، بدهکار و ناامن بار بیاوریم، ما وظیفه داریم به فرزندان‌مان کمک کنیم که زندگی‌های مستقل و ذهن‌های آرام داشته باشند؛ هیچ کودکی در اصل فقط به پدر و مادرش تعلق ندارد و بنابراین بهتر است آنها را بیش از حد نرمال، نگران بار نیاوریم زیرا ممکن است روزی احساس کنیم کودک‌مان هیچ دلگرمی‌ای برای خود ندارد.
این روانشناس همچنین گفت: در واقع افسردگی والدین و نوع تفکرشان روی رفتارهای اجتماعی فرزندشان تاثیر مستقیم داشته و ممکن است با علایمی از قبیل عصبانیت، تحریک‌پذیری و حتی پرخاشگری ظهور یابد، این در حالی است که کودک شبانه‌روز به‌دنبال یافتن راه‌حل برای نجات والدین افسرده خود بوده و به صراحت از تعاملات اجتماعی و سازنده و حتی فعالیت‌های مورد نیاز خود باز می‌ماند، در نهایت به مرور افسرده و منفعل شده و گاهی تنها هدف خود را از زندگی بهبود شرایط پدر و مادرش می‌داند و حتی در مواردی به پوچی می‌رسد.
وی با تاکید بر اینکه شکایت‌های پی در پی والدین از زندگی، آینده فرزندشان را تباه می‌کند، یادآور شد: پدر و مادر شاد، قانع و باهوش می‌توانند فرزندی آرام، اجتماعی و مطمئن بار بیاورند و به او اطمینان دهند که می‌تواند مستقل رفتار کند و برای تمام سال‌های زندگی خود برنامه مدونی داشته باشد، در واقع والدین باید «خوشبختی» را به فرزندان‌شان بیاموزند.
این روانشناس ادامه داد: پدر و مادری خوب تلقی می‌شوند که ذهن فرزند از آنها آسوده باشد و توانایی و قدرت آسوده فاصله گرفتن از ایشان را داشته باشد. این در حالی است که وقتی فرزندمان از ما دور نمی‌شود، همیشه نگران ما است و همه برنامه‌هایش را بر اساس برنامه‌های ما تنظیم می‌کند نشانه وفاداری او نیست بلکه نشانه آسیب‌خوردگی اوست و از این رو پدر و مادر باید خیلی به رفتار و گفتار خود توجه کنند.
وی تصریح کرد: وقتی حین صحبت با فرزندمان مرتب گوشزد می‌کنیم که در زندگی چقدر سختی و عذاب کشیده‌ایم در واقع مرتب به فرزندمان القا می‌کنیم که «من قربانی این زندگی هستم و تو تنها چشم امید و ناجی من هستی»، به همین خاطر او خودش را نجات‌دهنده ما تصور می‌کند و هیچ لحظه‌ای را برای نجات ما از دست نمی‌دهد، غافل از اینکه خودش همه لحظه‌های زندگی و آرزوهایش را به‌خاطر ما از دست می‌دهد.
امیراصلانی تاکید کرد: نباید در قبال رسیدگی و عشقی که به فرزندان‌مان می‌دهیم آنها را مدیون، بدهکار و ناامن بار بیاوریم، ما وظیفه داریم به فرزندان‌مان کمک کنیم که زندگی‌های مستقل و ذهن‌های آرام داشته باشند؛ هیچ کودکی در اصل فقط به پدر و مادرش تعلق ندارد و بنابراین بهتر است آنها را بیش از حد نرمال، نگران بار نیاوریم زیرا ممکن است روزی احساس کنیم کودک‌مان هیچ دلگرمی‌ای برای خود ندارد.
این روانشناس همچنین گفت: در واقع افسردگی والدین و نوع تفکرشان روی رفتارهای اجتماعی فرزندشان تاثیر مستقیم داشته و ممکن است با علایمی از قبیل عصبانیت، تحریک‌پذیری و حتی پرخاشگری ظهور یابد، این در حالی است که کودک شبانه‌روز به‌دنبال یافتن راه‌حل برای نجات والدین افسرده خود بوده و به صراحت از تعاملات اجتماعی و سازنده و حتی فعالیت‌های مورد نیاز خود باز می‌ماند، در نهایت به مرور افسرده و منفعل شده و گاهی تنها هدف خود را از زندگی بهبود شرایط پدر و مادرش می‌داند و حتی در مواردی به پوچی می‌رسد.
وی با تاکید بر اینکه شکایت‌های پی در پی والدین از زندگی، آینده فرزندشان را تباه می‌کند، یادآور شد: پدر و مادر شاد، قانع و باهوش می‌توانند فرزندی آرام، اجتماعی و مطمئن بار بیاورند و به او اطمینان دهند که می‌تواند مستقل رفتار کند و برای تمام سال‌های زندگی خود برنامه مدونی داشته باشد، در واقع والدین باید «خوشبختی» را به فرزندان‌شان بیاموزند.
