حسگری که در مغز حل می‌شود

پروفسور جان راجرز، متخصص عصب‌شناسی از دانشگاه ایلینوی و سرپرست این مطالعه عنوان کرد: هدف از ساخت این حسگر ثبت و پردازش اطلاعات حیاتی مغز شامل فشار طولانی مدت داخل جمجمه و دما در موارد آسیب‌های شدید مغزی یا تروما است.

وی در ادامه افزود: مهم‌ترین ویژگی این حسگر قابلیت حل شدن در بافت مغز پس از ماموریت یا بعد از پنج روز است. راجرز در مورد ایده اولیه ساخت حسگرهای قابل جذب مغزی اظهار کرد: ایده اولیه ساخت حسگرهای منعطف و قابل حل در بافت مغز را از تاتوهای قابل انعطاف و مدارهای الکترونیکی موقت دریافت کردم.

تیم تحقیقاتی دانشگاه ایلینوی با در نظر گرفتن پیشرفت‌های آینده به دنبال تولید حسگرهای جذبی برای همه اندام‌های درونی بدن است. در واقع نسل جدید حسگرهای جذبی باید کاملا مطابق شرایط اندام‌های درونی بدن ساخته شود، چرا که اندام‌های حیاتی مثل مغز دارای بافتی نرم و ژله‌ مانند هستند و حسگرهای تولیدی باید کاملا مطابق بافت زمینه تولید شوند تا از آسیب یا ایجاد جراحت احتمالی جلوگیری شود.
راجرز ضمن اعلام موفقیت حسگر جذبی مغز در آزمایشگاه عنوان کرد: این حسگر از سیلیکون ساخته شده است و پس از ارسال اطلاعات مورد نظر حداکثر پس از چند هفته کاملا ناپدید می‌شود.