يادداشت
بحران در تصميم گيري يك انتقـــال!
يادداشت ارسالي:
میگنا-محمدلو: موضوع انتقال رشته روان شناسی( گرایشهای بالینی و سلامت) از وزارت علوم، تحقیقات و فناوری اطلاعات به وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی از جمله موضوعات و مباحث اصلی در محافل علمی و رسانه ای روان شناسان، روانپزشکان و سیاستگذاران علمی و سیاسی این حوزه می باشد.
از یک طرف انکار( اکثر روان شناسان) و از طرف دیگراصرار(سیاستگذاران بهداشتی) بر این امر، فضاهای علمی و سیاستگذاری را پر کرده است.
عمده تحلیلها و موضع گیریها متمرکز بر کارکردها، جایگاه فعلی و نیازهای جامعه به این حوزه علمی متمرکز بوده و به عوامل زمینه ای و ایجابی طرح موضوع توجه نشده است، لذا با بررسی دیدگاهها، متوجه می شویم در تصمیم گیری دچار بحران هستیم.
طرح موضوع و ارجاع آن به بالاترین سطح سیاستگذاری علمی(شورای عالی انقلاب فرهنگی)و اجرايي(ریاست جمهوری) و طولانی شدن فرایند آن دلیل بر این مدعی است.
از دیدگاه درون پارادایمی و از منظر" زمینه ای و ایجابی" این سوال مطرح است که: آیا فعالان، متولیان و متخصصان علمی، اجرایی و سیاسی حوزه روان شناسی در طرح موضوع "انتقال" توسط وزارت بهداشت، درمان وآموزش پزشکی نقش داشته اند؟
پاسخ به این سوال نیازمند کار کارشناسی عمیق و دقیق است ولی با نگاهی به سیر حرکت و نحوه فعالیت روان شناسان ، این امر مشخص است، به لحاظ فنی، نزدیکی حوزه فعالیت روان شناسی به حوزه بهداشت، تعداد زیادی از روان شناسان را به این اشتباه انداخت که با نزدیکی بیشتر و غرق شدن در هستی شناسی، روش شناسی و معرفت شناسی حوزه بهداشتی، ناشیانه در گرداب اثبات گرایی و تجربه گرایی بیفتند تا به ظاهر با علمی جلوه دادن خود از این رهگذر طرفی ببندند؛ غافل از اینکه زادگاه و پروشگاه روان شناسی حوزه علوم انسانی است.
به نظر می رسد این خلط مبحث از آنجا ناشی شده است که به جای نگاه بین رشته ای، عبور از مرزهای رفیع علوم انسانی و سیر و سیاحت در حوزه علوم طبیعی در کوتاه مدت یکی از عوامل عمده زمینه ای و ایجابی علاقه مندی سیاستگذاران بهداشتی جهت مدیریت روان شناسی به حساب می آید.
آنچه مشخص و مبرهن است، در خواست و ادعای "انتقــال" می توانست به صورت معکوس هم مطرح شود به طوری که متخصصان روانپزشکی در حوزه سلامت روان قرار گیرند و با روان شناسان همکاری نمایند و به نظر می رسد این ادعا همچنان قابل طرح است. ولی هیچ کدام از این موارد راهگشا و به نفع جامعه هدف نمی باشد.
در عمل تعامل، همکاری و ارتقاء توان علمی طرفین و نگاه جامع، فراگیر و اثر بخش می تواند آلامی از آلام جامعه را مرتفع نماید. از اینرو شایسته است با این دیدگاه، غفلت پیش گف دگر بار با ورود فعالان حوزه بهداشت به هستی شناسی، روش شناسی و معرفت شناسی حوزه علو انسانی(رواان شناسی) تکرار نگردد.
-
ابراهیم علی محمدلو
کارشناس ارشد روان شناسی- كارشناس بهزيستي
میگنا-محمدلو: موضوع انتقال رشته روان شناسی( گرایشهای بالینی و سلامت) از وزارت علوم، تحقیقات و فناوری اطلاعات به وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی از جمله موضوعات و مباحث اصلی در محافل علمی و رسانه ای روان شناسان، روانپزشکان و سیاستگذاران علمی و سیاسی این حوزه می باشد.
از یک طرف انکار( اکثر روان شناسان) و از طرف دیگراصرار(سیاستگذاران بهداشتی) بر این امر، فضاهای علمی و سیاستگذاری را پر کرده است.
عمده تحلیلها و موضع گیریها متمرکز بر کارکردها، جایگاه فعلی و نیازهای جامعه به این حوزه علمی متمرکز بوده و به عوامل زمینه ای و ایجابی طرح موضوع توجه نشده است، لذا با بررسی دیدگاهها، متوجه می شویم در تصمیم گیری دچار بحران هستیم.
طرح موضوع و ارجاع آن به بالاترین سطح سیاستگذاری علمی(شورای عالی انقلاب فرهنگی)و اجرايي(ریاست جمهوری) و طولانی شدن فرایند آن دلیل بر این مدعی است.
از دیدگاه درون پارادایمی و از منظر" زمینه ای و ایجابی" این سوال مطرح است که: آیا فعالان، متولیان و متخصصان علمی، اجرایی و سیاسی حوزه روان شناسی در طرح موضوع "انتقال" توسط وزارت بهداشت، درمان وآموزش پزشکی نقش داشته اند؟
پاسخ به این سوال نیازمند کار کارشناسی عمیق و دقیق است ولی با نگاهی به سیر حرکت و نحوه فعالیت روان شناسان ، این امر مشخص است، به لحاظ فنی، نزدیکی حوزه فعالیت روان شناسی به حوزه بهداشت، تعداد زیادی از روان شناسان را به این اشتباه انداخت که با نزدیکی بیشتر و غرق شدن در هستی شناسی، روش شناسی و معرفت شناسی حوزه بهداشتی، ناشیانه در گرداب اثبات گرایی و تجربه گرایی بیفتند تا به ظاهر با علمی جلوه دادن خود از این رهگذر طرفی ببندند؛ غافل از اینکه زادگاه و پروشگاه روان شناسی حوزه علوم انسانی است.
به نظر می رسد این خلط مبحث از آنجا ناشی شده است که به جای نگاه بین رشته ای، عبور از مرزهای رفیع علوم انسانی و سیر و سیاحت در حوزه علوم طبیعی در کوتاه مدت یکی از عوامل عمده زمینه ای و ایجابی علاقه مندی سیاستگذاران بهداشتی جهت مدیریت روان شناسی به حساب می آید.
آنچه مشخص و مبرهن است، در خواست و ادعای "انتقــال" می توانست به صورت معکوس هم مطرح شود به طوری که متخصصان روانپزشکی در حوزه سلامت روان قرار گیرند و با روان شناسان همکاری نمایند و به نظر می رسد این ادعا همچنان قابل طرح است. ولی هیچ کدام از این موارد راهگشا و به نفع جامعه هدف نمی باشد.
در عمل تعامل، همکاری و ارتقاء توان علمی طرفین و نگاه جامع، فراگیر و اثر بخش می تواند آلامی از آلام جامعه را مرتفع نماید. از اینرو شایسته است با این دیدگاه، غفلت پیش گف دگر بار با ورود فعالان حوزه بهداشت به هستی شناسی، روش شناسی و معرفت شناسی حوزه علو انسانی(رواان شناسی) تکرار نگردد.
-
ابراهیم علی محمدلو
کارشناس ارشد روان شناسی- كارشناس بهزيستي
