چگونه به افراد دارای پارانویا کمک کنیم؟

به گزارش میگنا: این‌گونه از افراد مدام در این فکر هستند که عواملی انسانی، طبیعی یا ماورا طبیعی خودشان، دارایی و افراد خانواده‌شان را تهدید می‌کنند و همه در فکر توطئه چینی بر ضد آنها هستند. این بیماری یکی از گونه‌های روان‌گسیختگی است.

روان گسیختگی پارانوئید یک بیماری جدی و مزمن است که فرد گرفتار تماس با واقعیت را از دست داده و شاید شخص را به سوی بسیاری از حالت‌های خطرناک، مانند کنش‌های خودکشی، هدایت می‌کند. توهم‌های دیداری، مانند شنیدن صدا، کژانگاری مانند گمان به این که همکار شما می‌خواهد شما را مسموم یا صدای شما را ضبط کند، بیزاری، خشم، گوشه گیری، خشونت، دشواری‌های گفتاری، رئیس وار رفتار کردن و اندیشه و کنش خودکشی از جمله نشانه‌های روان گسیختگی پارانوئید محسوب می‌شود.

در روان گسیختگی پارانوئید به نظر می‌رسد که شخص بیشتر گرفتار حالت‌های بدرفتاری یا اندیشه‌های بد مانند دشواری در اندیشیدن، تمرکز، یا توجه است. نکته مهم درخصوص پارانویا این است که این بیماری در بسیاری از اوقات قابل درمان است و فرد می‌تواند با رعایت یکسری اصول رفتاری به زندگی معمولی خود ادامه دهد.

در مطلب پیش رو با ویژگی‌های این بیماران، چگونگی رفتار با آنها و سایر مسائل مرتبط با این بیماری بیشتر آشنا می‌شوید. درمان پارانویا از آنجایی که هنوز علت قطعی ابتلا به این بیماری مشخص نشده، درمان قطعی هم برای این بیماری تعیین نشده است، اما به طور کلی شیوه‌های درمانی این بیماری را می‌توان به دو بخش دارودرمانی و روان‌درمانی تقسیم کرد. درمان پارانویا بیش از هرچیز با رفتاردرمانی انجام می‌شود که هدف آن کاستن از حساسیت‌های فرد مبتلا، نسبت به انتقادها و همچنین تقویت توانایی‌های اجتماعی اوست. سر و کار داشتن با افراد پارانویید بسیار مشکل است زیرا بسیار زود رنج‌اند و رفتارشان معمولا خصمانه ‌است و از نظر احساسی بسیار بسته و نسبت به هر فعالیتی بی میل ‌اند و به همین دلیل درمان این مشکل از پیشرفت کندی برخوردار است.

برای درمان این افراد باید در ابتدا چرخه شک و تردید آنها شکسته شود و با تمرین‌های آرامش‌بخش و روش‌های کنترل اضطراب، از حالت انزوا خارج و کم‌کم با کمک پزشک و اطرافیان خود، تغییراتی اساسی در رفتارهای آنها به وجود آید.

چگونه به بیماران پارانویید کمک کنیم؟
اگر در دور و بری‌ها یا نزدیکان خود با یک بیمار پارانویید سر و کار دارید سعی کنید ارتباطتان با بیمار را نزدیک‌تر کنید تا از شما راضی باشد، ولی هرگز بر سوءظن‌هایش صحه نگذارید و در این بحث‌ها اصلا شرکت نکنید. هرچه اختلال پارانویید شدیدتر باشد، احتمال دست زدن به خشونت در این گونه بیماران بیشتر می شود. در این مواقع حتما از پزشک کمک بخواهید. از آنها انتظار روابط عاطفی نداشته باشید. بهتر است برای جلوگیری از لوس شدن یا طلبکار بار آمدن بیمار، گاهی که از او ناراحت هستیم، او را با محرومیت مواجه کنیم.