پیامدهای مشاجره والدین در مقابل کودک
میگنا: یک روان شناس گفت: در خانواده هایی که دعوا بین اعضا یا پدر و مادر زیاد است، کودک تنش را الگو برداری می کند.
فرناز امیراصلانی اظهار کرد: خانواده، مهمترین نهاد اجتماعی موثر بر تکوین شخصیت تلقی می شود و اختلافات خانوادگی تاثیری بسیار سوء بر سلامت روانی کودکان و نوجوانان باقی می گذارد؛ در واقع نتایج مطالعات نشان می دهد افرادی که سطح بالای تعارض والدین را تجربه می کنند، به طور معناداری نسبت به افرادی که تعارضات کمتری را تجربه کرده اند، مشکلات بیشتری دارند.
این روان شناس با بیان این که اختلاف در امر تربیت فرزندان می تواند زمینه ساز مشکلات رفتاری باشد، ادامه داد: پدر و مادر در مدرسه آدم سازی، نقش آموزگارانی را دارند که کودکان از آن ها الگو می گیرند و فرزندان آن چه در محیط خانه می بینند را تقلید می کنند؛ به عبارتی هفت سال اول زندگی، سال های تشکیل پایه های اخلاق، رفتار و نگاه به زندگی است و هر چه کودک کوچک تر است، دنیای او نیز کوچک تر است و دنیا را از زاویه دید پدر و مادر می بیند.
وی با تاکید بر این که کودک بعد از شش یا هفت سالگی وارد محیط اجتماعی می شود و از منظرهای مختلف جامعه را می بیند، افزود: قدرت ذهنی انسان ها، از بچگی تا بزرگسالی به گونه ای است که اتفاقات را تعمیم می دهند.
وقتی کودک زیر شش سال احساس می کند در محیطی ناامن با قانون های بی ثبات زندگی می کند، آن را به دنیا و همه آدم های دنیا تعمیم می دهد. این موضوع در شخصیت او تاثیر اساسی می گذارد و با همین نگاه بزرگ می شود.
این افراد در تعامل با هم سالان، مربی و همسر احساس ناامنی می کنند.
امیراصلانی تصریح کرد: بی پروا دعوا کردن در حضور فرزندان و فریاد کشیدن، تاثیری طولانی مدت و عمیق بر شخصیت فرزندان می گذارد که خلاصی از آن چندان راحت نیست.
کودکان به طرق مختلف به تنش های میان والدین واکنش نشان می دهند.
آن ها حتی گاهی در اوج کودکی، بزرگ می شوند و یک تنه سعی می کنند آرامش را به خانواده بازگردانند.
در چنین شرایطی کودک از خود حقیقی اش جدا می شود و این موضوع به شدت آسیب زا است.
این روان شناس همچنین با اشاره به این که نتیجه جنجال های خانوادگی روی فرزندان متفاوت است، خاطرنشان کرد: کودکان با توجه به سن، جنس و خصیصه های خود واکنش نشان می دهند.
در خانواده های پرتنش معمولا دلبستگی مادر به عنوان مراقب اصلی کودک، با کودک زیر دو سال خود که هنوز قدرت تکلم ندارد و به طور کامل وابسته است، شکل نمی گیرد؛ زیرا مادر افسرده و بی حوصله است و نمی تواند زمان لازم را برای کودک گذاشته و به او آرامش دهد.
در سنین دبستان، کودک قدرت درک بیشتری دارد ولی از آن جا که توضیحی در این خانواده ها داده نمی شود، معمولا این بچه ها با خیال پردازی فکر می کنند، خودشان مقصر هستند.
وی افزود: معمولا مشاجرات والدین به کودک آزاری منجر می شود و والدینی که وقت شان صرف درگیری می شود، حوصله ندارند وقت زیادی برای کودکان شان اختصاص دهند.
بچه هایی که در این خانواده ها هستند یا نادیده گرفته می شوند و یا این که امنیت شان تامین نمی شود.
این کودکان ممکن است طرد شوند، زیرا پدر یا مادری که خودش درگیری های عاطفی شدید دارد و افسرده و ناراحت است، حوصله توجه و رسیدگی به کودکش را ندارد.
امیراصلانی تاکید کرد: هرچند بعضی از فرزندان، دقیقا همان اتفاقی را که در کودکی شاهد آن بودند را الگوبرداری نمی کنند، اما این الگوبرداری در زندگی آن ها تاثیر زیادی دارد؛ در واقع عکس العمل افراد نسبت به موقعیت ها، به برداشت آن ها از واقعیت بستگی دارد.
این افراد ممکن است در زندگی خود الگوی مشاجره را پیاده کنند یا برعکس، در نقش مظلوم واقع شوند.
به هر حال بیشتر این افراد، راهکارهای صحیحی برای حل مسئله ندارند.
به این ترتیب مشکلات به نسل بعدی منتقل می شود و این چرخه معیوب فقط در صورتی متوقف می شود که آموزش لازم به والدین ارائه شود.
این روان شناس یادآور شد: هر چند نمی توان راهکار یکسانی برای همه خانواده ها پیشنهاد داد، اما بهتر است مشاجرات در حضور کودک نباشد.
والدین باید در خلوت مشکلات شان را حل کنند.
حتی مشاجرات کوچک والدین هم به کودک آسیب می رساند.
از این رو مهارت کنترل خشم و عصبانیت، برای هر فردی به خصوص در زندگی مشترک یک اصل مهم است و به تعویق انداختن دعوا باعث می شود که عصبانیت ها فروکش کند.
فرناز امیراصلانی اظهار کرد: خانواده، مهمترین نهاد اجتماعی موثر بر تکوین شخصیت تلقی می شود و اختلافات خانوادگی تاثیری بسیار سوء بر سلامت روانی کودکان و نوجوانان باقی می گذارد؛ در واقع نتایج مطالعات نشان می دهد افرادی که سطح بالای تعارض والدین را تجربه می کنند، به طور معناداری نسبت به افرادی که تعارضات کمتری را تجربه کرده اند، مشکلات بیشتری دارند.
این روان شناس با بیان این که اختلاف در امر تربیت فرزندان می تواند زمینه ساز مشکلات رفتاری باشد، ادامه داد: پدر و مادر در مدرسه آدم سازی، نقش آموزگارانی را دارند که کودکان از آن ها الگو می گیرند و فرزندان آن چه در محیط خانه می بینند را تقلید می کنند؛ به عبارتی هفت سال اول زندگی، سال های تشکیل پایه های اخلاق، رفتار و نگاه به زندگی است و هر چه کودک کوچک تر است، دنیای او نیز کوچک تر است و دنیا را از زاویه دید پدر و مادر می بیند.
وی با تاکید بر این که کودک بعد از شش یا هفت سالگی وارد محیط اجتماعی می شود و از منظرهای مختلف جامعه را می بیند، افزود: قدرت ذهنی انسان ها، از بچگی تا بزرگسالی به گونه ای است که اتفاقات را تعمیم می دهند.
وقتی کودک زیر شش سال احساس می کند در محیطی ناامن با قانون های بی ثبات زندگی می کند، آن را به دنیا و همه آدم های دنیا تعمیم می دهد. این موضوع در شخصیت او تاثیر اساسی می گذارد و با همین نگاه بزرگ می شود.
این افراد در تعامل با هم سالان، مربی و همسر احساس ناامنی می کنند.
امیراصلانی تصریح کرد: بی پروا دعوا کردن در حضور فرزندان و فریاد کشیدن، تاثیری طولانی مدت و عمیق بر شخصیت فرزندان می گذارد که خلاصی از آن چندان راحت نیست.
کودکان به طرق مختلف به تنش های میان والدین واکنش نشان می دهند.
آن ها حتی گاهی در اوج کودکی، بزرگ می شوند و یک تنه سعی می کنند آرامش را به خانواده بازگردانند.
در چنین شرایطی کودک از خود حقیقی اش جدا می شود و این موضوع به شدت آسیب زا است.
این روان شناس همچنین با اشاره به این که نتیجه جنجال های خانوادگی روی فرزندان متفاوت است، خاطرنشان کرد: کودکان با توجه به سن، جنس و خصیصه های خود واکنش نشان می دهند.
در خانواده های پرتنش معمولا دلبستگی مادر به عنوان مراقب اصلی کودک، با کودک زیر دو سال خود که هنوز قدرت تکلم ندارد و به طور کامل وابسته است، شکل نمی گیرد؛ زیرا مادر افسرده و بی حوصله است و نمی تواند زمان لازم را برای کودک گذاشته و به او آرامش دهد.
در سنین دبستان، کودک قدرت درک بیشتری دارد ولی از آن جا که توضیحی در این خانواده ها داده نمی شود، معمولا این بچه ها با خیال پردازی فکر می کنند، خودشان مقصر هستند.
وی افزود: معمولا مشاجرات والدین به کودک آزاری منجر می شود و والدینی که وقت شان صرف درگیری می شود، حوصله ندارند وقت زیادی برای کودکان شان اختصاص دهند.
بچه هایی که در این خانواده ها هستند یا نادیده گرفته می شوند و یا این که امنیت شان تامین نمی شود.
این کودکان ممکن است طرد شوند، زیرا پدر یا مادری که خودش درگیری های عاطفی شدید دارد و افسرده و ناراحت است، حوصله توجه و رسیدگی به کودکش را ندارد.
امیراصلانی تاکید کرد: هرچند بعضی از فرزندان، دقیقا همان اتفاقی را که در کودکی شاهد آن بودند را الگوبرداری نمی کنند، اما این الگوبرداری در زندگی آن ها تاثیر زیادی دارد؛ در واقع عکس العمل افراد نسبت به موقعیت ها، به برداشت آن ها از واقعیت بستگی دارد.
این افراد ممکن است در زندگی خود الگوی مشاجره را پیاده کنند یا برعکس، در نقش مظلوم واقع شوند.
به هر حال بیشتر این افراد، راهکارهای صحیحی برای حل مسئله ندارند.
به این ترتیب مشکلات به نسل بعدی منتقل می شود و این چرخه معیوب فقط در صورتی متوقف می شود که آموزش لازم به والدین ارائه شود.
این روان شناس یادآور شد: هر چند نمی توان راهکار یکسانی برای همه خانواده ها پیشنهاد داد، اما بهتر است مشاجرات در حضور کودک نباشد.
والدین باید در خلوت مشکلات شان را حل کنند.
حتی مشاجرات کوچک والدین هم به کودک آسیب می رساند.
از این رو مهارت کنترل خشم و عصبانیت، برای هر فردی به خصوص در زندگی مشترک یک اصل مهم است و به تعویق انداختن دعوا باعث می شود که عصبانیت ها فروکش کند.
مرجع : ایسنا
