اما چه کار می‎شود کرد؟ باید بچه‎ها را به این دلایل از بازی‎های پرتحرک بیرون از خانه محروم کنیم؟ جمشیدی‎فر پاسخ می‎دهد: «از ویژگی‌های مثبت بازی‏های کوچه و خیابان، می‏توان به این موارد اشاره کرد: بیرون از فضای خانه و در محیطی گسترده شکل می‎گرفتند، گروهی انجام می‎شدند، بدون ساختِ از پیش مشخص و کاملا باز بودند و مهم‎تر از همه آن‎که هیچ‎وقت با نیت آموزش نبودند؛ فقط بازی بودند و البته از بزرگ‎ترهایی که به دنبال آموزش باشند هم در آن‌ها خبری نبود. اگر می‎خواهیم فرزندانمان از چنین امتیازاتی بی‎بهره نمانند، باید از فراهم کردن فضای مناسب برای بازی آ‌ن‌ها غافل نشویم. می‎توانیم بازی‎های خیابانی را به بازی‎های بیرون از خانه تبدیل کنیم؛ هم اکنون در دسترس‎ترین مکان‎ها برای این بازی‎ها، پارک‌ها، کلوب‎های بازی و مراکز مادر و کودک (مراکزی که مادران می‎توانند همراه فرزندانشان به‌صورت دسته‎جمعی بازی کنند) هستند که در نقاط مختلف شهر وجود دارند. مساجد و پایگاه‎های فرهنگی هم می‎توانند گزینه خوبی باشند به‎شرط این‎که همه هدف و تمرکزشان روی آموزش نباشد؛ آموزش کودکان از طریق بازی انجام می‎شود و لازم نیست این همه به آموزش‎های مستقیم اهمیت و اولویت بدهیم. از همه این‌ها بهتر و آماده‎تر مدارس طبیعت هستند؛ مدارس طبیعت محیط‎های بسیار مناسبی هستند که شرایط شان مشابه سبک بازی‎های خیابانی و حتی بهتر از آن‎هاست. این مدارس، بیرون از شهر قرار دارند، پس با معضل آلودگی هوا مواجه نیستیم، ضمن این‎که ابزار بازی در آن‎جا عناصر طبیعی مثل خاک و چوب و حتی حیوانات اهلی است که به‌حق فضای بسیار مناسبی برای بازی کودکان است. عنوان «مدرسه» البته کمی گول‎زننده است و ذهن را به سمت یک محیط آموزشی مثل مدرسه می‎برد اما در واقع آن‌چه کودک تجربه می‎کند و می‎آموزد فراتر از کلاس درس است چراکه طبیعت آموزگار آن‎ها خواهد بود؛ اگر امکان استفاده از هیچ‎کدامِ این محیط‌ها وجود ندارد، والدین می‎توانند فعالانه وارد عمل شوند؛ مهمانی‎ها فرصت خوبی است تا به کودکان یاد بدهیم به‌جای کنار هم نشستن و با گوشی و تبلت بازی کردن می‎توانند چه بازی‎‌هایی انجام دهند؛ باید حوصله کرد و به کودکان بازی‎های دسته‎جمعی را آموزش داد نه این‎که با تبلت خودمان را خلاص و آن‎ها را ساکت کنیم.