دوستی قبل از ازدواج ممنوع
میگنا: محسن پوراحمد خمینی کارشناس امور خانواده در گفتگو با فارس، با اشاره به روایت معروفی از رسول اکرم صلی الله علیه وآله و سلم که نقل شده ایشان فرموده اند: فرزند سه حق بر پدر دارد: اول انتخاب نام نیکو، دوم کتابت، نوشتن و سواد آموزی، سوم ازدواج، زمانی که فرزند بالغ شد. [1] می‌گوید: ایجاد زمینه ازدواج از وظایف والدین در اسلام برشمرده شده است و حتی در آیین اسلامی از وظایف پدر و مادر ترغیب جوانانشان به ازدواج است.مسائل اقتصادی برای آغاز زندگی مشترک مهم است، اما نباید مانع و یا دلیلی برای ازدواج باشد، مسلمان باید زرنگ بوده و درمحدودیت‌ها بهترین تصمیم را بگیرد.
وی با اظهار تاسف از اینکه امروزه مخارج ازدواج را با چرتکه حساب می‌کنیم، خاطر نشان کرد: فرهنگ رزق و روزی‌سانی را که در اسلام به آن تاکید شده است، فراموش کرده‌ایم. فرهنگ ازدواجی که در کشور رایج شده است شباهتی با فرهنگ ازدواج اسلامی ندارد و بین آنها فاصله بسیار زیادی وجود دارد.
پوراحمد مبنای فرهنگ ازدواج در اسلام بر آسان‌گیری می‌داند و می‌گوید: البته آسان‌گیری که اسلام از آن سخن می‌گوید پس از مرحله انتخاب همسر آغاز میشود یعنی جهت عکس برخی ازدواج‌های امروزی که انتخاب‌هایی آسان و بر مبنای یک نگاه و یک احساس شکل می‌گیرد.
این کارشناس خانواده افزود: مرحله انتخاب در پروسه ازدواج مهمترین مرحله از مراحل شکل گیری پیوند ازدواج است و باید در جامعه آموزش داد که سخت گیری‌ها باید در مرحله انتخاب باشد و مبنای انتخاب کفویت دختر و پسر در اخلاق و ایمان و عقاید است.
ازدواجی بوی ماندگاری می‌دهد که مبنای انتخابش عقل باشد و دختر و پسر در مرحله انتخاب، دچار عُلقه به یکدیگر نشوند چون اگر در این مرحله علقه به‌وجود بیاید همانطور که امیرالمومنین علیه السلام فرمودند حب الشیء یعمی و یصم (عاشق شدن باعث کوری و کری میشود)، دختر و پسر نمی‌توانند عیوب یکدیگر را درک کنند و همین موضوع باعث به‌وجود آمدن بسیاری از اختلافات در زندگی مشترک خواهد شد و حتی گاهی این اختلافات منجر به جدایی زوجین از یکدیگر میشود.
پوراحمد اذعان داشت: امروزه در بین برخی افراد، دوستی قبل از ازدواج برای شناخت بیشتر به عنوان یک ارزش تعیین شده است درحالی که این نوع دوستی باعث به‌وجود آمدن علاقه و محبت بین دختر و پسر شده و آنها را از اتخاذ تصمیم منطقی در انتخاب محروم می‌کند.
وی تصریح کرد: در هیچ‌کدام از روایات از داشتن جهیزیه، مهریه و مراسم‌های سنگین صحبت نشده است.
این کارشناس خانواده با تاکید بر اینکه حمایت خانواده از جوانانی که به سن ازدواج رسیده است، لازم است می‌گوید: داشتن خانه مستقل، خودرو شخصی و وسائل کامل برای شروع زندگی به معنای حمایت نیست.
[1] . بحارالانوار، ج 6، 24 ; محجة البیغاء، ج 2، ص 66.
وی با اظهار تاسف از اینکه امروزه مخارج ازدواج را با چرتکه حساب می‌کنیم، خاطر نشان کرد: فرهنگ رزق و روزی‌سانی را که در اسلام به آن تاکید شده است، فراموش کرده‌ایم. فرهنگ ازدواجی که در کشور رایج شده است شباهتی با فرهنگ ازدواج اسلامی ندارد و بین آنها فاصله بسیار زیادی وجود دارد.
پوراحمد مبنای فرهنگ ازدواج در اسلام بر آسان‌گیری می‌داند و می‌گوید: البته آسان‌گیری که اسلام از آن سخن می‌گوید پس از مرحله انتخاب همسر آغاز میشود یعنی جهت عکس برخی ازدواج‌های امروزی که انتخاب‌هایی آسان و بر مبنای یک نگاه و یک احساس شکل می‌گیرد.
این کارشناس خانواده افزود: مرحله انتخاب در پروسه ازدواج مهمترین مرحله از مراحل شکل گیری پیوند ازدواج است و باید در جامعه آموزش داد که سخت گیری‌ها باید در مرحله انتخاب باشد و مبنای انتخاب کفویت دختر و پسر در اخلاق و ایمان و عقاید است.
ازدواجی بوی ماندگاری می‌دهد که مبنای انتخابش عقل باشد و دختر و پسر در مرحله انتخاب، دچار عُلقه به یکدیگر نشوند چون اگر در این مرحله علقه به‌وجود بیاید همانطور که امیرالمومنین علیه السلام فرمودند حب الشیء یعمی و یصم (عاشق شدن باعث کوری و کری میشود)، دختر و پسر نمی‌توانند عیوب یکدیگر را درک کنند و همین موضوع باعث به‌وجود آمدن بسیاری از اختلافات در زندگی مشترک خواهد شد و حتی گاهی این اختلافات منجر به جدایی زوجین از یکدیگر میشود.
پوراحمد اذعان داشت: امروزه در بین برخی افراد، دوستی قبل از ازدواج برای شناخت بیشتر به عنوان یک ارزش تعیین شده است درحالی که این نوع دوستی باعث به‌وجود آمدن علاقه و محبت بین دختر و پسر شده و آنها را از اتخاذ تصمیم منطقی در انتخاب محروم می‌کند.
وی تصریح کرد: در هیچ‌کدام از روایات از داشتن جهیزیه، مهریه و مراسم‌های سنگین صحبت نشده است.
این کارشناس خانواده با تاکید بر اینکه حمایت خانواده از جوانانی که به سن ازدواج رسیده است، لازم است می‌گوید: داشتن خانه مستقل، خودرو شخصی و وسائل کامل برای شروع زندگی به معنای حمایت نیست.
[1] . بحارالانوار، ج 6، 24 ; محجة البیغاء، ج 2، ص 66.
