کودکان دنيا را از زاويه ديد خود به صورت زشت و زيبا يا امن و نا امن مي بينند
به گزارش خبرنگار آريا، قاسم گرجي،کارشناس ارشد روانشناسي مرکز مشاوره آرامش فرماندهي انتظامي استان مازندران درمقاله اي افزود: گاهي وقت ها بسياري از پدر ها و مادرها براي ساختن آينده اي رويايي براي فرزندان خود،حال آنها را به گونه اي خراب مي کنند که آينده معنايي نخواهد داشت. به عنوان يک مادر دلسوز حق دارم براي آينده پسرم که اکنون 9 ساله مي باشد نگران باشم،به همين دليل شيوه هاي تربيتي اي که از پدر و مادرم آموخته ام را در کنار پيشنهادهايي که اطرافيانم به من دادند را براي تربيت کيوان 10ساله ام و همچنين برادر چهارو نيم ساله اش بکار مي بردم.
در خانواده ما اعتقاد بر اين مي باشد که فرزند عزيز است صحيح،اما تربيت وي عزيزتر مي باشد،با اين ديدگاه،همه اطرافيانم بر اين باورند که والدين بايد با شيوه ديکتاتوري(گاهي کتک زدن،گاهي پرخاشگري و جايي اگر ماند پذيرش و نوازش)با فرزندان بايد برخورد گردد. شيوه اي که پدر و مادرخودم براي تربيت من و سه برادر و خواهرم از آن استفاده مي کردند و همچنين پدربزرگهايم از آن براي تربيت فرزندان خود بهره مي بردند.
من هم در تربيت پسرم بويژه بخاطر نگراني هايم براي آينده اش در انجام تکاليف درسي بي نهايت سختگيري و خشونت را در پيش گرفتم،اما برعکس بعد از10سال فرزنداري احساس ناتواني و درماندگي شديد در تربيت فرزندانم را مي نمايم،اين رويداد به حدي بر روحيه ام تاثير گذاشته که به نظر روانشناس نشانه هاي افسردگي در من مشهود بوده و اکنون نه تنها از زندگي نا اميد و مايوس هستم،احساس مي کنم انسان درمانده و پوچي بايد باشم که توان تربيت فرزندان خود را نيز ندارد.
گاهي وقتها بخاطر همين احساس پوچي ميل به خودکشي پيدا مي کنم و همين ويژگي ها باعث شده تا تحمل رفتار اطرافيان بويژه پسرانم و حتي تحمل همسرم که در طول شبانه روز بخاطر مشغله هاي کاري و سختي معيشت تنها براي 2 ساعت به منزل مي آيد را نداشته باشم.
پسر بزرگم هيچ علاقه اي به انجام تکاليف را ندارد مگر اينکه با تهديد و ترس از کتک خوردن بخواهد کتابي را باز کند ويا صفحه اي تکليف را بنويسد،وي بدجوري ناخن هاي انگشتان دست خود را مي جود و شب ادراري نيز دارد،گاهي وقتها نيز مدام سر و گردن خود را تکان مي دهد. پسر کوچکترم که بازي گوشي زيادي دارد نيز ناخن هاي خود را مي جود و شب ادراري دارد،دارم کلافه مي شوم. نمي دانم چه کنم.
نظر کارشناس:
شب ادراري،ناخن جويدن،تيک هاي عصبي و ترس نشانه استرس در کودک مي باشد،در صورت وجود چنين نشانه اي در هر کودکي بايد به يک روانشناس متخصص در امور کودک ويا يک خانواده درمانگر ماهر مراجعه نمود.
گاهي وقتها يک نوع از سبک فرزندپروري هر چند غلط و اشتباه ،اما در بين خانواده ها موروثي شده و بين چند نسل جابجا مي شود،سبک هايي که براي تربيت فرزندان بويژه اکنون که خانواده ها هسته اي و کوچک شده اند به شدت براي فرزندان ضرر داشته و مانع رشد و شکوفايي آنان مي گردد،و اين درحالي است که والدين بر اين باورند که به رشد فرزند خود کمک مي کنند.
کودکان دنيا را از زاويه ديد خود به صورت زشت و زيبا و يا خوب و بد،و همچنين امن و نا امن مي بينند،و در اين ديدگاه به دليل عدم وجود رشد فکري لازم که به موضوع رسش مغزي نيز مرتبط مي باشد،حد وسطي وجود ندارد.به همين دليل استفاده از سبک هاي فرزند پروري مستبدانه براي فرزندان خردسال بي نهايت استرس زا و مضر مي باشد.
کودکان در پي دريافت استرس از محيط خود(والدين و يا ...) در بدنشان هورمون هاي تستسترون ترشح مي شود که هورمون افسردگي و نارحت کننده ناميده مي شود،اين هورمون علاوه بر اينکه جلوي رشد کودک را مي گيرد، يادگيري کودک را مختل کرده و توان کودک را تا حد زيادي کاهش مي دهد.
چنين والديني بدون در نظر گرفتن اينکه خود منبع استرس فرزند دلبند خود مي باشند،در کوتاه ترين زمان ها با بي علاقگي فرزند خود نسبت به انجام تکاليف و در نهايت افت تحصيلي فرزندشان مواجه خواهند شد.
اين موضوعي است که تعجب و شگفتي والدين را در پي داشته و آنان وقتي در تربيت فرزند خود احساس نا کامي مي کنند ويا مي بينند رفتارشان نتيجه معکوس را به همراه داشته است،احتمال افسردگي و ناکارآمدي و در ماندگي شان که بر سلامت روان آنها تاثير منفي دارد نيز متصور خواهد بود که اين موضوع نيز خود بر مشکل فرزندان اضافه خواهد نمود،چرا که در اين صورت اعمال خشونت بيشتر و يا طردفرزند متصور خواهد بود.
بنابراين پيشنهاد مي گردد که والدين بجاي اينکه به هواي ساختن آينده فرزندان خود حالشان را ويران کنند که در اين صورت آينده اي تاريک را براي آنان رقم خواهند زد،بهتر است بدون توجه به نظر افراد غير کارشناس و غير متخصص با استفاده از نظر اهل فن به فکر ساختن حال درست براي جگرگوشه هاي خود باشند تا اينچنين به آينده شان نيز کمک کنند.
در خانواده ما اعتقاد بر اين مي باشد که فرزند عزيز است صحيح،اما تربيت وي عزيزتر مي باشد،با اين ديدگاه،همه اطرافيانم بر اين باورند که والدين بايد با شيوه ديکتاتوري(گاهي کتک زدن،گاهي پرخاشگري و جايي اگر ماند پذيرش و نوازش)با فرزندان بايد برخورد گردد. شيوه اي که پدر و مادرخودم براي تربيت من و سه برادر و خواهرم از آن استفاده مي کردند و همچنين پدربزرگهايم از آن براي تربيت فرزندان خود بهره مي بردند.
من هم در تربيت پسرم بويژه بخاطر نگراني هايم براي آينده اش در انجام تکاليف درسي بي نهايت سختگيري و خشونت را در پيش گرفتم،اما برعکس بعد از10سال فرزنداري احساس ناتواني و درماندگي شديد در تربيت فرزندانم را مي نمايم،اين رويداد به حدي بر روحيه ام تاثير گذاشته که به نظر روانشناس نشانه هاي افسردگي در من مشهود بوده و اکنون نه تنها از زندگي نا اميد و مايوس هستم،احساس مي کنم انسان درمانده و پوچي بايد باشم که توان تربيت فرزندان خود را نيز ندارد.
گاهي وقتها بخاطر همين احساس پوچي ميل به خودکشي پيدا مي کنم و همين ويژگي ها باعث شده تا تحمل رفتار اطرافيان بويژه پسرانم و حتي تحمل همسرم که در طول شبانه روز بخاطر مشغله هاي کاري و سختي معيشت تنها براي 2 ساعت به منزل مي آيد را نداشته باشم.
پسر بزرگم هيچ علاقه اي به انجام تکاليف را ندارد مگر اينکه با تهديد و ترس از کتک خوردن بخواهد کتابي را باز کند ويا صفحه اي تکليف را بنويسد،وي بدجوري ناخن هاي انگشتان دست خود را مي جود و شب ادراري نيز دارد،گاهي وقتها نيز مدام سر و گردن خود را تکان مي دهد. پسر کوچکترم که بازي گوشي زيادي دارد نيز ناخن هاي خود را مي جود و شب ادراري دارد،دارم کلافه مي شوم. نمي دانم چه کنم.
نظر کارشناس:
شب ادراري،ناخن جويدن،تيک هاي عصبي و ترس نشانه استرس در کودک مي باشد،در صورت وجود چنين نشانه اي در هر کودکي بايد به يک روانشناس متخصص در امور کودک ويا يک خانواده درمانگر ماهر مراجعه نمود.
گاهي وقتها يک نوع از سبک فرزندپروري هر چند غلط و اشتباه ،اما در بين خانواده ها موروثي شده و بين چند نسل جابجا مي شود،سبک هايي که براي تربيت فرزندان بويژه اکنون که خانواده ها هسته اي و کوچک شده اند به شدت براي فرزندان ضرر داشته و مانع رشد و شکوفايي آنان مي گردد،و اين درحالي است که والدين بر اين باورند که به رشد فرزند خود کمک مي کنند.
کودکان دنيا را از زاويه ديد خود به صورت زشت و زيبا و يا خوب و بد،و همچنين امن و نا امن مي بينند،و در اين ديدگاه به دليل عدم وجود رشد فکري لازم که به موضوع رسش مغزي نيز مرتبط مي باشد،حد وسطي وجود ندارد.به همين دليل استفاده از سبک هاي فرزند پروري مستبدانه براي فرزندان خردسال بي نهايت استرس زا و مضر مي باشد.
کودکان در پي دريافت استرس از محيط خود(والدين و يا ...) در بدنشان هورمون هاي تستسترون ترشح مي شود که هورمون افسردگي و نارحت کننده ناميده مي شود،اين هورمون علاوه بر اينکه جلوي رشد کودک را مي گيرد، يادگيري کودک را مختل کرده و توان کودک را تا حد زيادي کاهش مي دهد.
چنين والديني بدون در نظر گرفتن اينکه خود منبع استرس فرزند دلبند خود مي باشند،در کوتاه ترين زمان ها با بي علاقگي فرزند خود نسبت به انجام تکاليف و در نهايت افت تحصيلي فرزندشان مواجه خواهند شد.
اين موضوعي است که تعجب و شگفتي والدين را در پي داشته و آنان وقتي در تربيت فرزند خود احساس نا کامي مي کنند ويا مي بينند رفتارشان نتيجه معکوس را به همراه داشته است،احتمال افسردگي و ناکارآمدي و در ماندگي شان که بر سلامت روان آنها تاثير منفي دارد نيز متصور خواهد بود که اين موضوع نيز خود بر مشکل فرزندان اضافه خواهد نمود،چرا که در اين صورت اعمال خشونت بيشتر و يا طردفرزند متصور خواهد بود.
بنابراين پيشنهاد مي گردد که والدين بجاي اينکه به هواي ساختن آينده فرزندان خود حالشان را ويران کنند که در اين صورت آينده اي تاريک را براي آنان رقم خواهند زد،بهتر است بدون توجه به نظر افراد غير کارشناس و غير متخصص با استفاده از نظر اهل فن به فکر ساختن حال درست براي جگرگوشه هاي خود باشند تا اينچنين به آينده شان نيز کمک کنند.
