تمرکز بیش از حد روی دانشگاه

میگنا: موضوعات ذکر شده نشان می دهد همه ما می خواهیم هر کاری که می توانیم انجام دهیم تا بهترین راه های ممکن برای رسیدن به موفقیت را به فرزندمان آموزش دهیم. یک راه حل این است که از سال های ابتدایی شروع کنیم. مثلا چه موقع؟ شاید روند آماده سازی از کلاس اول ابتدایی.

چرا نباید روش هایی را به فرزندمان ارائه کنیم تا بداند تحصیلات در سطح بالا به چه معناست و چگونه می تواند به آن دست یابد؟ چرا باید تا دوره دبیرستان صبر کند و تازه در آن سن متوجه شود که یک جمعیت غیر قابل تصور در صف متقاضیان ورود به دانشگاه هستند؟ در حالی که با همه این فشارها و استرس های موجود همدردی می کنم، اما بازخوردهایی وجود دارد که در مورد این رویکرد سوالی را مطرح کنم. اول این که، خیلی سخت است بخواهید تصور کنید بچه ها در اوایل سال های ابتدایی درک واقعی از مفهوم دانشگاه داشته باشند مگر اینکه فکر کنند آن هم یک مدرسه بزرگ تر در جایی دیگر است. از آن ها بخواهید بین نقاط توسعه مهارت های خواندن و بیشتر شدن احتمال رفتن به مدرسه ای که دوست دارند ارتباط ایجاد کنند، در آن صورت چه اتفاقی می افتد؟ در این مرحله ممکن است نتیجه ای نداشته باشد، اما تکرار مجدد آن به مرور زمان ذهن آن ها را با این مفهوم آشنا می کند.

اگر هدف نهایی افزایش انگیزه برای تحصیلات آکادمیک است، ذهن کودکان تان را معطوف این افکار سخت نکنید، چون موانع زیادی سر راه این روند استدلالی وجود دارد. معلمانِ بچه هایی که در رده های مختلف تحصیلی تدریس می کنند مانند کسانی که در این موارد تحقیق می کنند می دانند که بچه ها زمانی بهتر یاد می گیرند که در واقع یادگیرندگان فعالی باشند. امید این است که بچه ها یک بخش داخلی (یعنی انگیزه درونی) را توسعه دهند تا این روند را کشف و تصور کرده و در مورد آن فکر کنند و آن را در مرزها و جهت های شناختی توسعه دهند. آویزان کردن نمادی از دانشگاه برای بچه های کلاس اولی ممکن است انگیزه درونی را بی ارزش کند و او برای رسیدن به جایزه بیرونی تلاش کند نه جایزه درونی. و مطمئن باشید که انگیزه درونی در تمام سال هایی که به دانشگاه در گوشه ای از ذهن مان فکر می کنیم، بسیار ارزشمند است. بنابراین اگر می خواهیم مراحلی را برای آمادگی در سال های اولیه مدرسه تعیین کنیم، بهتر است روی نتیجه تمرکز نکنیم بلکه روی پاداش های فوری و به موقع که از کشف شادی حاصل از یادگیری به دست می آید تمرکز کنیم.

در مورد جزئیات آموزش و تاکید زیاد روی تحصیلات آکادمیک چطور؟ واقعیت این است که حتی قابل بحث ترین و رقابتی ترین رزومه ها می توانند در سال های تحصیل در دوره دبیرستان به دست آیند. بله، ما می خواهیم کودکان مان مسیرشان را بر اساس درک و تسلط بر مبانی ادبیات و زمینه ای برای سطح تفکر بالا انتخاب کنند. اما بیایید با یادگیری طوطی وار که فکر می کنیم یکی از شاخص های پیشرفت است خودمان را گول نزنیم. ممکن است یک کودک مفاهیم انتزاعی ریاضی را با تمرکز روی روش های سرگرم کننده برای توسعه مهارت های تشخیص الگو بهتر یاد بگیرد تا حفظ مسائل ریاضی بدون اینکه معنای آنها را درک کند. بله ممکن است برخی نگران این باشند که فرزندانشان باید خیلی زود در ریاضی پیشرفت کنند به طوری که بتوانند پیشرفته ترین مهارت ها را یاد بگیرند تا به آنها کمک کند خیلی زود کلاس های ریاضی در دوره دبیرستان را پشت سر بگذارند به طوریکه برنامه بهتری برای دانشگاه داشته باشند و از سایر افراد بهتر و موفق تر به نظر بیایند. اما در واقع بچه ها همانطور که بزرگ می شوند فرصت های زیادی برای توسع مهارت های ریاضی خود خواهند داشت. مهم تر این است که آنها تمام تفاوت های ظریف از ایجاد مهارت را در کنار تجربه ی لذت های موجود در این روند کشف کنند.

واقعیت این است بچه ها همان طور که بزرگ می شوند، در معرض تجربه استرس های موجود روند برنامه قرار می گیرند. ما می خواهیم بچه های کوچک مان طوری بزرگ شوند که روی عشق شان به یادگیری به عنوان یک راهنما برای پیدا کردن راه هایی که می خواهند در دانشگاه کشف کنند، سرمایه گذاری کنند. اگر بتوانند چنین کاری بکنند، عملکرد شان عالی خواهد بود. این یک تمرکز واقعی برای سال های اولیه کودکی ست که به موفقیت های نهایی تبدیل خواهند شد که وقتی دانشگاه شروع شود، متوجه می شوید که تلاش های تان نتیجه داده است. البته متوجه این قضیه باشید که برخی مشکلات از قبیل افزایش سطح استرس و افسردگی بین دانشجویان تازه وارد در حال افزایش است. که این اتفاق برای نسل های آینده خوب نیست و یک زنگ خطر محسوب می شود. وارد شدن به دانشگاه، تازه نقطه شروع است نه خط پایان. یادتان باشد وقتی به هدف می رسید نباید خسته باشید. آیا می خواهید فرزند مقطع ابتدایی تان را برای تحصیلات عالی آماده کنید؟ به آن ها یاد دهید که چطور باید عاشق مدرسه باشند.