فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان:
تنبیه بدنی فرزند نوعی کودک آزاری است
میگنا: دکتر مهشید رابطیان با بیان اینکه برخی والدین برای جلوگیری از رفتارهای ناهنجار فرزند به سراغ تنبیه بدنی می روند، اظهار داشت: چنانچه پدر و مادری تنبیه بدنی کودک خود را آخرین راه تربیت و عامل بازدارنده برای ادامه کارهای ناشایست بداند، سخت در اشتباه هستند و ادامه این رویه به نوعی کودک آزاری است و آثار سوء به دنبال خواهد داشت.
والدین در مواجهه با رفتارهای خشونت آمیز بچه ها می توانند با تنبیه اخلاقی به کودک خود بیاموزند که این رفتار عواقب بدی برای او خواهد داشت و در مقابل تعهد و مسئولیت پذیری را به فرزندشان یادآور شوند.
فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان با بیان اینکه برخی مواقع نیاز است که والدین به طور جدی با کودک خود برخورد کنند، افزود: همان مقدار که تنبیه بدنی ممنوع است و باید حذف شود، برخورد نکردن مناسب با رفتار غیرمعمول بچه نیز یک اشتباه محض در تربییت او به شمارمی رود.
برای نمونه زمانی که بچه ای هیجانی شده و جیغ و فریاد می زند یا گریه می کند، در این گونه مواقع پدر و مادر برای جلوگیری از ادامه آن و تنبیه بچه می توانند با بی اعتنایی به این رفتار، بدون توسل به واکنش هیجانی و قهرکردن، اقدام کنند.
در زمانی که بچه گریه و جیغ را وسیله ای برای رسیدن به خواسته خود عملی می کند والدین بهتر است مانند مجسمه که نه می شنود، نه نگاه می کند و حرف هم نمی زند، تصمیم به تنبیه بچه گرفته تا آرام شود.
دیگر راه تنبیه کودک در شرایطی که والدین نمی توانند بچه ای را که جیغ و داد و فریاد می زند یا گریه می کند کنترل کنند بهتر است آن محیط را ترک کنند تا هیچ واکنش و هیجان مثبت و منفی در بین آنها رد و بدل نشود.
*مواجهه کودک با پیامد رفتارش
فوق تخصص روانپزشکی کودکان گفت: مواجه کردن بچه ها با پیامد رفتاری که انجام داده اند نوع دیگری از تنبیه است و برای نمونه زمانی که فرزندان خانواده در بازی کردن با یکدیگر درگیر می شوند بهتر است که در این گونه مواقع عامل درگیری بچه ها را از سر راهشان حذف کرد یا چنانچه بر سر برنامه تلویزیونی حرفشان می شود، تلویزیون را خاموش و به آنها هشدار داد برای مدت زمانی محدود از دیدن برنامه محروم خواهند شد و در صورت تکرار رفتارهای ناشایست زمان تنبیه افزایش خواهد یافت.
والدین حتما به یاد داشته باشند این تنبیه بچه ها نباید طولانی مدت باشد چرا که طولانی شدن تنبیه، نه تنها اثری مفید بر روی آنان نخواهد گذاشت بلکه با ناامید شدن از در پیامد آن، کودک با شدت بیشتر به رفتارهای خود ادامه خواهد داد.
*کم کردن امتیاز مثبت بچه ها
خانواده ها بهتر است برای بچه های بالای 18 ماه یک جدول امتیازات رفتاری داشته باشند و به ازای هر رفتار مثبت بچه یک جایزه، برچسب تشویقی یا حتی یک تیک، که بچه بتواند با آن ارتباط داشته باشد در نظر گرفته و چنانچه زمانی بچه رفتار منفی از خود نشان داد برای تنبیه کردن تاکید شود جایزه او را پس خواهند گرفت، پول هفته ای نخواهد داشت، از رفتن به میهمانی منع خواهد شد یا اینکه امتیاز مثبت او را پس می گیریم.
*انتقال به اتاق خلوت
زمانی که از بچه خطای معمولی سرزد برای اینکه به کرده خود آگاه و از تکرار آن جلوگیری شود، والدین او را به اتاق یا محل دیگری از خانه هدایت می کنند یا در این گونه موارد برای تنبیه، بچه را بر روی صندلی نشانده و تاکید می شود برای لحظاتی از جای خود حرکتی نکند و حرف هم نزند.
در مواردی که خطای بچه شدت داشته باشد برای نمونه وقتی بیش از اندازه جیغ و فریاد زد، خواهر یا برادر دیگر خود را آزار یا کتک زد، والدین برای تنبیه، او را به یک اتاق یا محلی از خانه که با میل او همخوانی ندارد برای لحظاتی هدایت کنند، محلی که از لوازم سرگرمی و اسباب بازی خالی باشد تا بچه بتواند به خطای عملی که انجام داده پی ببرد و دیگر آن رفتار را تکرار نکند.
فوق تخصص کودک و نوجوان تاکید کرد: خانواده ها هرگز برای تنبیه بچه ها آنان را تنها در خانه محبوس نکنند. در تنبیه کردن حتما به سن و جنسیت فرزندان خود توجه داشته باشند و در صورت مواجهه با رفتارهای غیرطبیعی و تکرار آنها به روانشناس کودک مراجعه کنند.
والدین در مواجهه با رفتارهای خشونت آمیز بچه ها می توانند با تنبیه اخلاقی به کودک خود بیاموزند که این رفتار عواقب بدی برای او خواهد داشت و در مقابل تعهد و مسئولیت پذیری را به فرزندشان یادآور شوند.
فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان با بیان اینکه برخی مواقع نیاز است که والدین به طور جدی با کودک خود برخورد کنند، افزود: همان مقدار که تنبیه بدنی ممنوع است و باید حذف شود، برخورد نکردن مناسب با رفتار غیرمعمول بچه نیز یک اشتباه محض در تربییت او به شمارمی رود.
برای نمونه زمانی که بچه ای هیجانی شده و جیغ و فریاد می زند یا گریه می کند، در این گونه مواقع پدر و مادر برای جلوگیری از ادامه آن و تنبیه بچه می توانند با بی اعتنایی به این رفتار، بدون توسل به واکنش هیجانی و قهرکردن، اقدام کنند.
در زمانی که بچه گریه و جیغ را وسیله ای برای رسیدن به خواسته خود عملی می کند والدین بهتر است مانند مجسمه که نه می شنود، نه نگاه می کند و حرف هم نمی زند، تصمیم به تنبیه بچه گرفته تا آرام شود.
دیگر راه تنبیه کودک در شرایطی که والدین نمی توانند بچه ای را که جیغ و داد و فریاد می زند یا گریه می کند کنترل کنند بهتر است آن محیط را ترک کنند تا هیچ واکنش و هیجان مثبت و منفی در بین آنها رد و بدل نشود.
*مواجهه کودک با پیامد رفتارش
فوق تخصص روانپزشکی کودکان گفت: مواجه کردن بچه ها با پیامد رفتاری که انجام داده اند نوع دیگری از تنبیه است و برای نمونه زمانی که فرزندان خانواده در بازی کردن با یکدیگر درگیر می شوند بهتر است که در این گونه مواقع عامل درگیری بچه ها را از سر راهشان حذف کرد یا چنانچه بر سر برنامه تلویزیونی حرفشان می شود، تلویزیون را خاموش و به آنها هشدار داد برای مدت زمانی محدود از دیدن برنامه محروم خواهند شد و در صورت تکرار رفتارهای ناشایست زمان تنبیه افزایش خواهد یافت.
والدین حتما به یاد داشته باشند این تنبیه بچه ها نباید طولانی مدت باشد چرا که طولانی شدن تنبیه، نه تنها اثری مفید بر روی آنان نخواهد گذاشت بلکه با ناامید شدن از در پیامد آن، کودک با شدت بیشتر به رفتارهای خود ادامه خواهد داد.
*کم کردن امتیاز مثبت بچه ها
خانواده ها بهتر است برای بچه های بالای 18 ماه یک جدول امتیازات رفتاری داشته باشند و به ازای هر رفتار مثبت بچه یک جایزه، برچسب تشویقی یا حتی یک تیک، که بچه بتواند با آن ارتباط داشته باشد در نظر گرفته و چنانچه زمانی بچه رفتار منفی از خود نشان داد برای تنبیه کردن تاکید شود جایزه او را پس خواهند گرفت، پول هفته ای نخواهد داشت، از رفتن به میهمانی منع خواهد شد یا اینکه امتیاز مثبت او را پس می گیریم.
*انتقال به اتاق خلوت
زمانی که از بچه خطای معمولی سرزد برای اینکه به کرده خود آگاه و از تکرار آن جلوگیری شود، والدین او را به اتاق یا محل دیگری از خانه هدایت می کنند یا در این گونه موارد برای تنبیه، بچه را بر روی صندلی نشانده و تاکید می شود برای لحظاتی از جای خود حرکتی نکند و حرف هم نزند.
در مواردی که خطای بچه شدت داشته باشد برای نمونه وقتی بیش از اندازه جیغ و فریاد زد، خواهر یا برادر دیگر خود را آزار یا کتک زد، والدین برای تنبیه، او را به یک اتاق یا محلی از خانه که با میل او همخوانی ندارد برای لحظاتی هدایت کنند، محلی که از لوازم سرگرمی و اسباب بازی خالی باشد تا بچه بتواند به خطای عملی که انجام داده پی ببرد و دیگر آن رفتار را تکرار نکند.
فوق تخصص کودک و نوجوان تاکید کرد: خانواده ها هرگز برای تنبیه بچه ها آنان را تنها در خانه محبوس نکنند. در تنبیه کردن حتما به سن و جنسیت فرزندان خود توجه داشته باشند و در صورت مواجهه با رفتارهای غیرطبیعی و تکرار آنها به روانشناس کودک مراجعه کنند.
مرجع : ایرنا
