ميگنا: همه ما می دانیم که جانبازان برای دفاع از امنیت و استقلال کشور به مشکلات جسمی و روحی دچار شده اند، به همین دلیل جایگاه ویژه ای در نگاه پرستاران دارند.

آذر غفاری سرپرستار بیمارستان روانپزشکی نیایش در گفت و گو با خبرنگار پایگاه خبری حیات اظهار کرد: پس از اتمام مقطع ارشد در رشته روانشناسی بالینی به اینجا آمدم تا بیشتر با جانبازان(بیماران) اعصاب و روان آشنا بشوم و اطلاعی از جانباز بودن این بیماران نداشتم. فکر می کردم چند ماه می مانم و زود می روم اما هنوز هستم و به جانبازان خدمت می کنم.

وی گفت: من خیلی اتفاقی رشته پرستاری قبول شدم، از سختی های انتخاب این شغل شنیده بودم اما انتخابش کردم. پرستاری بسیار سخت است اما وابستگی شغلی نیز ایجاد می کند.

غفاری افزود: نزدیک به یک سال است که در این بیمارستان مشغول به کار هستم. قبل از این بیمارستان نیز ده سال در بخش های ویژه مانند ccu به پرستاری مشغول بودم، همچنین با دانشگاه شهید بهشتی در زمینه تدریس همکاری هایی داشته ام.

سرپرستار بیمارستان روانپزشکی نیایش ادامه داد: تاکنون سابقه کار با جانبازان جسمی را نداشته ام، با این حال می دانم بیمارانی که دچار مشکلات روحی و روانی هستند، بسیار آسیب پذیرتر هستند، زیرا این بیماری به جسمشان نیز آسیب می زند.

وی گفت: همه ما می دانیم که این جانبازان به خاطر جنگ و دفاع از وطن به این بیماری دچار شده اند در نتیجه جایگاه این بیماران در ذهن ما خیلی بالاتر و ویژه تر از سایر بیماران است. ما نسبت به سایر بیماران هم احساس همدردی می کنیم اما احساسی که به جانبازان داریم خیلی متفاوت تر است زیرا فداکاری آنان برای ما قابل احترام است.

غفاری درباره تفاوت این بیمارستان با سایر بیمارستان ها افزود: بیماری جانبازان این بیمارستان  مزمن است و ان ها اینجا ماندگار هستند، به این معنا که ما همیشه با همین بیماران سروکار داریم و بیماران دوره ای عوض نمی شوند. اکثر این جانبازان بسیار تنها هستند، به خاطر درصد بالای جانبازی اعصاب و روان، نه می توانند کنار خانواده باشند و نه جامعه، به همین دلیل تنها کسانی که به این جانبازان کمک می کنند و پای صحبت هایشان می نشینند، ما پرسنل هستیم.

سرپرستار بیمارستان روانپزشکی نیایش گفت: وقتی پای صحبت هایشان می نشینیم بسیار خوشحال می شوند اما وقتی به هر دلیلی نمی توانیم برایشان وقت بگذاریم، ناراحت و افسرده می شوند و فکر می کنند فراموش شده اند.

وی ادامه داد: اولین وظیفه پرستار گوش کردن به بیمار است و بعد برآورده کردن نیازهایش، اما متاسفانه ما بسیاری از زمانی که سر کار هستیم را باید به نوشتن گزارش های مختلف سپری کنیم و زمان کمتری به سر زدن به بیماران باقی می ماند.

غفاری درباره تفاوت پرستاری و سرپرستاری گفت: کل مسئولیت بخش بر عهده سرپرستار است و باید همیشه پاسخگو باشد. سرپرستار کار عملی انجام نمی دهد و بیشتر چک و نظارت می کند و باید از همه اتفاقات بخش خبر داشته باشد.

وی با تاکید بر این که در پرستاری همیشه حق با بیمار است، افزود: پرستاری خیلی شغل سختی است و صبر و استقامت زیادی می طلبد. هم کار گروهی انجام می دهیم که مشکلات خود را دارد و هم صبوری در برابر بیماران را نیازمند است، به همین دلیل این شغل روی شخصیت افراد در خانه و جامعه نیز بسیار تاثیر می گذارد و پرستاران جزء صبورترین انسان ها هستند.

غفاری با اشاره به یکی از خاطراتش گفت: جانبازان از دقت بسیار بالایی برخوردار هستند. به یاد دارم وقتی به تازگی در اینجا سرپرستار شده بودم، تا مدت ها اسم روی تابلو را عوض نکرده بودم زیرا به نظرم کار سرپرستار قبلی که بازنشست شده بود بسیار خوب بود.

وی ادامه داد: یک روز یکی از بیماران که من حتی فکر نمی کردم متوجه اتفاقات محیط اطراف باشد پیش من آمد و گفت چرا اسم را عوض نمی کنی مگر تو سرپرستار جدید نیستی؟چرا اسم سرپرستار قبلی هنوز روی تخته است؟ که این توجه بیمار برایم خیلی عجیب بود.

سرپرستار بیمارستان روانپزشکی نیایش درباره اتفاقاتی که بعد از عود کردن بیماری جانبازان می افتد، گفت: وقتی یکی از بیماران حالش بد می شود، بقیه جانبازان عقب می روند و در درگیری ها شرکت نمی کنند و به این مسئله عادت کرده اند. بیمار بدحال اول با صحبت کردن، بعد ویزیت پزشک و تجویز دارو و نگهداری در اتاق فیکس که امن ترین اتاق بیمارستان است، سرحال می آید.

وی در پایان گفت: خروج بیماران از بیمارستان برای انجام آزمایشات مختلف و انتقال به بیمارستان های دیگر هم برای جانبازان بسیار لذتبخش است. در نتیجه تفریح و سرگرمی در محیطی خارج از بیمارستان برای جانبازان بسیار مفید است که امیدوارم اردوهای تفریحی بیشتری از سمت نهادهای مربوطه برنامه ریزی و اجرا شود.