لقمان در نصايحي به پسرش چنين گفت: پسرم!
اگر درباره مرگ ترديدي داري، خواب را از خود دور کن که نخواهي توانست و اگر درباره رستاخيز ترديدي داري، بيدار شدن از خواب را از خود دور کن که نخواهي توانست. زيرا اگر انديشه کني، مي داني که جان تو در دست ديگري است و همانا خواب، به منزله مرگ است و بيداري پس از خواب، به منزله برانگيخته شدن پس از مرگ.

لقمان همچنين گفت: اي پسرم! آن چنان (به مردم) نزديک نشو که (از دل هاي آنان) دور شوي و آن چنان دور نشو که خوار شوي، هر موجودي همنوع خود را دوست دارد و همانا آدميزاد نيز همنوع خود را دوست مي دارد.

خوبي (يا متاع) خود را جز در برابر مشتري آن، نگستران، چنان که ميان قوچ و گرگ، دوستي و رفاقتي نيست، ميان نيکوکار و بدکار نيز دوستي و رفاقتي نيست. هر کس به زشتي نزديک شود پاره اي از آن به تنش مي چسبد. همچنين، هر که با بدکار همدستي کند، بعضي از روش هاي او را مي آموزد.

هر که جدال را دوست دارد، دشنام مي شنود و هر که وارد جاهاي بد شود، متهم مي شود و هر که با رفيق بد همراهي کند، سالم نمي ماند و هر که زبانش را در اختيار نگيرد، پشيمان مي شود و گفت: اي پسرم! با صد نفر رفاقت کن ولي حتي با يک نفر هم دشمني نکن.

اي پسرم! تو هستي و بهره و اخلاق تو! بهره تو دين توست و اخلاق تو (رابطه) بين تو و مردم است. پس به آنان کينه نورز و اخلاق نيکو را بياموز.

اي پسرم! غلام نيکان باش، ولي فرزند بدان نباش.
اي پسرم! امانت را ادا کن، تا دنيا و آخرتت سالم بماند و امين باش؛ زيرا خداي تعالي خيانتکاران را دوست ندارد.
اي پسرم! خود را به مردم چنان نشان نده که از خدا مي ترسي در حالي که دل تو گنهکار است.
(بحارالانوار، ج ۱۳، ص۴۱۷، ح۱۱)