همسرم دست بزن دارد چکار کنم؟

در این چندماه بعد از ازدواج، همسرم چندین بار به بهانه‌های مختلف دست روی من بلند کرده است، البته یکی دو بار هم در دوران نامزدی چنین رفتار کرده بود، اگرچه بعد از آن کاملاً احساس ندامت می‌کند و گاه حتی معذرت خواهی می‌کند. این وضعیت برای منی که نازپرورده والدین هستم، بسیار سخت است اما معمولاً سعی می‌کنم در قبال تندخویی‌های او صبور باشم، ترس عجیبی دارم و نمی‌دانم چه کنم؟

پاسخ مشاور:

ریشه‌یابی کنید

باید بدانید همسرتان برای اینکه به خواسته‌اش برسد و یا اینکه بتواند حرف خودش را به کرسی بنشاند به زور و پرخاشگری متوسل می‌شود یا اینکه ایشان دقیقاً احساسات خویش را بخوبی درک نمی‌کند و یا آنکه قدرت درست فکر کردن را از دست می‌دهد و کارهایی انجام می‌دهد که در حالت عادی آن را انجام نمی‌دهد.برای دانستن این مطلب، بهتر است بدون خشم و پیشداوری به قضاوت بنشینید، علت مشاجرات را از نامزدی تا کنون بنویسید و سیر بحث را بررسی کنید این که چطور شد کار به برخورد فیزیکی رسید، رفتار و کلام خود را به زمان خشم همسرتان یادداشت کنید، قطعاً با این عمل خواهید توانست علت را شناسایی کنید. سهم هردویتان را در شروع و ادامه و نتیجه مشاجره یادداشت کنید. اگر این عمل صرفاً به منظور هدفی انجام می‌شود شما باید حساسیت‌های همسرتان را شناسایی کرده و سعی کنید حتی‌المقدور از ایجاد و یا شدت گرفتن آن امتناع کرده و یا آنکه با توسل به تدابیری از شدت گرفتن مشکل جلوگیری کنید تا کار به کتک کاری نرسد.

قربانی نباشید

اگر شما بخاطر ترس از همسر و یا حفظ زندگی، هر بار بخواهید در مقابل کتک کاری او سرتسلیم فرود بیاورید بی‌تردید با گذشت زمان، این روال غیرطبیعی رفتاری عادی می‌شود و همسرتان آن را راهکاری برای دستیابی به اهداف خود می‌پذیرد. نمی‌گوییم لجبازی کنید و یا با رفتارهایی به دور از ادب از انجام خواسته‌اش سرباز زنید، بلکه منظورمان این است که از قالب قربانی شدن بیرون بیایید و به او این مطلب را تفهیم کنید که هرگز با زور نمی‌تواند شما را مجبور به رفتار یا کار دلخواهش کند. با رفتارهای خود به او نشان دهید رفتارش غیر منطقی است و تا زمانی که چنین رویه‌ای داشته باشد شماحاضر به همکاری با او نخواهید بود.

مراجعه به روانشناس الزامی است

پرخاشگری کلامی یا فیزیکی بی‌دلیل یکی از نشانه‌های اختلالات شخصیت است. افراد مبتلا به انواع متفاوت این نوع از اختلالات، مشخصه‌های متفاوتی دارند که وجود یا عدم وجود احساس ندامت و پشیمانی بعد از ارتکاب به عمل پرخاشگرانه، یکی از وجوه تمایز آنهاست اما گاه ریشه همین رفتار را می‌توان به عادت و یا تقلید از الگوهای آموزشی فرد در دوران کودکی و عدم آگاهی از مهارتهای کنترل خشم، نسبت داد. به هر حال تشخیص علت اصلی این مسأله بر عهده روان شناس است و متعاقب با آن ، تشخیص درمان خاصی نیز مطالبه می‌شود. چه بسا اگر مشکل جدی باشد ادامه این زندگی به صلاح نیست.


نسرین صفری- روانشناس بالینی و مدرس دانشگاه
ایران بانو ضمیمه روزنامه ایران