چرا براي صدور پروانه فعاليت روانشناسي به استانها تفویض اختیار نمي شود؟

به گزارش میگنا دكتر مجيد عليلو - استاد مطرح روانشناسي باليني و عضو هيات علمي دانشگاه تبريز طي نامه ای سرگشاده به مسئولین و شورای محترم مرکزی سازمان نظام روانشناسی و مشاوره کشور و طرح چند پرسش، از آنان خواست بصورت شفاف به اين ابهامات و انتقادات جامعه روانشناسي پاسخ دهند:


حدود دو و نیم سال از انتخابات استانها و بیش از دو سال از انتخابات شورای مرکزی گذشته و متاسفانه در این دوره اقدام در خور در زمینه تقویت سازمان و کاهش مشکلات اعضا صورت نگرفته است، و در کماکان به همان پاشنه قبلی میچرخد و هیچ تحول جدیدی در هیچ زمینه ای رخ نداده است.

حال چند پرسش ساده از مسئولین محترم و شورای مرکزی سازمان مطرح میکنم و انتظار می‌رود که پاسخی در خور برای این پرسشها دریافت شود:
منطق سازمان در تمرکز صد در صدی تمامی اختیارات و قدرت به سازمان مرکزی و تهران واقعا چیست؟
چرا ظرفیت فوق العاده بالای استانها و یا حداقل مناطق عملا نادیده گرفته میشود؟
چرا باید داوطلبان دریافت پروانه بعد از تحمل چند سال حتما باید به تهران بروند و در عرض حداکثر پانزده دقیقه درباره صلاحیت و یا عدم صلاحیت آنها تصمیم گیری شود، در حالیکه اگر به استانها و یا مناطق تفویض اختیار صورت گیرد بررسی پرونده متقاضیان هم در مدت زمانی کوتاهتر و هم با دقت بیشتر میتواند صورت گیرد.

راز این بی اعتنایی عجیب به پتانسیل علمی غیر پایتخت نشینان چیست؟!


فلسفه وجود تعرفه های مختلف مشاوره و رواندرمانی چیست ؟
افراد دارای مدرک در دو مقطع مرتبط کارشناسی ارشد و دکتری حق ارائه خدمات تخصصي دارند و علی القاعده باید دو تعرفه برای ارشدها و دارندگان دکتری در نظر گرفته شود، در حالیکه اعضای هیات علمی به دلیل عضویت در کادر علمی دانشگاه ها و داشتن رتبه های دانشگاهی از حق ویژه برخوردار شده و مجازند هزینه بیشتری از همتایان خود دریافت کنند! در حالی که داشتن رتبه های دانشگاهی چیزی به صلاحیت بالینی آنها اضافه نمیکند.

فلسفه تشکیل شوراهای استانی چیست ؟
وقتی عملا این شوراها فاقد هرگونه قدرت برای هر اقدامی هستند؛ نه در عضو گیری دارای نقش و حقی هستند نه از درآمدهای سازمان سهمی دارند، نه حتی صلاحیت برگزاری یک کارگاه آموزشی در منطقه خود را دارند، و نه اقدامات قانونی برای معرفی به نهادهای قانونی از جمله پلیس اماکن برای ایفای واقعی نقش نظارتی، صورت گرفته است.

سازمان چه رابطه‌ای با استانها دارد و یا مسئولیتی در این باره برای خود قائل است؟
آیا قابل قبول است که برای دو و نیم سال فعالیت شوراهای استانی فقط دو میلیون تومان کمک مالی به استانها داده شود؟
یعنی ماهانه حدود هفتاد و پنج هزار تومان؟!

با تمسک به کدام قانون و مصوب سازمان مرکزی تمامی درآمد را حق مسلم خود میداند و حداقل سهم استانها را پرداخت نمیکند و دربار مشکلات مالی استانها هیچگونه احساس مسئولیتی نمیکند؟

چرا به هیچکدام از وعده‌هایی که در ایام انتخابات اعضاي شوراي مركزي داده شد عمل نشده است؟
چرا کوچکترین اقدام برای تمرکززدایی و توزیع قدرت صورت نگرفته است؟
چرا به نامه ها، درخواستها و پیشنهادات شوراهای استانی و نیز اعضای سازمان واکنشی نشان داده نمیشود؟

بنده به عنوان یک عضو کوچک سازمان که بر اساس اعتماد همکاران عزیز در استان آذربایجان شرقی مسئولیت استان را برعهده دارم هشدار میدهم که این روند نامیمون میتواند موجب رویگردانی و ناامیدی جامعه روانشناسی و مشاوره کشور به سازمانی باشد که با هزاران امید و آرزو آن را بنیان نهادند و به آن به عنوان خانه مشترک خویش چشم امید دوختند. در عین حال این بی اعتنایی به رفاه و نیازها و سرنوشت اعضا فضا را برای مخالفان سازمان جهت به زیر سئوال بردن آن فراهم می کند.

اگر شرایط به همین منوال پیش رود انگیزه اعضا حتی برای عضویت و یا تمدید آن کاهش خواهد یافت، آنهم در شرایطی که سازمانی رقیب به نام بهزیستی به خوبی در همه عرصه های روانشناسی و مشاوره اعم از صدور مجوزهایی تخصصی برای مراکز مختلف روانشناسی و مشاوره تا تایید صلاحیت حرفه‌ای روانشناسان و‌ مشاوران را در سطحی بسیار وسیع و بصورت سازمان یافته انجام میدهد.

با احترام
دکتر مجید محمودعلیلو
رئیس شورای استانی آذربایجان شرقی