آیا کودک، برای تنها ماندن، آماده است؟
اولویت شماره یک شما در زندگی، به‌عنوان یک پدر یا مادر، مراقبت از فرزندتان است، ولی گاهی اوقات مجبورید برای رفتن به سر کار، یک مراسم رسمی یا حتی رفتن تا سوپر مارکت سر کوچه، کودک را در خانه تنها بگذارید.
تجربه‌های ناخوش‌آیند کودکانه
گاهی، پدرها و مادرها، با این فکر که فرزندشان در خواب ناز است و چیزی بیدارش نمی‌کند، او را برای یکی، دو ساعت تنها می‌گذارند تا به کارهای خودشان برسند. کودکانی که در چنین موقعیتی بیدار می‌شوند، ترس و اضطراب شدیدی را تجربه می‌کنند که دامنه‌اش تا بزرگسالی هم ادامه داشته و بر روابط او با دیگران نیز تاثیر می‌گذارد. ترس از تنهایی و اضطراب جدایی، هم در کودکی، تجربه ناخوش‌آیندی است و هم در بزرگسالی باعث وابستگی‌های بیمارگونه میشود.
آیا کودک، برای تنها ماندن، آماده است؟
1) سن کودک: روانشناسان می‌گویند که کودک تا 12 سالگی، آماده پذیرش تنها ماندن نیست و هم‌چنین بچه‌های زیر 10 سال نباید به هیچ وجه، شب‌ها، تنها بمانند.
2) بلوغ عقلی کودک: آیا فرزند شما، در سنی که هست، توانایی تصمیم‌گیری دارد و می‌تواند یک برنامه مشخص داشته باشد؟
3) احساسات کودک: اگر فرزند شما، از این‌که او را تنها می‌گذارید، دچار اضطراب شده، شاید صلاح باشد که کنارش بمانید و کارتان را به وقت دیگری موکول کنید.
4) مدت زمانی که می‌خواهید کودک را تنها بگذارید: برای یک کودک هشت یا 9 ساله، یکی، دو ساعت تنهایی، قابل تحمل است، اما شاید یک روز کامل، بودن در منزل، بدون این‌که کسی در کنارش باشد، انتخاب مناسبی نباشد.
موارد زیر را به کودکتان آمورش دهید:
1)به کسی نگوید که قرار است تنها بماند و اگر فردی، با منزل‌تان تماس گرفت، این‌جوری جواب بدهد که «مامان یا بابام نمی‌تونن الان با شما صحبت کنن. اگه بخواین، می‌تونم پیغام شما رو برسونم.»
2) اگر فرزندتان، از مهد یا مدرسه بازمی‌گردد، باید یاد بگیرد که با مشاهده هر علامت مشکوکی، مثل پنجره شکسته، درِ باز و...، وارد خانه نشده و با 110 یا یکی از همسایه‌ها تماس بگیرد.
3) بدون اجازه شما و هماهنگی قبلی، به خانه همسایه‌ها یا دوستانش نرود.
چرا کودکان از تنها ماندن در خانه می‌ترسند؟
ترس عاطفه‌ای است که بین همه مردم در همه سنین وجود دارد اما اگر از حد معینی بیشتر شود، فرد را از انجام امور روزانه باز می‌دارد. ترس از تنها ماندن در خانه که معمولا در سن چهار سالگی بروز می‌کند، اغلب به این علت است که کودک از فرد مورد اعتماد خود جدا میشود.
اگر فرزند شما از تنها ماندن در منزل آنقدر ترسیده که حالا دچار کابوس‌های شبانه یا شب‌ادراری شده، توصیه میشود که والدین از ابراز ترس جلوی کودک خودداری نموده و با ایجاد محیطی آرام و دور از هرگونه تنش، روحیه او را تقویت کنند. ذکر توانمندی های کودک و پرورش زمینه‌های شجاعت و شهامت نیز موثر است. علاوه بر این والدین می‌توانند در قالب بازی‌های کودکانه جرات‌ورزی و مهارت مبارزه با ترس را به کودک بیاموزند و تا حد ممکن او را با موقعیت‌های ترس‌آور و روش‌های برخورد با آن، آشنا کنند.
شهرزادپرس
مطالب بسیار عالی بود .با تشکرفراوان از شما استاد گرامی