حفظ ارتباط با نوجوان به هر قيمتي

وقتي از وابستگي عاطفي يا رابطه نوجوانتان با جنس مخالف آگاه شديد، توصيه هايي را که در ادامه مطرح مي شود عملي کنيد تا مشکلات کمتري براي خود و فرزندتان به وجود بيايد.

اين اصل، مهم ترين اصل تربيت فرزندان است. والدين بايد به گونه اي با نوجوان تعامل کنند که خانواده، مهم ترين منبع ارتباطي براي او باشد. در واقع خانواده اي در تربيت فرزندش موفق عمل کرده است که فرزند نوجوانش اگر رابطه اي برقرار کرد يا تمايلي به فردي داشت، آن را ابتدا با والدين يا حداقل يکي از والدين در ميان بگذارد.

نوجوان زماني اين کار را انجام مي دهد و خانواده را در جريان مي گذارد که مطمئن باشد واکنش خانواده نسبت به اين ماجرا وحشتناک نخواهد بود؛ براي مثال اگر نوجوان متوجه باشد که با فهميدن خانواده، دوره پر تنشي شروع خواهد شد، سرکوب مي‌شود، مورد خشونت قرار مي‌گيرد يا سرزنش‌ها و اضطراب‌هاي جديدي برايش شروع خواهد شد، ترجيح مي‌دهد اساسا قيد اطلاع‌رساني به خانواده را بزند.

چنين نوجواني مستعد آسيب ديدن در روابط عاطفي است و به واسطه اين که پشتوانه تجربي و حمايتي و آموزشي ندارد، احتمالا دچار مشکلات در رابطه يا حتي سوء‌استفاده خواهد شد. همچنين خانواده‌هايي هستند که با مطلع شدن از اين ارتباط، صرفا شروع به نصيحت و سرزنش مي‌کنند.

نتيجه اين که شايد موفق شوند فرزندشان را از ادامه ارتباط منصرف کنند ولي مشکل اين جاست که احتمالا نوجوان در تجربه‌هاي بعدي ترجيح مي‌دهد خانواده را در جريان اين اتفاق‌ها قرار ندهد. همچنين خانواده‌هايي هستند که بعد از فهميدن ماجرا، تلاش مي‌کنند فرزندشان را راهنمايي کنند.

اين راهنمايي به معناي نصيحت نيست بلکه آن‌ها، واقعيت‌هاي موجود را درباره ارتباط‌هاي نوجواني مي‌گويند؛ براي مثال همان قدر که به احتمال بي‌ثباتي اين رابطه‌ها اشاره مي‌کنند، به جذاب بودنشان هم اشاره مي‌کنند و به اين که کنجکاوي نوجوان را برمي‌انگيزاند و طبيعتا نتيجه خوبي نخواهد داشت.

آمارها نشان مي‌دهد نوجوانان بيشترين اطلاعات ارتباطي را از همسالان مي‌گيرند و تنها درصد کمي را از والدين مي‌گيرند؛ اين در حالي است که همسالان هميشه اطلاعات مبهمي از اين‌گونه وابستگي ها دارند و والدين مشخصا دقيق‌ترين اطلاعات را دارند. بنابراين نسبت به روابط، هيجان‌ها و احساس‌هايي که افراد مي‌توانند در اين دوره تجربه کنند، با نوجوان‌تان حرف بزنيد و اطلاعات دقيق به او بدهيد.

سعي نکنيد اطلاعات دلهره‌آور در اختيار او قرار دهيد. اينکه اين‌گونه روابط موجب بدبختي آدم‌ها مي‌شود يا ايجاد احساس گناه در نوجوان، کمکي به مديريت اين وضعيت نمي‌کند. منصف باشيد و اطلاعات دقيق در اختيارش قرار دهيد.

منظور اين نيست که هر اتفاقي افتاد با آغوش باز بپذيريد، نه؛ پذيرش يعني اينکه آرامش خود را در مواجه شدن با برخي اتفاق‌ها در مورد فرزندتان بالا ببريد. نوجواني که با مسئله‌اي روبه رو شده است، خود به اندازه کافي استرس و تنش دارد. بهتر است شما با آرامش‌تان، وضعيت رواني فرزندتان را بيشتر دچار تنش نکنيد.

لزومي ندارد در آن لحظات شروع کنيد به پيش‌بيني‌هايي که از اين رابطه کرده بوديد، اينکه اين رابطه از اول اشتباه بوده است.

جو حمايتي خانواده را به گونه‌اي پيش ببريد که فرزندتان به خانواده اعتماد کند. آنقدر پذيرش داشته باشيد که نوجوان‌تان بتواند اتفاق‌هاي عجيبي را که برايش افتاده، با شما در ميان بگذارد. در واقع خانواده بايد اولين حريم امن نوجوان باشد تا شما بتوانيد به او کمک کنيد.

بعضي خانواده‌ها، تمام تلاش خود را مي‌کنند که نوجوان‌شان را کنترل کنند، چک کردن گوشي، زير و رو کردن وسايل شخصي‌اش براي پيدا کردن نشانه‌هاي خطر! يا پيگيري کردن کارهاي روزمره زندگي نوجوان. نوجوان‌ها متوجه اين کنترل‌ها مي شوند. آن‌ها نسبت به کنترل شدن حساس هستند.

کنترل، ارتباط را قطع مي‌کند، اعتماد را از بين مي‌برد و نوجوان را از خانه گريزان مي‌کند. به حريم شخصي نوجوان احترام بگذاريد ولي هميشه خود را براي شنيدن حرف‌هاي نوجوان‌تان درباره رابطه عاطفي‌اش آماده کنيد البته نبايد به گونه‌اي عمل کنيد که هيچ کنترلي هم روي رفتارهاي او نداشته باشيد اما خيلي تابلو اين کارها را نکنيد.