نگاهی به دلایل فاصله بین فرزندان و والدین
کودکان در دهه های گذشته در پارک ها و معابر می دویدند، لی لی، گرگم به هوا بازی می کردند و صدای خنده های آن ها همه ی کوچه پس کوچه های شهر را پر می کرد. شور و هیجان کودکانه آن ها حال و هوای شهر را متفاوت می کرد اما امروزه کودکان ما در خانه ها خود را محبوس کردند به بازی های دیجیتالی و رایانه ها، دیگر کسی صدایی از آن ها نمی شنود حتی در خانه هم بودن یا نبودن ان ها زیاد به چشم نمی آید.
نوجوانان و شیطنت های دوران شناور آن ها از کودکی به بزرگسالی ماجرا ها داشت. دور هم جمع شدن ها، ورزش ها و بازی های دسته جمعی، قدم زدن در خیابان ولیعصر و پنج شنبه، جمعه های پارک جمشیدیه ، چیتگر و توچال جلوه ی دیگری به شهر می داد اما نوجوانان امروزمان را فقط پای رسانه ها و ابزار ارتباط جمعی می توانیم پیدا کنیم. سن روی آوردن به این ابزار بسیار کاهش پیدا کرده امروزه از ابتدای دوران نوجوانی، نوجوانان درگیر می شوند و تا آخر هم همچنان ادامه پیدا می کند؛ خرد خرد نزدیک می شوند و به مرز اعتیاد می رسند در جمع چند نفری نشسته اند و با یک وسیله خود را به دیگران مرتبط می کنند و با آن ها گپ می زنند.
صفا و صمیمیت خانه و نزدیکی وگفتمان خانواده باهم دیگر به موزه ها رفته است هرکسی در خانه جوری مشغول است. شاید حتی در یک دید همه خانه باشند اما هیچ کس خانه نیست.
جوانان ما کتاب می خواندند و عطش دانایی داشتند؛ دور هم جمع می شدند و شب شعر و دوره های داستان و رمان خوانی می گذاشتند اما امروزه همه در خیابان ها و کافه ها مشغول هستند. باز کاش محدود به کافه ها و دورهم نشستن و گفت و گو کردن بسنده می کردند چون خیلی هم تبادل اطلاعات و گپ زدن بد نیست. باز شاید در این گپ زدن ها به ایده و خلاقیت برسنداما این هم دیگر نیست.
زیرا دیگر رفاقت ها به پررنگی ان زمان ها نیستند بیشتر افراد به یکدیگر نگاه ابزاری دارند این نگاه را با چاشنی تجمل گرایی و چشم وهم چشمی مزه دار کنید ثمره آن می شود خیابان هایی که مملو از ماشین های مدل بالا و لوکس شده اند از ابتدای خیابان تا انتهای بلوار ها می روند و می آیند که بگویند ما داریم این اشتباه و کج فهمی فرهنگی معضلی است اجتماعی که باید به فکر معالجه آن باشیم.
باید آشتی بین جوانان و کتاب ها را برقرار کنیم باید نوجوانان را به خانواده ها و والدین را به نوجوانان بار دیگر معرفی کنیم باید جذابیت روابط و محیط های خانگی را انقدر زیاد کنیم که خود جوانان ناخودآگاه به سمت خانه ها کشیده شودند باید دوستی دوباره و صلح میان این نسل و نسل قدیم در خانه و خانواده ایجاد شود.
-
-
ايسكانيوز
نوجوانان و شیطنت های دوران شناور آن ها از کودکی به بزرگسالی ماجرا ها داشت. دور هم جمع شدن ها، ورزش ها و بازی های دسته جمعی، قدم زدن در خیابان ولیعصر و پنج شنبه، جمعه های پارک جمشیدیه ، چیتگر و توچال جلوه ی دیگری به شهر می داد اما نوجوانان امروزمان را فقط پای رسانه ها و ابزار ارتباط جمعی می توانیم پیدا کنیم. سن روی آوردن به این ابزار بسیار کاهش پیدا کرده امروزه از ابتدای دوران نوجوانی، نوجوانان درگیر می شوند و تا آخر هم همچنان ادامه پیدا می کند؛ خرد خرد نزدیک می شوند و به مرز اعتیاد می رسند در جمع چند نفری نشسته اند و با یک وسیله خود را به دیگران مرتبط می کنند و با آن ها گپ می زنند.
صفا و صمیمیت خانه و نزدیکی وگفتمان خانواده باهم دیگر به موزه ها رفته است هرکسی در خانه جوری مشغول است. شاید حتی در یک دید همه خانه باشند اما هیچ کس خانه نیست.
جوانان ما کتاب می خواندند و عطش دانایی داشتند؛ دور هم جمع می شدند و شب شعر و دوره های داستان و رمان خوانی می گذاشتند اما امروزه همه در خیابان ها و کافه ها مشغول هستند. باز کاش محدود به کافه ها و دورهم نشستن و گفت و گو کردن بسنده می کردند چون خیلی هم تبادل اطلاعات و گپ زدن بد نیست. باز شاید در این گپ زدن ها به ایده و خلاقیت برسنداما این هم دیگر نیست.
زیرا دیگر رفاقت ها به پررنگی ان زمان ها نیستند بیشتر افراد به یکدیگر نگاه ابزاری دارند این نگاه را با چاشنی تجمل گرایی و چشم وهم چشمی مزه دار کنید ثمره آن می شود خیابان هایی که مملو از ماشین های مدل بالا و لوکس شده اند از ابتدای خیابان تا انتهای بلوار ها می روند و می آیند که بگویند ما داریم این اشتباه و کج فهمی فرهنگی معضلی است اجتماعی که باید به فکر معالجه آن باشیم.
باید آشتی بین جوانان و کتاب ها را برقرار کنیم باید نوجوانان را به خانواده ها و والدین را به نوجوانان بار دیگر معرفی کنیم باید جذابیت روابط و محیط های خانگی را انقدر زیاد کنیم که خود جوانان ناخودآگاه به سمت خانه ها کشیده شودند باید دوستی دوباره و صلح میان این نسل و نسل قدیم در خانه و خانواده ایجاد شود.
-
-
ايسكانيوز
