چگونه فرزندان را از آسیب فیلم پورنو مصون کنیم؟

دختری بیست و دو ساله هستم. در خانواده‌ای متدین رشد کرده‌ام. متأسفانه به‌تازگی متوجه شده‌ام برادر دوازده ساله‌ام بر اثر دوستی با پسران بسیار بزرگ‌تر از خـودش حـــدود بیست تا بیست و پنج ساله، در گیم‌نت محله (تنها تفریح او بازی رایانه‌ای است) برای اولین بار، فیلم‌هایی با صحنه‌های ناشایست را تماشا کرده است. بسیار نگرانم. آیا می‌بایست مانع رفتن او به گیم‌نت و کنترل ارتباطات او شوم؟ پدر و مادرم را آگاه کنم؟ محدودیت که کارساز نیست. چه رفتاری درست است؟
-

پاسخ:
پاسخ دکتر خدیجه آرین - روان‌شناس، عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی

در پاسخ به این مخاطب عزیز ابتدا باید بگوییم این موضوعی نیست که بتوان با یک یادداشت و توصیه‌ کوتاه به آن پرداخت. به‌ویژه اینکه برای افراد مختلف با همین مشکل، راه‌های درمانی متفاوتی هست. این‌که دسترسی نوجوانانی با این سن به فیلم‌های غیراخلاقی کنترل شود واجب است، اما باید دانست این کار چگونه انجام شود.
حل موضوعاتی این چنینی نیازمند مراجعه‌ حضوری به یک مشاور است؛ البته پس از جلب اطمینان و رضایت از طرف خود نوجوان. طوری‌که احساس نکند به این کار مجبور شده است، واِلا مقاومت خواهد کرد.
قدم اول در برخورد با این موضوع آن است که با نوجوان‌تان گفت‌وگو کنید. به او بگویید از این موضوع نگران‌اید و قصد دارید برای بهبود این اوضاع کاری انجام دهید. دلسوزانه و بی‌سرزنش برای نوجوان خود وقت بگذارید و با صمیمیت از عواقب تماشای این فیلم‌ها و عکس‌ها برایش بگویید (البته بهتر است این کار را یک متخصص، یعنی مشاور حوزه‌ نوجوانان یا روان‌شناس انجام دهد. چون گاهی اطرافیان یا والدین نمی‌توانند یا نمی‌خواهند در این رابطه وارد گفت‌وگو با فرزندشان شوند.)
شما باید بدانید چه چیزهایی زمینه‌ رفتن نوجوان به این سمت را فراهم می‌کند. آیا کمبودی دارد یا صرفا کنجکاو است؟ به او اطمینان دهید برای رفع کنجکاوی‌های دوره‌ بلوغ‌اش راه‌های دیگری هم هست و ادامه‌ تماشای این قبیل صحنه‌ها کم‌کم به رفتاری اعتیادگونه تبدیل خواهد شد. شما به‌‌عنوان خواهر باید دوستانه و بدون حالت قهرآمیز از او بپرسید چه نیازهایی را با دیدن این فیلم‌ها رفع می‌کند و آیا خودش می‌خواهد این کار را متوقف کند یا نه. چون گاهی خود بچه‌ها احساس می‌کنند در دامی افتاده‌اند و از ترس سرزنش نمی‌توانند به کسی بگویند تا برای بیرون رفتن از این شرایط کمک بگیرند. بسته به جوابی که نوجوان می‌دهد و عکس‌العملی که خواهد داشت، استراتژی مشاور برای درمان متفاوت خواهد بود. مثلاً ممکن است نوجوان تماشای این فیلم‌ها را انکار کند یا مضطرب شود یا پرخاش کند و از ترس آبروریزی، بقیه‌‌ی بخش‌های زندگی مثل درس و مدرسه‌اش هم درگیر این ماجرا شود، یا اصلاً به شما بگوید «به تو چه.» یا این‌که خودش هم ابراز استیصال کند و بخواهد رابطه‌اش با دوستان غیر همسال و پرداختن به کارها و تفریحاتی را که آنها در آن سن انجام می‌دهند به‌تدریج کم کند.

این موضوع حساسی ا‌ست و ممکن است شما با نیت خوب اما از راه اشتباه بیشتر باعث تحریک کنجکاوی او شوید. پس حتماً از یک مشاور خانواده یا روان‌شناس نوجوانان کمک بگیرید. در نهایت مهم‌ترین مسئله، آگاهی دادن به نوجوان است و فهماندن این نکته به او که تماشای این فیلم‌ها یک‌سری عواقب نامطلوب دارد. چون گاهی اگر بچه با عواقب این موضوع آشنا باشد خودش سعی می‌کند از این موضوعات فاصله بگیرد.

سپيده دانايي