پیک نوروزی؛ چه گفتند و چه شد

دانش آموزان زیادی، تعطیلات سال نو را به کلنجار رفتن با پیک های نوروزی گذراندند، چون پیک هایی که در اختیارشان بود مشابه سال های قبل، حجمی زیاد داشت و محتوایی مشکل که بناچار پدر و مادرها وارد عمل شدند و پیک ها به صورت خانوادگی و دسته جمعی نوشته شد.

دانش آموزان زیادی ولی نقطه مقابل این گروه بودند، چون پیک نوروزی آنها یک تک ورق با سوالات و تمریناتی بود که هم به چشم دانش آموزان و هم از نگاه والدینشان ساده و پیش پا افتاده بود. البته این گروه از دانش آموزان همین تکالیف نوروزی ساده را برای روزهای آخر تعطیلات گذاشتند و شبیه دانش آموزان گروه اول شدند که با وجود داشتن تکالیف سنگین و پیچیده، اعتقادی به تقسیم تکالیف در روزهای هفته نداشتند و سنگینی کار را به روزهای آخر موکول کردند. بجز این دو نوع پیک، در نوروز امسال پیک دیگری نیز به دست برخی دانش آموزان رسید که برای هر روز تعطیل یک تمرین ویژه داشت و بیشتر بر مشاهده، نگارش و نقاشی مبتنی بود.

در واقع در نگاه نخست، این پیک ها شباهت زیادی به پیک هایی داشت که پیش از آغاز سال نو توقع انتشارشان را داشتیم، چون جنبه عملی آنها بیش از جنبه تئوریشان بود. با این حال مشکل این بود که این گروه از دانش آموزان نیز دل به این پیک ها ندادند و سهم بزرگ ترها از انجام تکالیف نوروزی بیش از دانش آموزان شد. بی شک در این اتفاق پدر و مادرها بی تقصیر نیستند، چون به هزار و یک استدلال، جور فرزندان را می کشند، اما این موضوع را می شود از زاویه ای دیگر نیز نگاه کرد که به نحوه عملکرد آموزش و پرورش مربوط می شود.

پیش از آغاز سال جدید، مسئولان آموزش و پرورش تاکید داشتند که مدارس و معلمان می توانند به جای پیک نوروزی، با توجه به تفاوت های فردی دانش آموزان به آنها تکلیف بدهند یا مجموعه ای از فعالیت ها را تعریف و دانش آموزان برحسب علاقه خود یکی از آنها را انتخاب کنند، ولی هیچ یک از این دو اتفاق رخ نداد و باز هم تکالیفی خالی از جذابیت و عاری از حس پژوهشگری و بدون به غلیان درآوردن انگیزه به دانش آموزان عرضه شد.
وقتی می بینیم دانش آموزی به انجام تکالیف نوروزی رغبت ندارد همه او را به تنبلی متهم می کنیم، غافل از این که وقتی نسخه ای واحد و بدون جذابیت برای همه دانش آموزان که توانایی ها و قابلیت های متفاوت دارند پیچیده شود، نتیجه جز آن چیزی که می بینیم، نخواهد بود./ جام جم