باسوادترها لزوما خوشحال‌تر نیستند!
به گزارش ایسنا، مطالعاتی که در گذشته انجام شده است، ارتباط مستقیمی بین سطح پایین تحصیلات و مشکلات روحی و روانی را نشان می‌دهند.
بر همین اساس، محققان دانشگاه وارویک با انجام پژوهشی بدنبال اثبات این مسأله بودند که ارتباط بین سطح تحصیلات با سلامت روان را مشخص کنند. به گفته محققان، افرادی که از سلامت روانی خوبی برخوردار هستند، احساس شادی و رضایت از زندگی دارند و این رضایت به دلیل روشی است که برای برخورد با مشکلات و درگیری‌های زندگی و بخصوص در روابط خود با دیگران انتخاب کرده‌اند.
محققان اطلاعات 17 هزار انگلیسی را مورد بررسی قرار دادند و با تحلیل داده‌ها به این نتیجه رسیدند که مردم با سطوح مختلف تحصیلی، از وضعیت سلامت روانی مشابهی برخوردار هستند.
پرفسور «سارا استوارت براون» سرپرست این تحقیق تأکید کرد: این یافته بسیار بحث برانگیز است، زیرا ما انتظار داشیم به عوامل اقتصادی اجتماعی برسیم که روی سلامت روان یا بیماری روانی تاثیر بگذارد. اگر سطح تحصیلات پایین مشکلات روانی به دنبال دارد، پس باید تحصیلات بالا به طور قابل توجهی به افزایش سلامت روانی کمک کند اما درحقیقت اینطور نیست.
مفروضاتی در مورد عوامل اجتماعی اقتصادی از جمله تحصیلات و سطح درآمد که در برنامه‌ریزی‌های بهداشت روان برای پیشگیری از بیماری‌های روانی بر آن تاکید شده است، می‌تواند برای برنامه‌ای که هدف آن ارتقای سطح بهداشت روانی است به تنهایی ناکارآمد باشد.
بر همین اساس، محققان دانشگاه وارویک با انجام پژوهشی بدنبال اثبات این مسأله بودند که ارتباط بین سطح تحصیلات با سلامت روان را مشخص کنند. به گفته محققان، افرادی که از سلامت روانی خوبی برخوردار هستند، احساس شادی و رضایت از زندگی دارند و این رضایت به دلیل روشی است که برای برخورد با مشکلات و درگیری‌های زندگی و بخصوص در روابط خود با دیگران انتخاب کرده‌اند.
محققان اطلاعات 17 هزار انگلیسی را مورد بررسی قرار دادند و با تحلیل داده‌ها به این نتیجه رسیدند که مردم با سطوح مختلف تحصیلی، از وضعیت سلامت روانی مشابهی برخوردار هستند.
پرفسور «سارا استوارت براون» سرپرست این تحقیق تأکید کرد: این یافته بسیار بحث برانگیز است، زیرا ما انتظار داشیم به عوامل اقتصادی اجتماعی برسیم که روی سلامت روان یا بیماری روانی تاثیر بگذارد. اگر سطح تحصیلات پایین مشکلات روانی به دنبال دارد، پس باید تحصیلات بالا به طور قابل توجهی به افزایش سلامت روانی کمک کند اما درحقیقت اینطور نیست.
مفروضاتی در مورد عوامل اجتماعی اقتصادی از جمله تحصیلات و سطح درآمد که در برنامه‌ریزی‌های بهداشت روان برای پیشگیری از بیماری‌های روانی بر آن تاکید شده است، می‌تواند برای برنامه‌ای که هدف آن ارتقای سطح بهداشت روانی است به تنهایی ناکارآمد باشد.
