تربیت بچه‌های سندروم اسپرجرز

1. فکر نکنید که اسپرجرز نوعی بیماری است. به آن با دید نوع شخصیتی بنگرید. هر نوع شخصیتی برای خودش نکات مثبت و منفی دارد. افرادی که سندروم اسپرجرز دارند عموماً بسیار باهوشند، ولی در مهارت های اجتماعی مانند کنترل اضطراب، تصمیم گیری و خوش بینی، به کمک نیاز دارند.
2. برای داشتن اطلاعات بیشتر در مورد این سندروم، با روانشناس، مددکار اجتماعی، تراپیست یا روانپزشک مشاوره کنید. اگر در خانواده خود فردی با سندروم اسپرجرز دارید، بهتر است با افراد فوق مشاوره کنید و یک پلان درمانی برای کمک به زندگی روزانه آنها بیابید.
3. از پلان درمانی برای توسعه مهارت های اجتماعی استفاده کنید. چیزهایی که تمرین می کنید می تواند شامل نحوه مکالمه با افراد در موقعیت های اجتماعی مختلف بشود.
4. یاد بگیرید که زمان مناسب برای نزدیک شدن و تماس با این افراد چه زمانی است. چیزهایی که یاد گرفته اید را تمرین کنید و توصیه های پلان درمانی را دنبال کنید.
5. یاد بگیرید که کدامیک از جنبه های خاص این سندروم شما را بیشتر به دردسر می اندازد و سعی کنید روی آنها کار کنید.
6. یاد بگیرید که با مردم حرف بزنید و سر آنها داد نزنید. در مکالمات دونفره سعی کنید 60 درصد زمانتان را به گوش دادن و 30 درصد را به حرف زدن بگذرانید. هر بار بیشتر از 5 تا 10 دقیقه حرف نزنید. این یعنی حرف زدن یک طرفه. بگذارید طرف مقابل هم حرف بزند.
7. رفتار طرف مقابل به هنگام ناراحتی را زیر نظر داشته باشید و آن را به یاد داشته باشید. از دیگران بپرسید که چه چیزهایی باعث ناراحتی او می شود و سعی کنید در آینده آنها را تکرار نکنید و ناراحتی ایجاد نکنید. 8. تماس چشمی را حفظ کنید، ولی به او زل نزنید. بهترین راه برای برقراری تماس چشمی این است که مدت کوتاهی به چشم چپ او نگاه کنید و مدتی هم به چشم راست او نگاه کنید.