چرا نئاندرتال‌ها هرگز اختلالات مغزی نداشتند؟

به گزارش ایسنا، این محققان معادل سلولی سوئیچ‌های روشن/خاموشی را شناسایی کردند که فعال‌بودن یا غیرفعال‌بودن دی‌ان‌ای را تعیین می‌کنند. به گفته آن‌ها، صدها ژن در نئاندرتال‌ها خاموش بودند، در حالی که همان ژن‌ها در انسان‌های امروزی روشن شده‌اند؛ همچنین، صدها ژن دیگر در نئاندرتال‌ها روشن بودند اما در انسان‌های مدرن خاموش هستند.

به نظر می‌رسد ژن‌های مرتبط با اوتیسم و همچنین اسکیزوفرنی و بیماری آلزایمر در نئاندرتال‌ها بیشتر از ژنهای انسان‌های مدرن خاموش بوده‌اند و این کشف بر نقش قدرت الگوهای روشن/خاموش تاکید می‌کند. سوئیچ‌های خاموش/روشن همچنین می‌تواند تفاوت‌های آناتومی بین انسان‌های باستانی و انسان‌های امروزی از جمله پاها و دست‌های کوتاه‌تر، دستان و انگشتان بزرگ و همچنین استخوان‌های بازوی انحنادار نئاندرتال‌ها را توضیح دهد.
زمانی که ده‌ها ژن مرتبط با مغز در انسان‌های امروزی فعال‌تر شدند، این موضوع موجب بروز اثرات جانبی خطرناک بیماری‌های عصبی شد.
جزئیات این مطالعه در مجله Science منتشر شد.