ضرورت تشخیص زودرس و مداخله به هنگام برای درمان اوتیسم
میگنا: دکتر' کتایون خوشابی' روزجمعه در گفت وگو با ایرنا افزود: آغاز بروز علائم اوتیسم زیرسه سال است، در کودکی که به ظاهر از ابتدا در حال طی روندی طبیعی از نظر تکاملی و رشدی است، به ناگاه علائمی دیده می شود که به آن علائم زودرس ابتلا به اوتیسم گفته می شود.
وی اظهارکرد: به عنوان مثال کودکان طبیعی در دو ماهگی ( هشت هفتگی ) لبخند اجتماعی دارند، یعنی وقتی مادر را می بینند لبخند می زنند اما در کودکانی که بعدا مبتلا به اوتیسم می شوند این لبخند ممکن است وجود نداشته باشد، کودکان نرمال از حدود هشت ماهگی اضطراب غریبگی دارند و حتی در آغوش پدر و مادر، نسبت به غریبه ها عکس العمل نشان می دهند، در حالی که کودکان اوتیسم این حالت را ندارند.
خوشابی گفت: 17-18 ماهگی، زمانی است که خانواده به طورقطع به وجود یک اختلال در کودک پی می برد، در این زمان هنگامی که کودک را صدا می زنند، واکنش نشان نمی دهد و با مشاهده این وضعیت ذهن خانواده متوجه احتمال اشکال شنوایی می شود، در حالی که توجه این کودکان به صداها اساسا انتخابی است و هر زمان که دلشان بخواهد برمی گردند.
وی ادامه داد: شروع هر چه زودتر برنامه بازتوانی شناختی و آموزش های ویژه برای کودک اوتیسمی موجب می شود که فاصله کودک با هم سن و سالانش کمتر شود و در مقابل هرچه سن بالاتر باشد، چه از نظر تشخیص و چه از نظر شروع روند آموزشی و توانبخشی، بدیهی است که پیش آگهی به نحو مناسبی انجام نمی شود. خوشابی با اشاره به اینکه سن طلایی در اوتیسم زیر چهارسال گفت: خانواده ها باید نسبت به روند تکامل شناختی نوزادان خود حساس باشند.
وی این توضیح را نیز داد که وزارت بهداشت و سازمان بهزیستی در زمینه بیماری اوتیسم فعالیت های خوبی را شروع کرده اند، هم اکنون نیز تلاش می کنند در غربالگری ها برای ورود به مدارس سوالات مربوط به اوتیسم را نیز بگنجانند . وی ادامه داد: در بسیاری از موارد غربالگری ها بسیار کمک کننده است، این موضوع بسیار مهم است همانگونه که خانواده ها به خصوص در دوران شیرخوارگی - سن بروز اوتیسم - نسبت به وزن بچه ها حساس هستند، باید نسبت به روند رشد و تکامل فرزندشان از نظر شناختی هم حساس باشند و در هر سنی کتاب های مربوط به روانشناسی رشد را بخوانند و بدانند در هر سنی باید انتظار چه رفتار و تحولاتی در کودکشان داشته باشند.
اوتیسم نوعی اختلال تاثیرگذار بر رشد طبیعی مغز است که در آن برای تشخیص، مداخله پزشکی و بازتوانی شناختی باید سریع اقدام کرد.
وی اظهارکرد: به عنوان مثال کودکان طبیعی در دو ماهگی ( هشت هفتگی ) لبخند اجتماعی دارند، یعنی وقتی مادر را می بینند لبخند می زنند اما در کودکانی که بعدا مبتلا به اوتیسم می شوند این لبخند ممکن است وجود نداشته باشد، کودکان نرمال از حدود هشت ماهگی اضطراب غریبگی دارند و حتی در آغوش پدر و مادر، نسبت به غریبه ها عکس العمل نشان می دهند، در حالی که کودکان اوتیسم این حالت را ندارند.
خوشابی گفت: 17-18 ماهگی، زمانی است که خانواده به طورقطع به وجود یک اختلال در کودک پی می برد، در این زمان هنگامی که کودک را صدا می زنند، واکنش نشان نمی دهد و با مشاهده این وضعیت ذهن خانواده متوجه احتمال اشکال شنوایی می شود، در حالی که توجه این کودکان به صداها اساسا انتخابی است و هر زمان که دلشان بخواهد برمی گردند.
وی ادامه داد: شروع هر چه زودتر برنامه بازتوانی شناختی و آموزش های ویژه برای کودک اوتیسمی موجب می شود که فاصله کودک با هم سن و سالانش کمتر شود و در مقابل هرچه سن بالاتر باشد، چه از نظر تشخیص و چه از نظر شروع روند آموزشی و توانبخشی، بدیهی است که پیش آگهی به نحو مناسبی انجام نمی شود. خوشابی با اشاره به اینکه سن طلایی در اوتیسم زیر چهارسال گفت: خانواده ها باید نسبت به روند تکامل شناختی نوزادان خود حساس باشند.
وی این توضیح را نیز داد که وزارت بهداشت و سازمان بهزیستی در زمینه بیماری اوتیسم فعالیت های خوبی را شروع کرده اند، هم اکنون نیز تلاش می کنند در غربالگری ها برای ورود به مدارس سوالات مربوط به اوتیسم را نیز بگنجانند . وی ادامه داد: در بسیاری از موارد غربالگری ها بسیار کمک کننده است، این موضوع بسیار مهم است همانگونه که خانواده ها به خصوص در دوران شیرخوارگی - سن بروز اوتیسم - نسبت به وزن بچه ها حساس هستند، باید نسبت به روند رشد و تکامل فرزندشان از نظر شناختی هم حساس باشند و در هر سنی کتاب های مربوط به روانشناسی رشد را بخوانند و بدانند در هر سنی باید انتظار چه رفتار و تحولاتی در کودکشان داشته باشند.
اوتیسم نوعی اختلال تاثیرگذار بر رشد طبیعی مغز است که در آن برای تشخیص، مداخله پزشکی و بازتوانی شناختی باید سریع اقدام کرد.
