لزوم توجه به اختلالات روانی در طول عمر افراد

تحقیقات جدید مبتنی بر چهار دهه داده های طولی نشان می دهد، برای یک فرد نادر است که تشخیص اختلال روانی را دریافت و به طور ادامه دار آن را داشته باشد. به نظر می رسد که تجربه اختلالات مختلف روانی متفاوت است.
 

این یافته ها، منتشر شده در JAMA Open نشان می دهد روانپزشکان و روانشناسان باید به سمت اتخاذ دیدگاه زیر نظر گرفتن دوره زندگی در مورد اختلالات روانی حرکت کنند.

محققان داده های حاصل از مطالعه طولی Dunedin در نیوزلند را بررسی کردند که از آنها برای ارزیابی 17 وضعیت سلامت روان از 11 سالگی تا 45 سالگی با استفاده از ارزیابی های شاخص های روانشناختی مکرر استفاده شده است.

این اختلالات شامل اختلالات بیرونی (اختلال کم‌توجهی - بیش‌فعالی، اختلال در عملکرد، وابستگی به مواد) اختلالات درونی (افسردگی، اضطراب، اختلالات خوردن، اختلال اضطراب پس از سانحه) و اختلالات فکری (شیدایی، اسکیزوفرنی، اختلال وسواس فکری-عملی) است.

Avshalom Caspi استاد روانشناسی و علوم اعصاب در دانشگاه دوک، اعلام کرد که این مطالعه دقیق‌ترین سریال تاریخچه های زندگی در زمینه اختلالات روانی است.

این تحقیق همچنین شامل معاینات عصبی شناختی در دوران کودکی و بزرگسالی و ارزیابی مبتنی بر عصبی از پیری مغز در سن 45 سالگی انجام شده است.

حدود یک سوم از شرکت کنندگان یک اختلال را در سن 15 سالگی تجربه کردند و 86درصد معیارهای آن را داشتند حداقل یک اختلال تا سن 45 سالگی با گذشت زمان داشته باشند.

شرکت کنندگان با اختلال از هر یک از سه خانواده تشخیصی، در آینده در معرض خطر بیشتری برای اختلالات سایر خانواده های تشخیصی بودند. شرکت کنندگان با یک اختلال روانی مداوم مشخص می شدند.

یافته اصلی این است که طی ده ها سال افراد بسیاری از انواع مختلف اختلال (بین خانواده های درونی ، بیرونی و یا اختلال فکری) را تجربه کردند.

تحقیقات نشان داد که افراد به ندرت یک اختلال دریافت می کنند و آن را حفظ می کنند بلکه دائما در حال تغییر در بین اختلالات هستند.