تصمیم گیری تا حد زیادی تابع عملکر مغز ما و نحوه تعامل مغز و هورمون های مختلف است

تصمیم گیری تا حد زیادی تابع عملکر مغز ما و نحوه تعامل مغز و هورمون های مختلف است عدم قدرت برای تصمیم گیری تا حد زیادی تابع عملکر مغز ما و نحوه تعامل مغز و هورمون های مختلف است

بسیاری از افراد در طول زندگی خود دچار مشکل عدم تصمیم گیری می شوند. معمولا وقتی افراد دچار ترس، اضطراب یا هیجان می شوند، قادر به اخذ تصمیم نیستند. در این میان مطالعات عصب شناسی نشان دهنده وجود برخی راهکارها برای کنترل این مشکل است.

همه ما در زندگی خود لحظات دشواری که با عدم اطمینان و تغییر همراه است، تجربه می کنیم. در این شرایط ما باید بررسی کنیم که مغز ما چگونه به این مشکلات پاسخ داده و عدم اطمینان را تشخیص می دهد. با درک این موضوع، می ‌توانیم یاد بگیریم آنچه را که نمی ‌توانیم کنترل کنیم رها کرده و به این ترتیب روند تصمیم ‌گیری خود را بهبود ببخشیم.

حال این سوال مطرح می شود که چگونه می توانیم عدم اطمینان را تشخیص دهیم و بدانیم کدام قسمت از مغز مسئول آن است؟
محققان دریافته اند: نورآدرنالین ماده شیمیایی در مغز محسوب می شود که سیگنال های بازدارنده یا تحریک کننده ای را به سلول های مغز می فرستد.
برای بررسی نقش نورآدرنالین در مواجهه با رویدادهای نامشخص، دانشمندان مووسه فناوری ماساچوست، آزمایش جالبی را روی موش ها انجام دادند. دانشمندان با ارائه آب جهت نوشیدن این حیوانات به هنگام شنیدن فرکانس بالا، آنها را شرطی کردند و در این شرایط موش ها موظف بودند که اهرمی را به پایین فشار دهند.
آنها همچنین یاد گرفتند: اگر اهرم هنگام پخش صدای فرکانس پایین فعال شود، یک فشار ناخوشایند هوا دریافت خواهند کرد. همچنین یک عنصر عدم قطعیت را به این آزمایش اضافه کرده و در طول آزمایش، صدایی را که فرکانس آن نامشخص بود، برای موش ها پخش کردند.

محققان دریافتند: فعالیت ناحیه کوچکی از ساقه مغز به نام لوکوس سرولئوس برای تشخیص عدم قطعیت ضروری است. این منطقه همان ناحیه ای است که ترشح نورآدرنالین را تعدیل می کند. طی این آزمایش مشخص هنگامی که فرکانس بالا پخش شده و موش ها انتظار دریافت پاداش پس از فشار اهرم را داشتند، ترشح نورآدرنالین آنها کم بود اما وقتی فرکانس مشخص نبود و این هورمون به میزان بیشتری ترشح می شد

با این حال، به طور کلی، موش ‌ها در زمانی که پاداش نامشخص بود، کمتر احتمال داشت که اقدامی انجام دهند و اهرم را به پایین فشار دهند. در حقیقت طی این مطالعه مشخص شد که مغز موش‌ها آموختکه با سطوح مختلف عدم قطعیت کنار بیایند.

در ادامه تیمی از محققان دانشگاه کالج لندن به بررسی نمونه های انسانی پرداخته و دو تنظیم کننده عصبی دیگر به نام های استیل کولین و دوپامین را به فهرست مواد شیمیایی که موجب عدم قطعیت در تصمیم گیری می شود، شناسایی کردند.

در این آزمایش از شرکت کنندگان خواسته شد تا توالی تغییر نمادها را پیش بینی کنند، آنها دریافتند که ماده موسوم به استیل کولین به ما کمک می کند تا خود را با نحوه تغییر محیط سازگار کنیم و دوپامین ما را تحریک به عمل، وادار می کند.

در حقیقت باید اذعان داشت که عدم قدرت برای تصمیم گیری تا حد زیادی تابع عملکر مغز ما و نحوه تعامل مغز و هورمون های مختلف است. به گفته محققان، نحوه برخورد مغز ما با عدم قطعیت نقش کلیدی در نحوه برخورد ما با زندگی دارد.