جمعه ۳۱ فروردين ۱۴۰۳ - 19 Apr 2024
تاریخ انتشار :
يکشنبه ۲۴ مرداد ۱۴۰۰ / ۱۱:۱۴
کد مطلب: 54490
۸
۱

۴ اشتباه رایج در تربیت دهه هشتادی‌ها

۴ اشتباه رایج در تربیت دهه هشتادی‌ها
چیزی جز گشت‌وگذارهای مجازی در اجتماعات رسانه‌های جمعی نیست. درواقع به جای کوچه و خیابان، این صفحات مجازی هستند که امکان تجربه‌های اجتماعی را می‌دهند و بر اشخاص تأثیر می‌گذارند.

در این بین، شاید هیچ نسلی به‌اندازه دهه هشتادی‌ها با مسئله زیستن هم‌زمان در دو جامعه موازی با دو هنجار متفاوت و پرسش‌گری در خصوص کیستی "من مجازی" و "من واقعی" روبه‌رو نبوده باشند. پر واضح است که روزبه‌روز اینترنت و فضای مجازی نقش پررنگ‌تری در زندگی افراد بازی خواهند کرد؛ پس چه بهتر که از همین امروز، از این فرصت و ظرفیت عظیم جهت ارتقا و ترویج فرهنگی سالم و ارزشمند استفاده کرد.

در این مطلب سراغ چهار اشتباه رایج والدین دارای فرزند نوجوان رفته‌ایم، به امید این که کمتر مرتکب آن بشویم تا نسل آینده موفق‌تری داشته باشیم.
 
در چند وقت اخیر، انتشار تصاویر و ویدئو‌هایی از رفتار‌های خطرناک و اشتباه نوجوانان، مورد توجه کاربران شبکه‌های اجتماعی قرار گرفته و پربازدید شده است. این مسئله، به طور طبیعی نگرانی‌هایی را برای والدین ایجاد می‌کند. دوره نوجوانی، دوره خاصی در رشد فرزندان ما محسوب می‌شود.
 
بحث هویت یابی در این دوره اهمیت زیادی دارد. در کنار آن تلاش‌های آن‌ها برای کسب استقلال هم در این دوره افزایش می‌یابد. برای ما به عنوان والد هم ورود فرزندان‌مان به دنیای نوجوانی موضوع بسیار مهمی است چرا که در صورت داشتن رابطه‌ای سازنده می‌توانیم به رشد متعادل او کمک کنیم.

نوجوانی، دوره‌ای است که به دلایل متعدد، نیاز به کسب آگاهی‌های بیشتر والدین درباره آن، ضروری است و باید برای این مهم، برنامه‌ریزی صورت بگیرد. مطالعه کتاب‌های مفید، مشورت با روان‌شناسان این حوزه و ...، در این زمینه به شدت توصیه می‌شود. با توجه به تغییرات جسمی و روانی که برای نوجوان در این دوره از زندگی‌اش اتفاق می‌افتد، تشخیص طبیعی بودن آن یا این که نیاز به مداخله توسط والدین یا مشاور دارد، چیزی است که باید درباره آن، آگاهی کسب کرد تا قبل از مشکل زا شدن، به طور اصولی مدیریت شود.

در این مطلب سراغ چهار اشتباه رایج والدین دارای فرزند نوجوان رفته‌ایم، به امید این که کمتر مرتکب آن بشویم تا نسل آینده موفق‌تری داشته باشیم.


هویت خودتان را به آن‌ها گره نزنید
برخی والدین بیش از حد درگیر تجربه‌های فرزندان نوجوان خود می‌شوند و طوری برخورد می‌کنند که انگار هر اتفاقی برای فرزندشان می‌افتد، برای آن‌ها افتاده است.

به عنوان مثال ممکن است والدی بعد از شنیدن برخورد تند یکی از همکلاسی‌ها با فرزندش، دلخوری زیادی از این همکلاسی پیدا کند و حتی وقتی رابطه فرزندش با این فرد ترمیم می‌شود، نتواند موضوع را فراموش کند. چنین واکنش‌هایی می‌تواند فرصت تجربه کردن را از نوجوانان بگیرد و حتی در فرایند هویت یابی آن‌ها اختلال ایجاد کند.
 

از آینده فاجعه سازی نکنید
این که نوجوانان کمی از خط قرمز‌های خانواده رد بشوند، اتفاقی طبیعی است، اما متاسفانه گاهی اوقات برخی از ما، در چنین موقعیت‌هایی در عوض صحبت با فرزند، شروع به واکنش‌های اغراق‌آمیز می‌کنیم. به عنوان مثال والد، متاسفانه متوجه تصویر نامناسبی در گوشی فرزند خود می‌شود و با وجود این که شواهد نشان می‌دهد فرزندش به دنبال تماشای مداوم چنین عکس‌هایی نبوده، اما گوشی را از او می‌گیرد و بدترین برخورد ممکن را به این اتفاق نامناسب، نشان می‌دهد.

چنین والدینی معمولا با کوچک‌ترین خطایی احساس می‌کنند آینده فرزندشان تباه شده است و در آینده او فردی مشکل‌دار و خلافکار خواهد بود. در عوض چنین واکنش‌های اغراق‌آمیزی، درباره نگرانی‌های خود با فرزندتان صحبت و از دور بر او نظارت کنید و در صورت نیاز از متخصص برای بررسی این که موضوع چقدر جدی است، بهره بگیرید.
 
به مسائل کوچک وزن زیادی ندهید
یکی دیگر از اشتباهات، اصرار والدین برای داشتن نوجوانانی مانند خودشان است. این گروه از والدین با دیدن لباس متفاوت فرزند، مدل موی جدید او یا فیلم‌هایی که او می‌بیند، واکنش تندی نشان می‌دهند. یادمان باشد فرزندان ما قرار نیست درست مشابه ما زندگی کنند.

ما به عنوان والد می‌توانیم برای این که آن‌ها به اصول اخلاقی مشابه ما پایبند باشند، تلاش کنیم، اما این که اصرار داشته باشیم تا آن‌ها از هر نظر مطابق سلیقه ما عمل کنند، خطاست. البته که در این زمینه باید برای تربیت اصولی، تلاش کرد. راهکار، واکنش تند و فاصله انداختن عاطفی بین خود و فرزند نوجوان نیست.


در شوخی زیاده‌روی نکنید
داشتن شوخ طبعی در ارتباط با نوجوانان نه تنها بد نیست که اتفاقا در بسیاری از موقعیت‌ها به کار می‌آید، اما اگر قرار باشد به بهانه شوخ طبعی، دایم فرزند نوجوان خانه را دست بیندازیم، کم‌کم رابطه‌مان دچار مشکل خواهد شد چرا که در صورت دست انداختن زیاد، فرزند نوجوان ما احساس خواهد کرد که جدی گرفته نمی‌شود. این هم اشتباهی است که بعضی از والدین به بهانه صمیمی بودن، مرتکب آن می‌شوند و می‌تواند آسیب‌زا شود.


منبع: خراسان
نام شما

آدرس ايميل شما
  • نظراتی که غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نمی‌شود
  • نظرات پس از تأیید مدير حداكثر ظرف 24 ساعت آينده منتشر می‌شود

Zahra
Iran, Islamic Republic of
من دقیقا همین مشکلات رو با پدر و مادرم دارم ( خیلی هم شدید تر از موارد ذکر شده ) و واقعا نمی دونم چی کار کنم خیلی وقتا قبول کردم یا هیچی نگفتم چون می دونستم عصبانی تر می شن ولی فایده ای نداشت
حتی وقتی مشکلم رو بهشون گفتم و ازشون کمک خواستم و گفتم که لطفا به روان شناس مراجعه کنیم با هام دعوا کردن و گفتن تو فقط به خاطر گوشی اینطور هستی و اگر گوشی رو ازت بگیریم حالت جا میان خوب میشی و وقتی هم مخالفت کردم دردلم باهاشون تبدیل به دعوایی شد که تا الان ادامه داره و دارن می زننش تو سرم
من چی کار کنم ؟؟
اگر کسی راه حلی داره لطفا بگه ♡
پنج اقدامی که والدین باید در مواجهه با کودکان کابوس زده انجام دهند!
«آلیس در سرزمین عجایب»؛ اختلال روانی عجیب
سندروم مسأله با پدر / آسیب‌های بی‌مهری پدران به دختران
روانشناسی که دنیای سرمایه گذاری را ۱۸۰ درجه تغییر داد
چرا گاهی نمی‌توان بخشید و فراموش کرد؟!
مغز چطور خاطرات ماندگار می‌سازد؟
روانشناسی جمع‌آوری اشیا و یا کلکسیونر شدن
دربارۀ تاثیرات عجیب «ترس از پشیمانی»
چگونه با ذهن آگاهی حواس کودکان مان را جمع کنیم؟
تقاضا برای سلب اختیار تشخیص اختلال اسکیزوفرنی توسط روانشناسان بالینی!
چرا نباید برای جلب محبت یا عشق التماس کنیم؟
ویژگی‌های یک اردو مطالعاتی خوب چیست؟
موفقیت به سراغ کسانی می آید که آن قدر در تلاشند که وقت نمی کنند دنبال آن بروند.