خودکشی در زمان COVID-19: بررسی و توصیه ها

سیده سمیه امیری لچگورابی

همه گیری جهانی ویروس کرونا (COVID-19) ما را با چالش های غیرمعمول در سیستم بهداشت جهانی مواجه می کند که در 100 سال گذشته تجربه نشده است.
آنچه ما از وقوع همه گیری های قبلی آموخته ایم، توصیه های محدودی در مورد آنچه باید انتظار داشت و چگونه با آثار سوء کووید-19 برخورد کرد ارائه می دهد. با این حال،  IASR معتقد است که جامعه بین المللی محققان، پزشکان و همه افرادی که برای پیشگیری از خودکشی سرمایه گذاری کرده اند لازم است  نسبت به چالش هایی که احتمالاً با آنها روبرو خواهیم بود هشدار دهند.
بنابراین، در این مقاله ما برخی از مهمترین این چالش ها و پیامدهای پیشگیری از خودکشی را خلاصه می کنیم و توصیه هایی را برای تمرین بالینی، پیشگیری از خودکشی و پژوهشهای آتی ارائه می دهیم.

چالش کووید-19
چالش اپیدمی که بیشتر شبیه کووید -19باشد، شیوع سارس در سال 2003 است، که مطالعات روی افراد قرنطینه شده  در اپیدمی سارس، افزایش قابل توجه بیماری های روانی مانند افسردگی و اختلال استرس پس از سانحه نشان داد؛Hawryluck) و همکاران، 2004 ( . همچنین، مطالعات نشان داده است که بیماری های همه گیر، مانند آنفولانزای اسپانیایی در سال 1918 (wasserman، 1992) و شیوع سارس (Cheung Chau & Yip&، 2008)،  ممکن است با افزایش میزان خودکشی در جمعیت های پرخطر مرتبط باشد.
این یافته ها نشان می دهد که کووید-19 ممکن است بر سلامت روان به طور کلی و خطر خودکشی به طور خاص و نیاز به ابتکارات پیشگیری از خودکشی و تحقیق در مورد این موضوعات تأثیر بگذارد. با این حال، باید در نظر داشت که، طبق مطالعات انجام شده، خودکشی و اقدام به خودکشی رفتارهای پیچیده ای هستند که از عوامل متعددی ناشی می شوند : در درجه اول ترکیبی از اختلالات روانپزشکی (بالای 90 درصد خودکشی ها)، اقدام به خودکشی قبلی و تجربیات منفی استرس زای زندگی.
   کووید -19و پیامدهای آن مانند قرنطینه سازی، کنار آمدن با مرگ عزیزان و مشکلات اقتصادی ممکن است منجر به ظهور یا تأثیرات تشدید کننده در افکار و رفتارهای خودکشی شود (,Druss 2020). در غیاب عوامل مداخله ای- انجام بسیاری از اقدامات بهداشتی رفتاری و فاصله گذاری اجتماعی به دلیل کووید -19، افکار و رفتارهای خودکشی در حال ظهور یا تشدید کننده ممکن است به اقدام به خودکشی و حتی خودکشی تبدیل شود.

تفاوت های زیادی بین کووید 19 و همه گیری های قبلی مانند سارس و آنفولانزای اسپانیایی از نظر حدت و سرعت گسترش بیماری، خطر مرگ و میزان تأثیر اجتماعی و اقتصادی بر جوامع محلی و ملل مختلف وجود دارد. با این حال بحران کووید-19 و ناراحتی ناشی از عدم قطعیت و تهدید عفونت، قرنطینه، عدم دسترسی به خدمات روانپزشکی، مشکل در دسترسی به مراقبت ها و فشارهای اقتصادی بلند مدت ضرورت توجه به تاثیر احتمالی بر این خطر را افزایش می دهد.
همه‌گیری کووید-19 ممکن است تأثیر فوری یا کوتاه مدت بر میزان خودکشی و اقدام به خودکشی نداشته باشد و با توجه به اینکه ممکن است منجر به تجمیع عوامل خطر برای خودکشی و اقدام به خودکشی شود، به احتمال زیاد این بیماری همه گیر منجر به افزایش میزان خودکشی و اقدام به خودکشی در درازمدت می گردد (رگر، استنلی و جونر، 2020).
این تأخیر در مواجهه با شرایط ناراحت کننده بر میزان خودکشی و اقدام به خودکشی در جنگ جهانی اول (1914-1918)، جنگ جهانی دوم (1939-1945) و سایر بلایای طبیعی (Lester، 1994) مشاهده شده است. پیش بینی اثرات کوتـاه مـدت کوویـد-19 بر میزان خودکشـی دشوار است و ممکن است بر اساس جمعیت متفاوت باشد. در مواقع خطر خارجی و هنگامی که افراد در تلاش برای زنده ماندن هستند، ممکن است تمرکز کمتری بر ناراحتی و دردهای درونی خود داشته باشند.
در مقابل، افرادی که به تنهایی زندگی می کنند، مانند بسیاری از افراد مسن، ممکن است به دلیل انزوای اجتماعی و کاهش چشمگیر دسترسی به خدمات اجتماعی، بهزیستی و سلامت روانی بدتر از گذشته داشته باشند. در حالی که افراد مسن ممکن است احساس نیاز به افزایش ارتباط داشته باشند، افراد با بیماری روانی ممکن است احساس تناقض بیشتری داشته باشند و بیان کنند که احساس انزوا و اضطراب آنها دیگر غیرطبیعی تلقی نمی شود.
   در بیشتر کشورها، افراد مسن، گروهی که در معرض خطر پیامدهای منفی ناشی ازکووید -19هستند، گروه سنی با بیشترین میزان خودکشی در مقایسه با بقیه مردم را تشکیل می دهند (Varnik، 2012). افراد مسن به احتمال بیشتری تنهایی زندگی می کنند، از نظر اجتماعی منزوی هستند و از نظر سلامت جسمی دارای مشکلات جسمانی هستند که همه اینها عوامل خطر برای اقدام به خودکشی و خودکشی هستند. مطالعه ای در هنگ کنگ که نشان دهنده افزایش میزان خودکشی در میان افراد مسن به دنبال همه گیری سارس بود، نشان داد که ترس از این که در دوران همه گیری، ابتلای آنها برای خانواده ها باری باشد، در بسیاری از موارد انگیزه ای برای خودکشی بوده است (Cheungو همکاران، 2008) .
 در حالی که همه گیری کووید- 19 ممکن است فرصت هایی را برای روش ها و سوالات برای تحقیق فراهم کند (به عنوان مثال، استفاده از سیستم های سلامت از راه دور در ارزیابی و درمان افراد دارای خطر خودکشی، تعیین کمی خطر و تاب آوری در زمان بحران در سطح جمعیت)، چالش ها و پیامدهای طولانی مدتی نیز برای تحقیق وجود خواهد داشت.
پیامدهای احتمالی کووید-19 برای پیشگیری و تحقیقات خودکشی
در حالی که میزان خودکشی کوتاه مدت یکسان باقی می ماند یا کاهش می یابد، این امر به احتمال زیاد در طولانی مدت صادق نخواهد بود. خودکشی و اقدام به خودکشی ممکن است پس از (یا احتمالاً حتی در طول) بحران، به ویژه در بین افراد در معرض خطر، افزایش یابد. دلایل این امر به شرح زیر می باشد:
الف. مسائل مربوط به سلامت روان در افراد مبتلا به اختلالات روانی که به دلیل ترس از مراجعه به کلینیک ها در طول بحران یا به دلیل توزیع موقتی منابع سلامت روان در سایر بخش های مراقبت های بهداشتی درمان نمی شوند، بنابراین دسترسی افراد به مراقبت کاهش می یابد.
ب. کاهش بستری شدن و مراجعه به اورژانس های روانپزشکی و مشکلات در تهیه دارو (مشابه کاهش در مراجعه به اورژانس عمومی، واحدهای بستری و امکانات سرپایی به دلیل ترس از سرایت و مشکلات حمل و نقل عمومی)
ج. افزایش مصرف الکل در جمعیت عمومی و در میان گروه های پرخطر با توجه به اینکه بین میزان مصرف الکل و میزان خودکشی ارتباط قوی وجود دارد.
د. مشکلات اقتصادی، بیکاری و ورشکستگی
 ه. بیماری و اندوه از دست دادن بستگان و دوستان که ممکن است در اثر همه گیری جان خود را از دست بدهند
 و. مشکلات ناشی از قرنطینه طولانی مدت در روابط خانوادگی
ز . عدم اطمینان کلی و نگرانی در مورد آینده، بیکاری و مشکلات اقتصادی (Batty و همکاران، 2018).
افراد مبتلا به بیماری های روانی ممکن است در هر زمان جمعیت در معرض خطر بیشتری در مقابل کووید-19 تشکیل دهند. این جمعیت آسیب پذیر است، بخش بزرگی از آنها با کمک اجتماعی زنده می مانند، که در دوران شیوع بیماری از نظر اقتصادی و اجتماعی ضعیف تر از قبل از بحران هستند. این جمعیت شامل بخش قابل توجهی از افرادی هستند که در سراسر جهان اقدام به خودکشی می کنند یا می میرند.
افرادی که در مراکز مراقبت، طولانی مدت زندگی می کنند در معرض خطر بسیار بالایی برای عفونت و همچنین تنهایی قرار دارند، از بازدیدکنندگان جدا شده و اجازه خروج از مراکز را ندارند.
 کودکان و نوجوانانی که والدین خود را مضطرب، بالقوه بیکار، نگران سلامتی و درمانده به دلیل سیاست های فاصله گذاری فیزیکی  کووید-19 می بینند، ممکن است ناراحتی در مورد آینده خود تجربه کنند. هرچه کودک کوچکتر باشد، احتمال آسیب پذیری بیشتر است. کودکان در خانواده های پرخطر در انزوای اجتماعی در طول همه گیری ممکن است در معرض خشونت و سوء استفاده های بیشتر خانوادگی قرار گیرند. در برخی از کشورها، مانند ایالات متحده، خودکشی و اقدام به خودکشی در کودکان بدون ارتباط با بحران کووید-19 در حال افزایش است.
خویشاوندان و عزیزان قربانیان خودکشی همیشه در معرض خطر بیشتری برای واکنشهای استرس زا و خودکشی هستند و در طول و بعد از همه گیری نیاز به توجه ویژه دارند.
کادر پزشکی و متخصصان سلامت جمعیتی هستند که خطر خودکشی آنها تقریباً دو برابر جمعیت عمومی است. تجربه همه گیری  سارس نشان داد که متخصصان بهداشت و درمان در خط مقدم چنین بحران هایی قرار دارند و باعث می شود آنها ریسک های شخصی را بپذیرند و با مرگ و از دست دادن کنار بیایند (Sim &Chau، 2004). این متخصصان خط مقدم ممکن است واکنشهای پس از سانحه، افسردگی و اضطراب را تا 3 سال پس از پایان بحران تجربه کنند و خطر خودکشی و اقدام به خودکشی آنها افزایش می یابد.
واحدهای امداد و نجات اولیه در برابر خودکشی و تلاش برای خودکشی نیز آسیب پذیر هستند، اما تمایل ندارند درخواست کمک کنند. انزوا و قرنطینه بر سلامت روان تأثیر قابل توجهی می گذارد. اکثر مطالعات مرور شده (Brooksو همکاران، 2020) در مورد اثرات روانی منفی، از جمله علائم PTSD، گیجی و عصبانیت، گزارش می دهند. علل PTSD شامل انزوای طولانی مدت، ترس از آلودگی، سرخوردگی، کسالت، کمبود منابع، کمبود اطلاعات و از دست دادن منابع مالی است.
 برخی از محققان به تاثیر طولانی مدت اشاره کردند. استفاده از تکنولوژی اینترنت دسترسی به خدمات بهداشت روانی را افزایش می دهد، در حالیکه بسیاری از افراد محروم دسترسی به اینترنت ندارند. علاوه بر این، حتی کسانی که به اینترنت دسترسی دارند ممکن است در طول بیماری همه گیر از حریم خصوصی در خانه برخوردار نباشند تا بتوانند از خدمات سلامت انلاین یا از راه دور استفاده کنند.
توصیه ها:
توصیه های آکادمی این است که ارزیابی خطر خودکشی در طول همه گیری و جداسازی را می توان از راه دور با ویدئو کنفرانس با استفاده از یک سیستم امن که دولت تامین می کند، انجام داد.
واضح است که ارزیابی حضوری برتر است، اما در مواقعی که چنین جلساتی محدود است، ارزیابی خطر خودکشی مبتنی بر ویدئو جایگزین مناسبی برای عدم ارزیابی خطر است. ارزیابی خطر خودکشی از طریق ویدئو کنفرانس، بر ارزیابی تلفنی، ترجیح داده می شود، زیرا امکان مشاهده نشانه های بصری را فراهم می کند. با این حال، اگر کنفرانس ویدیویی استفاده نشود، ارزیابی خطر خودکشی از طریق مشاوره تلفنی بهتر از عدم مشاوره است. ارزیابی از راه دور یک بیمار باید به طور کامل در پرونده پزشکی ثبت شود، همانطور که معمولاً برای هر ارزیابی پزشکی انجام می شود.
   هنگامی که قرنطینه ضروری تشخیص داده شد، مسئولین باید در مورد انجام قرنطینه فقط برای دوره کاملاً ضروری و نه بیشتر دستورالعمل بدهند. علاوه بر این، باید دلیل منطقی برای قرنطینه ارائه شود و پروتکل ها باید رعایت شوند. احساس نوع دوستی باید از طریق یادآوری مزایای  قرنطینه برای جامعه به طور کلی تقویت شود، زیرا نوع دوستی اثرات مفیدی دارد (وو و همکاران، 2009). مطالعات انجام شده در میان افراد مسن در طول همه گیری سارس Sim & Chua)، 2004 ( نشان داد که این جمعیت در طول قرنطینه و فاصله فیزیکی نیاز به توجه ویژه دارد. همه کسانی که با سالمندان کار می کنند و از آنها حمایت می کنند باید رابطه بین تنهایی و رفتار خودکشی را در نظر داشته باشند. یافتن راه حلی برای ملاقات های مجازی یا از راه دور با سالمندان در انزوا، با رعایت دستورالعمل های مسئولین بهداشتی محلی و حفظ ایمنی افراد بسیار مهم است. تأمین مداوم داروها و نیازهای اساسی و همچنین غربالگری افکار خودکشی از اهمیت بالایی برخوردار است.
رسانه ها باید دستورالعمل های مربوط به گزارش مرگ و میر ناشی از خودکشی در طول همه گیری  کووید -19را دنبال کنند و مراقب گزارش دقیق تغییرات میزان خودکشی باشند. در حالی که تعداد مرگ و میر ناشی از کووید-19 تقریباً بلافاصله در دسترس است، تعداد مرگ و میر خودکشی اغلب برای یک سال در دسترس نیست. در نهایت، توصیه می شود اصطلاح "فاصله فیزیکی و نزدیکی احساسی"  را به جای "فاصله اجتماعی" به کار ببرید.
 
 ترجمه سیده سمیه امیری لچگورابی