آیا می‌توان از ترساندن برای تربیت کودک استفاده کرد؟
میگنا: زهرا امام روانشناس، در خصوص آسیب‌های ناشی از ترسیدن کودک از یکی از والدین خود اظهار کرد: خانواده اولین و مهم‌ترین بافت اجتماعی را برای رشد فرد فراهم می‌سازد. وجود مشکلات رفتاری در کودک به منزله روابط معیوب اعضای خانواده با یکدیگر است و با روش‌های تربیتی نادرست والدین و تعاملات معیوب آن‌ها با فرزندان ارتباط مستقیم دارد.
وی افزود: معمولاً والدینی که از روش تربیتی مستبدانه که از شیوه‌های یک سویه و سلیقه‌ای است برای ارتباط با کودکان بهره می‌برند، از عمل ترساندن فرزندان خود استفاده می‌کنند.
این روانشناس تصریح کرد: والدینی که شایستگی‌های ضعیف تری در شیوه‌های فرزندپروری دارند، به مکانیسم ترساندن کودک خود متوسل می‌شوند، زیرا خود از توانایی‌های لازم برای کنترل و مهار رفتار‌های کودک بی‌بهره‌اند و از راه‌های کلامی، غیرکلامی و ابزاری برای به اطاعت‌کشاندن کودکان و وادار کردن آن‌ها به قبول کار دلخواه خود استفاده می‌کنند.
امام گفت: ترس از عامل قدرت، علاوه بر بی‌اعتمادی، رابطه نادرست میان والدین و کودکان را پدید می‌آورد و موجب میشود تا کودکان این راه ناصواب را نیز در برخورد با دیگران به‌کار گیرند.
وی با بیان اینکه کاهش اعتماد به نفس، خودپنداره منفی و شکاف ارتباطی، از دیگر تأثیرات این نوع ارتباط خواهد بود، تصریح کرد: انسان‌هایی که دچار ترس می‌شوند، اغلب خجالتی و کم‌رو هستند، قدرت تصمیم‌گیری ضعیفی دارند، چنین کودکانی در بزرگسالی دوستی‌های پایداری ندارند و همیشه در برخورد با مسائل مختلف احساس ناامنی می‌کنند و نمی‌توانند چندان مستقل باشند.
این روانشناس افزود: این کودکان قدرت حل مسئله ضعیفی دارند، چراکه عامل ترس همیشه مانند سایه آن‌ها را دنبال می‌کند، به طوری که در موقعیت‌های روزمره زندگی از ترس‌های مبهم و دلهره و اضطراب رنج می‌برند.
امام بیان کرد: ترس، حسی خدادادی است که کودک با استفاده از آن از خطرات دوری می‌کند و خود را به منبع امنیت که همانا والدینش هستند، نزدیک می‌کند و فاجعه وقتی رخ خواهد داد که یک مادر یا پدر خود منشأ ترس فرزندشان شوند.
این روانشناس گفت: اگر در تعامل با فرزند خود مشکل دارید و یا شاهد ترس در کودک خود هستید، بهتر است با یک مشاور در این زمینه صحبت کنید و کمک‌های تخصصی را از او دریافت کنید.
وی افزود: معمولاً والدینی که از روش تربیتی مستبدانه که از شیوه‌های یک سویه و سلیقه‌ای است برای ارتباط با کودکان بهره می‌برند، از عمل ترساندن فرزندان خود استفاده می‌کنند.
این روانشناس تصریح کرد: والدینی که شایستگی‌های ضعیف تری در شیوه‌های فرزندپروری دارند، به مکانیسم ترساندن کودک خود متوسل می‌شوند، زیرا خود از توانایی‌های لازم برای کنترل و مهار رفتار‌های کودک بی‌بهره‌اند و از راه‌های کلامی، غیرکلامی و ابزاری برای به اطاعت‌کشاندن کودکان و وادار کردن آن‌ها به قبول کار دلخواه خود استفاده می‌کنند.
امام گفت: ترس از عامل قدرت، علاوه بر بی‌اعتمادی، رابطه نادرست میان والدین و کودکان را پدید می‌آورد و موجب میشود تا کودکان این راه ناصواب را نیز در برخورد با دیگران به‌کار گیرند.
وی با بیان اینکه کاهش اعتماد به نفس، خودپنداره منفی و شکاف ارتباطی، از دیگر تأثیرات این نوع ارتباط خواهد بود، تصریح کرد: انسان‌هایی که دچار ترس می‌شوند، اغلب خجالتی و کم‌رو هستند، قدرت تصمیم‌گیری ضعیفی دارند، چنین کودکانی در بزرگسالی دوستی‌های پایداری ندارند و همیشه در برخورد با مسائل مختلف احساس ناامنی می‌کنند و نمی‌توانند چندان مستقل باشند.
این روانشناس افزود: این کودکان قدرت حل مسئله ضعیفی دارند، چراکه عامل ترس همیشه مانند سایه آن‌ها را دنبال می‌کند، به طوری که در موقعیت‌های روزمره زندگی از ترس‌های مبهم و دلهره و اضطراب رنج می‌برند.
امام بیان کرد: ترس، حسی خدادادی است که کودک با استفاده از آن از خطرات دوری می‌کند و خود را به منبع امنیت که همانا والدینش هستند، نزدیک می‌کند و فاجعه وقتی رخ خواهد داد که یک مادر یا پدر خود منشأ ترس فرزندشان شوند.
این روانشناس گفت: اگر در تعامل با فرزند خود مشکل دارید و یا شاهد ترس در کودک خود هستید، بهتر است با یک مشاور در این زمینه صحبت کنید و کمک‌های تخصصی را از او دریافت کنید.
مرجع : باشگاه خبرنگاران جوان
