سرنخهاي جديد دانشمندان از طول عمر
تفاوت‌هاي اپيژنومي در نوزادان و صدسالهها سرنخهاي جديدي را در خصوص افزايش طول عمر در اختيار دانشمندان قرار داد.
به گزارش ايسنا، يك تحقيق بين‌المللي ديدگاه جديدي را در خصوص چگونگي تنزل عوامل اپي‌ژنتيكي با گذشت زمان مطرح كرد. به اين دليل كه ضايعات اپي‌ژنتيكي برگشت‌پذير بوده امكان ساخت داروهاي افزايش‌دهنده طول عمر وجود دارد.
اين پژوهش كه توسط «مانل استلر» پروفسور ژنتيك دانشگاه بارسلونا رهبري شد، بيان‌گر تفاوت اپيژنومي نوزادان و صدساله‌هاست.
در حالي كه ژنوم سلول‌هاي بدن انسان فارغ از ظاهر و عملكرد آنها يكسان است، سيگنال‌هاي شيميايي تنظيم‌كننده آنها موسوم به عامل‌هاي اپي‌ژنتيكي مختص هر بافت و ارگان بدن انسان هستند. اين بدين معناست كه تمامي اجزاي بدن ما داراي الفباي (ژنوم) يكسان بوده اما هجي (اپيژنوم) هر بخش متفاوت است. بر اساس نتايج اين تحقيق، اپيژنوم بسته به سن فرد حتي براي بافت يا ارگان يكسان تغيير مي‌كند.
در اين پژوهش اپيژنوم‌هاي گلبول‌هاي سفيد خون يك نوزاد تازه متولد شده، يك مرد ميانسال و يك فرد 103 ساله به طور كامل توالي داده شدند. نتايج حاكي از آن بود كه فرد صد ساله داراي يك نوع اپيژنوم تغييريافته است كه بسياري از كليدها (گروه شيميايي متيل) را از دست داده، بيان ژني نامناسب را تقويت و به جاي آن كليد تعدادي از ژن‌هاي حفاظتي را غيرفعال كرده است.
با اعمال اين نتايج به گروه بزرگ‌تر نوزادان تازه متولد شده، ميانسالان و صدسالهها، دانشمندان به فرايند روزانه و ادامه‌دار تغيير اپيژنوم پي بردند. با اين حال استلر مدعي است كه ضايعات اپي‌ژنتيكي بر خلاف ضايعات ژنتيكي برگشت‌پذير (قابل معكوس) بوده و بنابراين اصلاح الگوهاي متيلاسيون دي ان اي با ايجاد تغييرات رژيمي يا مصرف دارو ممكن است محرك افزايش طول عمر باشند.
نتايج اين تحقيق در مجله پيشرفت‌هاي آكادمي ملي علوم (PNAS) انتشار يافت.
به گزارش ايسنا، يك تحقيق بين‌المللي ديدگاه جديدي را در خصوص چگونگي تنزل عوامل اپي‌ژنتيكي با گذشت زمان مطرح كرد. به اين دليل كه ضايعات اپي‌ژنتيكي برگشت‌پذير بوده امكان ساخت داروهاي افزايش‌دهنده طول عمر وجود دارد.
اين پژوهش كه توسط «مانل استلر» پروفسور ژنتيك دانشگاه بارسلونا رهبري شد، بيان‌گر تفاوت اپيژنومي نوزادان و صدساله‌هاست.
در حالي كه ژنوم سلول‌هاي بدن انسان فارغ از ظاهر و عملكرد آنها يكسان است، سيگنال‌هاي شيميايي تنظيم‌كننده آنها موسوم به عامل‌هاي اپي‌ژنتيكي مختص هر بافت و ارگان بدن انسان هستند. اين بدين معناست كه تمامي اجزاي بدن ما داراي الفباي (ژنوم) يكسان بوده اما هجي (اپيژنوم) هر بخش متفاوت است. بر اساس نتايج اين تحقيق، اپيژنوم بسته به سن فرد حتي براي بافت يا ارگان يكسان تغيير مي‌كند.
در اين پژوهش اپيژنوم‌هاي گلبول‌هاي سفيد خون يك نوزاد تازه متولد شده، يك مرد ميانسال و يك فرد 103 ساله به طور كامل توالي داده شدند. نتايج حاكي از آن بود كه فرد صد ساله داراي يك نوع اپيژنوم تغييريافته است كه بسياري از كليدها (گروه شيميايي متيل) را از دست داده، بيان ژني نامناسب را تقويت و به جاي آن كليد تعدادي از ژن‌هاي حفاظتي را غيرفعال كرده است.
با اعمال اين نتايج به گروه بزرگ‌تر نوزادان تازه متولد شده، ميانسالان و صدسالهها، دانشمندان به فرايند روزانه و ادامه‌دار تغيير اپيژنوم پي بردند. با اين حال استلر مدعي است كه ضايعات اپي‌ژنتيكي بر خلاف ضايعات ژنتيكي برگشت‌پذير (قابل معكوس) بوده و بنابراين اصلاح الگوهاي متيلاسيون دي ان اي با ايجاد تغييرات رژيمي يا مصرف دارو ممكن است محرك افزايش طول عمر باشند.
نتايج اين تحقيق در مجله پيشرفت‌هاي آكادمي ملي علوم (PNAS) انتشار يافت.
