پزشکان خواستار توافق بین المللی برای اعلام زمان مرگ شدند

پزشکانی که در همایش متخصصان بیهوشی اروپا شرکت کرده بودند خواستار یک توافق بین المللی درباره تشخیص چگونگی و زمان مرگ شدند.
به گزارش مهر، پزشکان در همایش متخصصان بیهوشی اظهار داشتند که پیشرفت فناوری بدین معنا است که وضوح خط بین زندگی و مرگ کمتر شده است. آنها خواستار راهبردهای دقیق و تحقیقات بیشتری برای پیشگیری از شرایط نادری شدند که طی آن مرگ افراد اعلام شده اما پس از آن مشخص می شود که آنها زنده هستند.

سازمان بهداشت جهانی کار روی رسیدن به یک توافق جهانی را آغاز کرده است. در اکثریت موارد در بیمارستانها مرگ افراد پس از آن که پزشکان قلب، ریه ها و پاسخدهی را بررسی می کند اعلام می شود، این امر بدان معناست که صدای قلب و تنفس وجود ندارد و هیچ واکنشی به جهان خارج صورت نمی گیرد.

این درحالی است که دکتر الکس مانارا مشاور بیهوشی در بیمارستان فرنچی در بریستول اظهار داشت که بیش از 30 گزارش در منابع پزشکی وجود دارد که طی آنها مرگ افراد اعلام شده اما پس از آن مشخص شده که فرد زنده بوده است. این امر موجب شده که دانشمندان این پرسش را مطرح کنند که آیا می توان تشخیص مرگ را بهبود بخشید یا خیر. وی در همایش انجمن بیهوشی شناسی اروپا اظهار داشت که در برخی اوقات پزشکان جسد را به اندازه کافی معاینه نکرده ؛ اما مرگ وی را اعلام می کنند.
دکتر مانارا خواستار یک چارچوب تصویب شده جهانی شد تا بتوان اطمینان حاصل کرد که پزشکان بدن را به مدت 5 دقیقه معاینه می کنند تا پس از آن امکان بازگشتن وضعیت قلب و ریه به خودی خود نادیده گرفته نشود. بسیاری از موسسات درمانی در آمریکا و استرالیا زمان 2 دقیقه ای برای معاینه پیش از اعلام مرگ را در نظر گرفته اند این درحالی است که این زمان در کانادا و بریتانیا 5 دقیقه توصیه شده است.

پزشکان ایتالیایی پیش از اعلام زمان مرگ باید 20 دقیقه در انتظار باشند به ویژه اگر تصمیم دارند پس از اعلام زمان مرگ عمل پیوند اعضا را انجام دهند.
دکتر جری نولا مشاور بخش مراقبتهای ویژه در بیمارستان رویال یونایتد در بث، جنوب غربی انگلستان اظهار داشت: در بیمارستانها که بیماران به طور دقیقه تحت نظر هستند، پس از آنکه اقدامات بازگشت به حیات به طور مقتضی انجام شد، تأمل 5 دقیقه ای برای اعلام زمان مرگ مناسب است.
وی افزود: شواهد نشان می دهد که پس از گذشت 5 دقیقه، وقتی که جریان خون یا اکسیژن به قلب نمی رسد، سلولهای مغزی تخریب دائمی را تجربه خواهند کرد.