جمعه ۱۰ فروردين ۱۴۰۳ - 29 Mar 2024
تاریخ انتشار :
يکشنبه ۱۷ شهريور ۱۳۹۲ / ۱۲:۴۶
کد مطلب: 19305
۳
۷

به مناسبت روز دختر/ روایت زندگی یک پیردختر

به مناسبت روز دختر/ روایت زندگی یک پیردختر
جامعه دختران ایرانی، به سمت بالارفتن سن میل می کند. تعداد دختران مجرد با سن بالا، بین 4 تا 6 میلیون نفر برآورد می شوند.

خبرنگار شبکه ایران، امروز به مناسبت روز دختر، سراغ یکی از همین جمعیت رفت؛ جمعیتی که در اصطلاح عام، از آنان به نام پیردخترها یاد می شود. این فرد، روایت زندگی خود را در به شرط آنکه نامش ذکر نشود، در اختیار شبکه ایران قرار داده است؛

چند روز است که وارد 53 سالگی شده ام، اما هنوز مجردی را تجربه می کنم. هرگز فکر نمی کردم که روزی به این سن برسم و همچنان در حال و هوای مجردی سیرکنم. نه اینکه زشت بودم و یا موقعیت اجتماعی نداشتم بلکه در جوانی دچار وسواس انتخاب همسر شدم. شاید اگر در فامیل وضعیت مجردی من را جستجو کنید از من به عنوان دختری یاد می کنند که منتظر مردی با اسب سفید بود. شاید حداقل 4 خواستگار من از خود فامیل بود که دست رد به سینه شان زدم و هنوزهم که هنوزه مورد سرزنش بزرگان فامیل و برادرها و خواهرخود هستم.

اولین خواستگارم در سن 19 سالگی درست بعد از گرفتن دیپلم و آماده شدنم برای کنکور برایم آمد. او پسرعمویم بود و کارمند یک داروخانه، با درآمد متوسطی بود. خانواده و خود وی به من بسیار ابراز علاقه می کردند. اما بزرگترین مشکلی که در ازدواج با او می دیدم فاصله سنی مان بود. من و او تنها 5 ماه فاصله سنی داشتیم و احساس می کردم او نمی تواند مرا درک کند. از نظر من او خیلی بچه بود و رفتارهای بچه گانه داشت. بنابراین نتوانستم به او به عنوان یک همسر که تکیه گاهم باشد نگاه کنم. اینگونه بود که اولین خواستگار خود را با این عقیده رد کردم و تا مدت ها به همین دلیل از خانواده عمویم فاصله گرفتم.

درسن 19 سالگی تقریبا 6 تا 7 خواستگار داشتم که هر کدام را به دلیلی که از نظر خودم موجه بود رد کردم. در آن سال ها فکر می کردم دوست ندارم زندگی اطرافیانم را تجربه کنم. مثلا مثل خواهرم که 17 سالگی ازدواج کرد و در کمتر از 6 سال صاحب 4 فرزند شد و لذتی از زندگی نبرد. بنابراین تصمیم گرفتم درس بخوانم و پیشرفت کنم. در این میانه اگر یک خواستگار خوب هم داشتم از دست ندهم. اینگونه بود که درس می خواندم و کمتر به مسائل اطرافم توجه داشتم. بعد از مدتی هم معلم شدم و کارم برایم از هر چیز ارجح تر بود.دیگر به سن 25 سالگی رسیده بودم و خود را در اوج جوانی می دیدم.در آن سال ها هم تعداد زیادی خواستگار داشتم اما موقعیت اجتماعی به من اجازه نمی داد که بخواهم همسری پایین تر از سطح خود داشته باشم . بنابراین هر خواستگاری که سطح سواد و موقعیت اجتماعی اش کمتر از من بود حتما رد می شد.

تا قبل از سن 30 سالگی حداقل دو ماهی یکبار حضور خواستگار در خانه را تجربه می کردم. اما بعد از آن از این کار هم خجالت کشیدم و به مادرم گفتم : از این به بعد تا کسی به دلم نشیند واطلاعات کافی درباره اش را نداشته باشم به خانه راه نمی دهم. و با این توجیه که مگر اینجا نمایشگاه است که هر کسی بیاید و من را نگاه کند و برود تا تصمیم بگیرد.

از این به بعد حضور خواستگاران درخانه مان بسیار کمرنگ شده بود.سن من هم بالا رفته بود و هرگزحاضر نبودم ریسک کنم. چرا که معتقد بودم تا قبل از30 سالگی ممکن است که زندگی سخت را تحمل کرد اما بعد از این سال دیگر باید زندگی خوبی را داشت و حتما باید دارایی مرد در شان تو باشد.چرا که بزرگتر ها می گفتند "هر چه نشینی بر تخت نشینی" یعنی هر چه قدر صبر کنی و دیرتر ازدواج کنی خواستگاران بهتری برای
تو خواهد آمد.پس بنابراین دیگر کسی که خانه و ماشین نداشتند نمی توانستند گزینه خوبی برای ازدواج باشند. چرا که تجربه مستاجری و با خط اتوبوس سیر کردن را در خود نمی دیدم.

پس از سن 30 به بعد علاوه بر شغل و موقعیت اجتماعی، داشتن خانه و ماشین هم برایم مهم بود. اما خواستگارانم دیگر کمتر مجرد بودند و اکثرا یا همسرانشان را به دلیل بیماری و تصادف از دست داده بودند و یا اینکه از هم جدا شده بودند.

هرگز حاضر نبودم زندگی با مردی که تجربه زندگی قبلی داشته را تجربه کنم. از نظرم آن ها هم مردود بودند. من در رویاهای خود به دنبال شهزاده زرین کمری با اسب سفید می گشتم و همه خواستگاران مجرد خود را رد کرده بودم .حالا باید به چنین مردی جواب مثبت می دادم. آیا با این کار مورد تمسخر دوست و فامیل قرار نمی گرفتم. اینگونه بود که کم کم به سن 40 سالگی رسیدم. خواستگارانم خیلی کم شده بودند تقریبا هر 6 ماهی یک بار خواستگار از راه دور را تجربه می کردم.با این تفاوت که دیگر زندگی متاهلی را تجربه کرده بودند و بچه هم داشتند. تفاوت آن ها با هم در تعداد بچه ها بود و این موضوع برایم بسیار آزار دهنده بود.

دیگر از حال و هوای سن کم ام درآمده بودم. فشار خانواده هر روز بیشتر می شد و تعداد خواستگاران بسیار کم.آخرین مورد خواستگارم راهرگز فراموش نمی کنم که دو شبانه روز گریه می کردم. پیر مرد 65 ساله ای که صاحب داماد و عروس و نوه بوداز من خواستگاری کرد و به من قول داد که برای من شوهر مناسبی باشد و هر چه لب تر کنم برایم فراهم کند. اینجا بود که تمام غرورم شکسته شد و فهمیدم چطور جوانی خود را فدای غرور و خواسته های بی خودم کردم. این جا بود که فهمیدم چقدرفرصت های خوبی را از دست داده ام و خبر نداشتم.

چرا خواستگار خلبانم که فقط خانه نداشت رد کردم؟ مگرهمکارم که تمام صفات خوب یک مرد در او جمع شده بود فقط به خاطر فاصله سنی یکی دو ساله از دست داده بودم... سنم به 45 رسیده بود و دیگر تصمیم گرفتم کمی عاقلانه تر فکر کنم. شاید بگویم دیگر به مردانی که تجربه زندگی متاهلی را داشتند و به گونه ای همسر خود را از دست داده بودند راضی شده بودم.اما کمتر کسی بود که همسر اش را از دست داده باشد و بچه نداشته باشد و اگر هم بود چهره دلنشینی نداشت.
از هر چه می گذشتم ؛ از چهره نمی توانستم بگذرم. واقعا تحمل چهره زشت را نداشتم . یکی دو مورد دیگر هم خواستگاری داشتم که مجرد بودند اما حال و هوای خارج از کشور در سر داشتند و هضم این موضوع برایم سخت بود.تجربه زندگی خارج از ایران و به دور از خانواده برایم سنگین بود.

امروز که سن 53 سالگی را تجربه می کنم حس همسر شدن و از همه مهمتر حس مادر شدن را از دست داده ام.نمی گویم زندگی من جهنم است نه بالاخره موقعیت اجتماعی بالایی دارم و درآمد خوبی هم دارم اما هرگزنتوانستم حتی تجربه های مادرانه خواهری را که مسخره می کردم را تجربه کنم.

امروز خواهرم با نوه هایش سرگرم است و من هنوز اندر خم یک کوچه ام. هنوزهم وقتی درجمع زنان فامیل و همسایه قرار می گیرم سراغ از اینکه خواستگار برایت نیامده و یا ازدواج نکرده ای می گیرند.در حالی که من باید الان بازی با نوه هایم را تجربه می کردم نه اینکه هنوز مردم برای من دنبال شوهر باشند.

امروز با این که جوان مانده ام وبه قول خیلی ها سن و سال ام به من نمی خورد اما از درون خالی هستم و با خودم سوال های زیادی دارم.سوالی که پاسخ آن جز کبر و غرور وتوهم ... نیست.
نام شما

آدرس ايميل شما
  • نظراتی که غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نمی‌شود
  • نظرات پس از تأیید مدير حداكثر ظرف 24 ساعت آينده منتشر می‌شود

سپیده
اتفاقا من هم دختری هستم 31 ساله و حس میکنم شرایط شما را به خوبی درک میکنم چون با سخت گیریهای زیاد و اینکه فکر میکردم خواستگارهام در حد من نیستند و به دلم نمینشینند ازدواج نکردم و حالا ناراحتمو و از صمیم قلبم امیدوارم خداوند همیشه شما را یاری کند
mohamad
Iran, Islamic Republic of
در پایان نمازهایم همیشه برای دخترانی که بنا به دلایلی ازدواج نکرده اند و سن آنها بالا رفته است دعا می کنم که به آرزویشان برسند چرا که وقتی همکارانم را در محل کار می بینم که نسبت به بچه همکارش ابراز علاقه می کند و آن را در آغوش می فشارد چه حالی به او دست می دهد.
در حال حاضر سن ازدواج برای دخترها در ایران و باتوجه به شرایط اجتمایی و به گفته روانشناسان مشهور و بنام 30 تا 35 سال است تا از هر نظر آمادگی لازم عقلی و اجتماعی را بیابند ولی در قدیم حداکثر تا 25 سال بود پس موردهای قدیم با حال قابل مقایسه نیست. ازدواج نکردن بهتر از ازدواجی ناموفق است!
سحر
Iran, Islamic Republic of
دلیل بالا بودن سن ازدواج نبودن مردان لایق در جامعه است و بس چنانکه الان اکثریت قریب به اتفاق کارمندان زن هستند و به نوعی نان آور خانواده در صورتیکه اقا یا بیکاراست یا معتاد و یا ...
علی اشرف زاده
درسته که خیلی خامها دارند کار میکنن اما همه مردان معتاد و بد نیستن باید گفت بعضی از خانم ها تا وقتی شوهر نکردن دنبال یک همسر خوب هستن و میگن که ما توقع و انتظارمون از همسر آینده مون زیاد نسیت و سخت نمیگیریم اما به محض آمدن خواستگار خوب 1000 تا خرج می تراشن مهریه بالا می برن در واقع پوست طرف مقابل را میکنن واقعا شما توی خانه پدرتون که بودین همین طور زندگی می کردین و توقع تان بالا بود.
Iran, Islamic Republic of
دقیقا
فاطی
Iran, Islamic Republic of
من درکت می کنم 19 سال داشتم ازدواج کردم معلمم الان 40 سالمه بعضی شبا خوا ب می بینم مجردم وتنها از وحشت بیدارم می شم شوهر بلاست ولی الهی باشه
دربارۀ تاثیرات عجیب «ترس از پشیمانی»
چگونه با ذهن آگاهی حواس کودکان مان را جمع کنیم؟
تقاضا برای سلب اختیار تشخیص اختلال اسکیزوفرنی توسط روانشناسان بالینی!
چرا نباید برای جلب محبت یا عشق التماس کنیم؟
ویژگی‌های یک اردو مطالعاتی خوب چیست؟
چطور از فکر کردن بیش از حد به یک موضوع جلوگیری کنیم؟
نوجوانان آمریکایی بدون تلفن همراه احساس بهتری دارند
من با دروغ گفتن و آه وناله پول درمیارم
افراد کمال‌گرا چه ویژگی‌هایی دارند؟
كودكان را قرباني حرف مردم نكنيد
خودبیمارانگاری از خود بیماری مرگبارتر است!
راه‌ درمان تب بالای تمایل به عمل‌های زیبایی چیست؟
اندكي غرور به آدم كمك مي كند كه فاصله اش را حفظ كند. آلبر كامو