کشف راز طول عمر بادوام‌ترین جانور جهنده جهان
ایسنا: موش‌های مول برهنه حدود 30 سال عمر می‌کنند و تا آخر عمر سالم می‌مانند. هم‌اکنون تیمی از دانشگاه روچستر به دیدگاه‌های جدیدی در خصوص طولانی‌بودن و ساختار پروتئین‌های این موش دست یافته است. پروتئین‌ها در تقریبا تمامی کارکردهای سلول حیوانی دخیل هستند و وجودشان برای تمامی موجودات زنده حیاتی است. اما پیش از این که پروتئین‌ها بتوانند کارشان را انجام دهند، باید به اشکال مناسبی درآیند تا به آن‌ها امکان اتصال و تماس با دیگر ساختارهای سلول داده شود. مطالعه محققان بر روی ریبوزوم‌های موش مول برهنه (مکان ایجاد پروتئین در سلول‌های حیوانات) متمرکز شد و در واقع، این کشف با یک اتفاق شروع شد. این دانشمندان در حالی که بر روی آر ان ای ریبوزوم (rRNA) مطالعه می‌کردند، به نتایج جدید خود دست یافتند. پس از اعمال نوعی رنگ به یک نمونه‌موردی، آن‌ها آن را تحت نور فوق‌بنفش بررسی کردند و به سه نوار تاریک (که نشان‌دهنده تراکم‌های مولکول‌های مختلف rRNA هستند) و نه دو نواری که ویژگی تمامی حیوانات دیگر هستند، برخوردند و این موضوع حاکی از آن بود که یک "شکستن پنهان" در rRNA موش مول برهنه رخ می‌دهد. چون rRNA بخش اساسی مکانیسم خلق پروتئین است، محققان به دنبال آن بودند که آیا rRNA شکسته بر کیفیت پروتئین‌های موش مزبور اثر می‌گذارد یا خیر. آر ان ای ریبوزوم به عنوان داربست‌هایی بر روی ریبوزوم عمل می‌کند و ریبوزوم نیز یک ماشین سنتز پروتئینی است. تغییر شکل داربست تاثیری عمیق را بر روی سازماندهی بخش‌های ریبوزوم خواهد داشت.
دانشمندان حاضر در این مطالعه دریافتند که داربست rRNA موش مول برهنه منحصر‌به‌فرد است. این رشته‌های rRNA به دو مکان خاص تقسیم می‌شوند و بخش مداخله‌کننده را حذف می‌کنند. به جای شناورشدن بر روی خودشان، دو قطعه باقی‌مانده از هر رشته به یکدیگر نزدیک می‌مانند و به عنوان داربستی عمل می‌کنند که بر روی آن پروتئین‌های ریبوزومی برای ایجاد ریبوزوم کاربردی مونتاژ می‌شوند. ریبوزوم کاربردی یک ماشینی مولکولی است که آمینواسیدها را برای ایجاد پروتئین‌ها به یکدیگر پیوند می‌دهد. زمانی که این ریبوزوم آمینواسیدها را برای یک پروتئین به یکدیگر پیوند می‌دهد، گاه زمانی که یک آمینواسید نادرست وارد میشود، اشتباه رخ می‌دهد.
دانشمندان دریافتند پروتیئن‌های ساخته‌شده توسط سلول‌های موش مول برهنه در مقایسه با پروتیئن‌های تولیدشده توسط موش‌های دیگر بیش از 40 برابر کمتر احتمال دارد که دارای چنین اشتباهاتی باشند. این موضوع حائز اهیمت است زیرا پروتئین‌های دارای هیچ‌گونه انحراف به بدن در عملکرد کارآمدتر کمک می‌کنند. گام بعدی زیست‌شناسان تقسیم rRNA موش‌های دیگر به همان شیوه با هدف مشاهده این موضوع است که چنین عملی به خلق پروتیئن ارتقایافته می‌انجامد یا خیر.
این دانشمندان امیدوارند مطالعه آن‌ها سرانجام به درمان‌های مهمی منجر شود که سنتز مولکولی را در انسانها اصلاح کند، گرچه هنوز راه طولانی تا یک راهکار دارویی باقی است.
جزئیات این مطالعه در مجله Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شد.
