طرحی جدید برای رفع کمبود بیمارستان‌های آموزشی
دکتر حمید عمادی در گفت‌وگو با ایسنا، با بیان اینکه ممکن است در صورت وجه بیشتر به بخش آموزش در بیمارستان‌های آموزشی، حقوق بیماران ضایع شود، خاطر نشان کرد: در گذشته بیمارانی که به بیمارستان‌های آموزشی مراجعه می‌کردند، حکم کیس‌های آزمایشگاهی داشتند، اما در مقابل خدمات رایگان دریافت می‌کردند و در حالی که زمینه‌های آموزشی در این بیمارستان‌ها قوی بود، خطاهای زیادی رخ می‌داد، البته در گذشته تعداد دانشجویان با توجه به امکانات بیمارستان‌ها کم بود.وی با تاکید بر اینکه در حال حاضر با توجه به افزایش تعداد بیمارستان‌ها در بخش خصوصی، بر خلاف گذشته بیماران نسبت به بحث درمان حساسیت بیشتری دارند، تصریح کرد: بنابراین اگر قرار باشد در بیمارستان‌های آموزشی سرویس درست درمانی به بیماران ارائه شود، نمی‌توان مسئولیت این درمان را به عهده دانشجویان پزشکی عمومی گذاشت و در نتیجه این افراد تنها می‌توانند کنار رزیدنت‌ها به تمرین بپردازند.
معاون آموزشی پزشکی عمومی دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران کاهش تعداد دانشجو در بیمارستان‌های آموزشی را راهکار ایجاد تعادل بین دو بخش آموزش و درمان در این بیمارستان‌ها عنوان کرد و افزود: پیش از تحمیل حجم زیادی از دانشجو به دانشگاه تهران در زمان ادغام و انتزاع دانشگاه تهران و ایران، برنامه‌هایی برای کاهش تعداد دانشجو در بیمارستان‌های آموزشی در نظر گرفته شده بود که بر اساس آن دانشجویان بتوانند با نظارت مستقیم استاد به درمان بیماران بپردازند، اما در حال حاضر هم استفاده از بیمارستان‌های غیرتخصصی و مراکز درمانی پتانسیل خوبی است که می‌تواند به کاهش حجم دانشجو در این دانشگاه کمک کند.
عمادی با بیان اینکه در بخش خصوصی نیز با بهره‌گیری از مطب اساتید می‌توان برخی مشکلات مربوط به حجم زیاد دانشجویان را برطرف کرد، تاکید کرد: با توجه به اینکه این پزشکان از سوی دیگر استاد هم هستند، می‌توانند چند دانشجو را در مطب خود پذیرفته و به آنها آموزش دهند. البته نباید تعداد دانشجویان آنقدر زیاد باشد که نظم مطب‌های خصوصی را به هم بزند، بلکه باید دو یا سه دانشجو تحت نظارت استاد به تمرین و کار بپردازند.
وی با بیان اینکه این امر با طرح استاد تمام وقتی متفاوت است، خاطرنشان کرد: در طرح استاد تمام وقتی عنوان می‌شد که استاد نباید علاوه بر تدریس در دانشگاه و بیمارستان‌های آموزشی در مطب خصوصی فعالیت کند و این در حالیست که علاوه بر آنکه دانشگاه حقوق کافی برای اساتید در نظر نمی‌گیرد، امکانات بیمارستان‌های آموزشی نیز اندک است و همچنین در حال حاضر این بیمارستان‌های آموزشی به کمک‌های بخش خصوصی وابسته‌اند، بنابراین این طرح حرف ایده‌آلی است که در عمل اجرایی نمی‌شود، اما استفاده از مطب‌های خصوصی به عنوان فضای آموزشی غیرممکن نیست، زیرا پزشکان این مطب‌ها استادانی هستند که توانایی آموزش را دارند.
