به گزارش ایسنا ، با افزایش بزرگی بشقاب، میزان غذای کشیده شده در آن و در واقع مقدار غذایی که خورده می‌شود افزایش پیدا می‌کند ولی آیا در نحوه‌ی تأثیرپذیری افراد نسبت به ‌اندازه‌ی غذا و بشقاب، صفات شخصیتی تأثیر دارند؟ پژوهشگران در این تحقیق رفتار کودکان شش تا 10 ساله را ضمن صرف صبحانه آزمودند. ابتدا بزرگ‌ترها به کودکان صبحانه دادند؛ به این ترتیب که پس ‌از آنکه پیاله‌ی بزرگی به کودکان می‌دادند که نشان ‌می‌داد چقدر شیر برای صبحانه می‌خواهند، بزرگسالان به همان مقداری که کودک خواسته بود در پیاله‌اش می‌ریختند.

سپس یک روز دیگر، این کار را خود کودکان انجام دادند، به ‌این‌ ترتیب که به کودک یک پیاله‌ی بزرگ یا یک پیاله‌ی کوچک می‌دادند و کودک هر مقدار که می‌خواست در ظرف می‌کشید. برای تعیین سنخ شخصیتی کودک، چهار آموزگار و مشاور، شدت درون‌گرایی و برون‌گرایی کودک را بر ‌اساس مقیاس‌ یک تا 9 ‌درجه‌بندی کردند. پژوهشگران از متوسط این امتیازها برای دسته‌بندی کودکان به عنوان درون‌گرا یا برون‌گرا استفاده کردند.

آنها برای اندازه‌گیری میزان غذایی که کودک خواسته یا خود در ظرف کشیده بود، از طریق مقیاسی که در میز مخفی شده بود، میزان خوراکی هر ‌یک را وزن می‌کردند.

سپس اندازه‌ی مقدار غذای درون‌گرایان و برون‌گرایان مقایسه ‌می‌شد. یافته‌های تحقیق نشان داد: در موردی ‌که غذا توسط خود کودک کشیده شده بود، کودکان برون‌گرا بسیار بیشتر از بزرگی پیاله، غذا در ‌آن جای می‌دادند.

پژوهشگران معتقدند این امر نشان می‌دهد که کودکان برون‌گرا نسبت به ‌کودکان درون‌گرا بیشتر تحت ‌تأثیر اشارات بیرونی ‌قرار می‌گیرند. به گفته پژوهشگران به ‌نظر می‌رسد کودکان برون‌گرا وقتی خودشان غذا داخل ظرف می‌کشند بیشتر تحت تأثیر اشارات محیطی هستند و ظرف را تا لبه پر می‌کنند.
این از دسته کودکان از ریختن غذا توسط بزرگتر‌ها سود می‌برند اما کودکان درون‌گرا وقتی خود غذا می‌کشند کمتر غذا را بر اساس بزرگی پیاله برمی‌دارند بنابراین لازم است والدین به ‌کودکان درون‌گرای خود ‌امکان غذاکشیدن در ظرف را بدهند. نتیجه این پژوهش در PLoS One، 2014 منتشر شده است.