استرس به سیستم ایمنی بدن آسیب میرساند
به گزارش سلامت نیوز هزاران سال است که افراد بشر اساسا به دلیل ماهیت "جنگ یا گریز" ذاتی شان، بقای خود را حفظ کرده ند. در هنگام مواجهه با خطر ، ما به انرژی مضاعفی نیاز داریم تا بتوانیم با عامل متخاصم بجنگیم و یا اینکه بگریزیم. ضربان قلب و تعداد تنفس افزایش می یابد و بدنمان دست خوش تغییراتی می شود تا نیاز ناگهانی به انرژی را تامین کند.
در دنیای مدرن امروز جایی که ما باید از عهده یک ضرب العجل برآییم، باید یک سخنرانی ایراد کنیم و باید در یک مسابقه به پیروزی برسیم می توانیم از این انرژی افزایش یافته (به طور درست هدایت شده ) برای رسیدن به مرز پیروزی استفاده کنیم. با این وجود در موقعیت هایی نیز که ما کسی را برای رویارویی و جایی را برای گریز نداریم آن خشم یا انرژی ترس آور تولید می شود.
بدن ما به تپش های قلب ، تعریق، افزایش اسید معده، اسپاسم های معده ، اسپاسم های عضلات و بالا رفتن فشار خون واکنش نشان می دهد. ما شروع به داغ شدن می کنیم. مانند یک نیروگاه اتمی که نمی تواند فروکش کند و در صورت عدم وجود یک مجرای خروجی برای تخلیه آن انرژی، ما خود شروع به فروکش کردن می کنیم.
این واکنش زنجیره ای می تواند خطرناک باشد. به مرور زمان، به جای اینکه بهتر شویم، بدتر می شویم و به سیستم ایمنی مان ضربه وارد می شود. ترس از دلایل ناشناخته همان واکنش ها را به همراه دارد و موجب کاهش تحمل مان نسبت به درد و ناراحتی می شود. با آنکه هر فرد شخصیتی متفاوت دارد، اما دانستن اینکه چه انتظاری دارید و آگاهی هر چه بیشتر در مورد موقعیتتان، شما را برای آنچه که در پیش رو دارید آماده و به شما در کاهش اضطرابتان کمک می کند. شما نمی توانید زمان را به عقب بازگردانید و شرایط تنش زایی را اصلاح کنید که ممکن است به بیماری شما مربوط باشد.
به همین دلیل آن اندوه و ناراحتی تان (پاسخ شما) از موقعیت و شرایط فعلی تان است که باید از عهده اش برآیید نه استرس (دلیل). قبل از توضیح روش هایی که شما می توانید به وسیله آنها اندوه و ناراحتی تان را مرتفع کنید، بسیار حائز اهمیت است که بدانید چگونه واکنش هایتان شما را تحت تاثیر قرار می دهد و درک اینکه تفاوتی میان گوش دادن به ندای بدنتان و یا عقل تان وجود ندارد.
به گزارش هلث نیوز،در گذشته تصور می شد که سیستم ایمنی بدن یک سیستم خودمختار است و به هیچ وجه تحت تاثیر عوامل داخلی قرار نمی گیرد و یک مکانیسم تنظیمی است. سابقا این طور گمان می شد که سیستم ایمنی دارای هر نوع حافظه ای نیز که باشد منحصر به شناسایی اجسام خارجی (میکروب ها و ویروس) است که قبلا با آنها مواجه و نابودشان کرده است.
بعدها کشف شد که نخستین خط دفاعی ما در مقابل ارگانیزم های خارجی توسط سیستم ایمنی ذاتی و به شکل یک گروه سلول سفید به نام لوکوسیت ها سازماندهی می شود و یک خط دفاعی دوم نیز در یک گروه سلول سفید دیگر تحت عنوان لنفوسیت ها وجود دارد.
لنفوسیت ها به ما ایمنی تطبیقی می بخشند. آنها تطبیق می دهند– زیرا "بیاد می آورند". آنچه که آنها حتی قابل توجه تر می کند این است که روی لنفوسیت های خون ما، تنها به این دلیل که بخش هایی از مغز هستند که بر احساسات و استرس تاثیر می گذارند، یک گیرنده عصبی وجود دارد.
این موضوع به این معنی است که سیستم ایمنی و سیستم عصبی مرکزی تحت تاثیر یکدیگر قرار دارند و سیستم ایمنی (برخلاف یک سیستم خودمختار) می تواند پیام ها را از طریق هورمون ها( ملکول های پیام رسان شیمیایی به نام انتقال دهنده های عصبی که به سراسر بدن و از یک سلول به سلول دیگر مغزمان منتقل می شوند) از مغز دریافت و به آن ارسال کنند. انتقال دهنده های عصبی که به نام نروپپتیدها نیز شناخته می شوند توسط مغز، سیستم ایمنی و سلولهای عصبی ترشح می شوند. آنها پیام ها را از یک عصب به عصب دیگر یا ساختار سلولی ارسال می کنند تا یک پاسخ . برای مثال، یک تکانه عصبی یا یک انقباض ماهیچه ای، دریافت کنند.
این گزارش می افزاید،به این ترتیب، سیستم عصبی مرکزی پاسخ های رفتاری و ایمنی را در طول موقعیت های استرس زا هماهنگ می کند. استرس و احساسات فیزیکی هیپوتالاموس را به فعالیت وامی دارد که به نوبه خود غده هیپوفیز را تحریک می کند تا یک هورمون استرس( هورمون آزاد کننده کورتیکوتروفین (CRH) ) را از طریق جریان خون در غدده های فوق کلیه واقع در بالا کلیه ها آزاد کند. سپس این غدد که بخشی از سیستم هورمونی بدن هستند،هورمونهای کورتیکواستروئید را آزاد می کنند که دارای دو وظیفه اصلی هستند: آنها بدن تحریک می کنند که هنگام رویارویی با مشکلات مبارزه یا فرار کند و سیستم ایمنی بدن را تنظیم و کنترل می کنند.
در دنیای مدرن امروز جایی که ما باید از عهده یک ضرب العجل برآییم، باید یک سخنرانی ایراد کنیم و باید در یک مسابقه به پیروزی برسیم می توانیم از این انرژی افزایش یافته (به طور درست هدایت شده ) برای رسیدن به مرز پیروزی استفاده کنیم. با این وجود در موقعیت هایی نیز که ما کسی را برای رویارویی و جایی را برای گریز نداریم آن خشم یا انرژی ترس آور تولید می شود.
بدن ما به تپش های قلب ، تعریق، افزایش اسید معده، اسپاسم های معده ، اسپاسم های عضلات و بالا رفتن فشار خون واکنش نشان می دهد. ما شروع به داغ شدن می کنیم. مانند یک نیروگاه اتمی که نمی تواند فروکش کند و در صورت عدم وجود یک مجرای خروجی برای تخلیه آن انرژی، ما خود شروع به فروکش کردن می کنیم.
این واکنش زنجیره ای می تواند خطرناک باشد. به مرور زمان، به جای اینکه بهتر شویم، بدتر می شویم و به سیستم ایمنی مان ضربه وارد می شود. ترس از دلایل ناشناخته همان واکنش ها را به همراه دارد و موجب کاهش تحمل مان نسبت به درد و ناراحتی می شود. با آنکه هر فرد شخصیتی متفاوت دارد، اما دانستن اینکه چه انتظاری دارید و آگاهی هر چه بیشتر در مورد موقعیتتان، شما را برای آنچه که در پیش رو دارید آماده و به شما در کاهش اضطرابتان کمک می کند. شما نمی توانید زمان را به عقب بازگردانید و شرایط تنش زایی را اصلاح کنید که ممکن است به بیماری شما مربوط باشد.
به همین دلیل آن اندوه و ناراحتی تان (پاسخ شما) از موقعیت و شرایط فعلی تان است که باید از عهده اش برآیید نه استرس (دلیل). قبل از توضیح روش هایی که شما می توانید به وسیله آنها اندوه و ناراحتی تان را مرتفع کنید، بسیار حائز اهمیت است که بدانید چگونه واکنش هایتان شما را تحت تاثیر قرار می دهد و درک اینکه تفاوتی میان گوش دادن به ندای بدنتان و یا عقل تان وجود ندارد.
به گزارش هلث نیوز،در گذشته تصور می شد که سیستم ایمنی بدن یک سیستم خودمختار است و به هیچ وجه تحت تاثیر عوامل داخلی قرار نمی گیرد و یک مکانیسم تنظیمی است. سابقا این طور گمان می شد که سیستم ایمنی دارای هر نوع حافظه ای نیز که باشد منحصر به شناسایی اجسام خارجی (میکروب ها و ویروس) است که قبلا با آنها مواجه و نابودشان کرده است.
بعدها کشف شد که نخستین خط دفاعی ما در مقابل ارگانیزم های خارجی توسط سیستم ایمنی ذاتی و به شکل یک گروه سلول سفید به نام لوکوسیت ها سازماندهی می شود و یک خط دفاعی دوم نیز در یک گروه سلول سفید دیگر تحت عنوان لنفوسیت ها وجود دارد.
لنفوسیت ها به ما ایمنی تطبیقی می بخشند. آنها تطبیق می دهند– زیرا "بیاد می آورند". آنچه که آنها حتی قابل توجه تر می کند این است که روی لنفوسیت های خون ما، تنها به این دلیل که بخش هایی از مغز هستند که بر احساسات و استرس تاثیر می گذارند، یک گیرنده عصبی وجود دارد.
این موضوع به این معنی است که سیستم ایمنی و سیستم عصبی مرکزی تحت تاثیر یکدیگر قرار دارند و سیستم ایمنی (برخلاف یک سیستم خودمختار) می تواند پیام ها را از طریق هورمون ها( ملکول های پیام رسان شیمیایی به نام انتقال دهنده های عصبی که به سراسر بدن و از یک سلول به سلول دیگر مغزمان منتقل می شوند) از مغز دریافت و به آن ارسال کنند. انتقال دهنده های عصبی که به نام نروپپتیدها نیز شناخته می شوند توسط مغز، سیستم ایمنی و سلولهای عصبی ترشح می شوند. آنها پیام ها را از یک عصب به عصب دیگر یا ساختار سلولی ارسال می کنند تا یک پاسخ . برای مثال، یک تکانه عصبی یا یک انقباض ماهیچه ای، دریافت کنند.
این گزارش می افزاید،به این ترتیب، سیستم عصبی مرکزی پاسخ های رفتاری و ایمنی را در طول موقعیت های استرس زا هماهنگ می کند. استرس و احساسات فیزیکی هیپوتالاموس را به فعالیت وامی دارد که به نوبه خود غده هیپوفیز را تحریک می کند تا یک هورمون استرس( هورمون آزاد کننده کورتیکوتروفین (CRH) ) را از طریق جریان خون در غدده های فوق کلیه واقع در بالا کلیه ها آزاد کند. سپس این غدد که بخشی از سیستم هورمونی بدن هستند،هورمونهای کورتیکواستروئید را آزاد می کنند که دارای دو وظیفه اصلی هستند: آنها بدن تحریک می کنند که هنگام رویارویی با مشکلات مبارزه یا فرار کند و سیستم ایمنی بدن را تنظیم و کنترل می کنند.
