روان‌رنجورها، در عشق ثابت‌قدم‌ترند
به گزارش ایسنا، محققان در این مطالعه بر روان‌رنجوری (نوروتیک) متمرکز شدند که یکی از پنج مشخصه اساسی شخصیت انسان بوده و می‌توان آن را برای تعیین ویژگی‌های فرد به کار برد.
به گفته دکتر کریستین فین، افراد روان‌رنجور دارای احساس اضطراب و ناامنی بوده و به آسانی دلخور می‌شوند. آن‌ها به سمت افسردگی تمایل دارند، اغلب عزت نفس پایینی از خود بروز می‌دهند و معمولا از زندگی‌شان ناراضی هستند. وی افزود: با این حال ما نشان دادیم که این اشخاص در روابط عاشقانه ثابت‌قدم‌تر هستند و شخصیت‌شان با عشق ثبات پیدا می‌کند.
در این مطالعه، دانشمندان 245 زوج را در گروه سنی بین 18 تا 30 سال به مدت 9 ماه بررسی کردند و هر سه ماه یک بار، با آن‌ها به صورت فردی مصاحبه می‌کردند. همچنین با استفاده از یک پرسشنامه، دانشمندان درجه روان‌رنجوری آن‌ها و رضایتشان از رابطه عاشقانه‌شان را تحلیل کردند. افزون بر این، سوژه‌ها باید موقعیت‌های روزانه و اهمیت احتمالی آن‌ها برای این رابطه را ارزیابی می‌کردند. این نکته مهم است، زیرا افراد روان‌رنجور تاثیرات دنیای خارج را به صورت متفاوتی پردازش می‌کنند؛ به طور مثال، آن‌ها به محرکات منفی پاسخ شدیدتری می‌دهند و تمایل دارند موقعیت‌های مبهم را به صورت منفی و نه به صورت مثبت یا خنثی تفسیر کنند. دانشمندان دریافته‌اند در یک رابطه عاشقانه این تمایل به تدریج و با گذر زمان کاهش می‌یابد. تجارب مثبت و عواطف بدست‌آمده توسط داشتن یک شریک عشقی شخصیت را نه به صورت مستقیم بلکه به طور غیرمستقیم، تغییر می‌دهد و همزمان ساختارهای فکری و درک از موقعیت‌های به ظاهر منفی را متحول می‌کند.
فین تاکید کرد: عشق به ما کمک می‌کند با اعتماد با زندگی برخورد کنیم و تعبیرهای منفی را از خود دور کنیم. دانشمندان این اثر را در زنان و مردان مشاهده کردند و هر یک از این‌ها به رابطه عاشقانه به طور متفاوتی واکنش نشان دادند؛ همچنین یک رابطه خرسندآمیز و طولانی دارای اثر قوی‌تری نسبت به یک رابطه کوتاه است.
این مطالعه پیغام‌های مثبتی را نه تنها برای افراد دارای تمایلات روان‌رنجوری، بلکه اشخاصی در پی داشت که از افسردگی یا اختلالات اضطراب رنج می‌برند.
جزئیات این دستاورد علمی در مجله Personality منتشر شد.
به گفته دکتر کریستین فین، افراد روان‌رنجور دارای احساس اضطراب و ناامنی بوده و به آسانی دلخور می‌شوند. آن‌ها به سمت افسردگی تمایل دارند، اغلب عزت نفس پایینی از خود بروز می‌دهند و معمولا از زندگی‌شان ناراضی هستند. وی افزود: با این حال ما نشان دادیم که این اشخاص در روابط عاشقانه ثابت‌قدم‌تر هستند و شخصیت‌شان با عشق ثبات پیدا می‌کند.
در این مطالعه، دانشمندان 245 زوج را در گروه سنی بین 18 تا 30 سال به مدت 9 ماه بررسی کردند و هر سه ماه یک بار، با آن‌ها به صورت فردی مصاحبه می‌کردند. همچنین با استفاده از یک پرسشنامه، دانشمندان درجه روان‌رنجوری آن‌ها و رضایتشان از رابطه عاشقانه‌شان را تحلیل کردند. افزون بر این، سوژه‌ها باید موقعیت‌های روزانه و اهمیت احتمالی آن‌ها برای این رابطه را ارزیابی می‌کردند. این نکته مهم است، زیرا افراد روان‌رنجور تاثیرات دنیای خارج را به صورت متفاوتی پردازش می‌کنند؛ به طور مثال، آن‌ها به محرکات منفی پاسخ شدیدتری می‌دهند و تمایل دارند موقعیت‌های مبهم را به صورت منفی و نه به صورت مثبت یا خنثی تفسیر کنند. دانشمندان دریافته‌اند در یک رابطه عاشقانه این تمایل به تدریج و با گذر زمان کاهش می‌یابد. تجارب مثبت و عواطف بدست‌آمده توسط داشتن یک شریک عشقی شخصیت را نه به صورت مستقیم بلکه به طور غیرمستقیم، تغییر می‌دهد و همزمان ساختارهای فکری و درک از موقعیت‌های به ظاهر منفی را متحول می‌کند.
فین تاکید کرد: عشق به ما کمک می‌کند با اعتماد با زندگی برخورد کنیم و تعبیرهای منفی را از خود دور کنیم. دانشمندان این اثر را در زنان و مردان مشاهده کردند و هر یک از این‌ها به رابطه عاشقانه به طور متفاوتی واکنش نشان دادند؛ همچنین یک رابطه خرسندآمیز و طولانی دارای اثر قوی‌تری نسبت به یک رابطه کوتاه است.
این مطالعه پیغام‌های مثبتی را نه تنها برای افراد دارای تمایلات روان‌رنجوری، بلکه اشخاصی در پی داشت که از افسردگی یا اختلالات اضطراب رنج می‌برند.
جزئیات این دستاورد علمی در مجله Personality منتشر شد.
