خبرآنلاین،شیرزاد عبدالهی: با نزدیک شدن پایان سال تحصیلی اولیا در به در دنبال مدرسه خوب و ارزان برای تحصیل بچه هایشان می گردند. اولیایی که فرزندانشان به کلاس اول دبستان می روند و یا تغییر مقطع می دهند، گزینه های مختلف را بررسی می کنند. مادر یک دانش آموز پنجم ابتدایی حاصل پرس و جوی چند روزه خود را چنین بیان می کند: "مدرسه غیر انتفاعی با 6 میلیوت تومان شهریه ، مدرسه غیر انتفاعی با دو میلیون تومان شهریه ، مدرسه دولتی نزدیک منزل که بچه ها از سر و کول هم بالا می روند ، مدرسه شاهد که بچه نیاز به سرویس دارد با هزینه ای حدود یک میلیون تومان، تازه اگر ثبت نام کنند ". کیفیت کار در مدارس دولتی سال به سال بدتر می شود . از دولتی بودن این مدارس فقط یک تابلو باقی مانده و گرنه در طول سال به بهانه های مختلف از اولیا پول می گیرند. کادر اداری و آموزشی  مدارس دولتی انگیزه ای برای ارائه کار جدی ندارند. حداقل تعداد دانش آموز در کلاس ها 35 نفر است. به اعتراضات پدر و مادرها رسیدگی نمی شود و روشهای کنترلی مبتنی بر خشونت جایگزین روشهای تربیتی شده است. مدیران برای بالا بردن آمار قبولی به معلمان فشار می آورند و  معدل بالا مفهوم خود را از دست داده است.  اصل 30 قانون اساسی توسط مدیران مدارس دولتی رعایت نمی شود. در بسیاری از مدارس مدیران در طول سال تحت عنوان  فوق برنامه ، مصوبه انجمن ، حق الزحمه  دبیر ورزش ، هزینه کاغذ و پلی کپی و ... از دانش آموزان پول می گیرند. استدلال مدیران این است : برای  هزینه های جاری مدرسه دولت پول کافی به آنها نمی دهد. این درحالی است که در قانون بودجه، هرسال رقمی به عنوان سرانه دانش آموزی تصویب می شود. مقدار سرانه دانش آموزی در بودجه 89 مبلغ 24 هزار تومان بوده که در بودجه 90 به 27 هزار تومان افزایش یافته است. سرانه دانش آموزی مبلغی است که بابت هزینه های جاری مدرسه مانند هزینه آب و برق و تلفن و کاغذ و گچ و ماژیک و امثال اینها در اختیار مدیر قرار می گیرد. به عنوان مثال مدرسه ای با 700 دانش آموز ، طبق مصوبه کمیسیون تلفیق در سال 90 باید به ازای هر دانش آموز 27 هزار تومان ودر مجموع 18 میلیون و 900 هزار تومان در مدت یکسال از  اداره آموزش و پرورش دریافت کند. حقوق کارکنان و تعمیر و تجهیز مدرسه  از ردیف های دیگری تامین می شود. اگر سرانه به صورت کامل و به موقع در اختیار مدرسه قرار گیرد، مدرسه نیازی به اخذ پول از دانش آموزان ندارد. ادارات آموزش و پرورش هرجا با کمبود اعتبارات عمرانی و جاری روبه رو می شوند پول سرانه را هزینه می کنند. اکثر مدیران از نحوه پرداخت پول سرانه به مدرسه راضی نیستند . بعضی سالها مانند سال 86 اصلا سرانه ای به مدارس  پرداخت نشد و در سالهای دیگر از جمله سال 89 با وجود وعده وزیر مبنی بر اینکه سرانه مدارس تابستان به حساب آنها واریز می شود ، بین 5 تا 20 درصد سرانه قانونی آنهم با تاخیر به مدارس داده شد. پرداخت نشدن سرانه باعث می شود که مدیر برای هزینه های جاری مدرسه دست به دامن انجمن اولیا و مربیان  و دانش آموزان شود و با توجه به اینکه اخذ پول تحت عنوان شهریه ممنوع است ،  به بهانه های دیگر از دانش آموزان پول بگیرند. مدرسه دولتی و تحصیلات رایگان سالهاست که مفهوم خود را از دست داده است. در حالی که رسالت انجمن اولیا و مربیان تامین مشارکت همه جانبه اولیا در اداره مدرسه است به نظر بیشتر والدین  کار انجمن فقط پول گرفتن از والدین دانش آموزان است. در مدارس شهرهای بزرگ در طول سال تحصیلی مبلغی بین 100 هزار  تا یک میلیون تومان از اولیا تحت عناوین مختلف پول می گیرند و البته اخذ پول تاثیری در بهبود کیفیت آموزشی  ندارد.  این دوگانگی در حرف و عمل اعتبار آموزش و پرورش را در بین مردم مخدوش کرده است. مسئولان مرتبا در مصاحبه ها و بخشنامه ها تاکید می کنند که گرفتن وجه ممنوع است . اما دست انجمن و مدیر مدرسه را برای گرفتن پول تحت عنوان فوق برنامه و کمک و... باز گذاشته اند. مدیران ارشد آموزش و پرورش و نمایندگان عضو کمیسیون آموزش قطعا از این دوگانگی اطلاع دارند اما شاید ندانند که این موضوع تا چه اندازه به اعتبار وزارتخانه لطمه می زند و پایه های اخلاق در مدارس را سست می کند.درحالی که مدارس به عنوان جایگاه اصلی تعلیم و تربیت از نظر آموزشی ، پرورشی ،  مالی و  اخلاقی  درگیر مشکلات پیچیده ای هستند ، طرح هایی مانند تغییر ساختار مقاطع آموزشی و  تعطیلی پنجشنبه ها و ... که با تبلیغات فراوان مطرح می شوند کمکی به حال مشکلات واقعی آموزش و پرورش نمی کند. دغدغه های مدیران ارشد ستادی از جنس دغدغه های معلمان ، مدیران ، دانش آموزان و اولیا نیست.