فردی که به کما می‌رود با صدای عزیزان خود سریع‌تر بهبود می‌یابد

میگنا: کما یا اغما (به انگلیسی: Coma) یا کاهش هوشیاری معمولاً از علایم بیماری‌های شدید می‌باشد. علل آن از بیماری‌های عفونی مانند مننژیت، سکته مغزی، افت شدید فشار خون، کمای دیابتی، کمای اورمیک، ضربه به مغز و... متفاوت است.
سطح هشیاری با مقیاس کمای گلاسکو (GCS) از پانزده تا سه ارزیابی می‌شود و GCS پایین بیانگر کمای عمیق بیمار می‌باشد. در کمای عمیق به دلیل عدم تنفس ارادی، بیمار به دستگاه تنفس مصنوعی (رسپیراتور) متصل می‌شود.

فردی که به کما می‌رود، در حقیقت بیماری است که هوشیاری‌اش مختل شده و در بیهوشی به سر می‌برد. چنین فردی نمی‌تواند ارتباط کلامی، چشمی و حرکتی با دیگران برقرار کند. توانایی باز کردن چشم‌هایش را ندارد و در مجموع هیچ پاسخی به تکانه‌هایی که از بیرون دریافت می‌کند، نمی‌دهد. در مورد بیمارانی که بر اثر تصادف و ضربه به کما رفته‌اند معیاری برای سنجش میزان هوشیاری‌شان وجود دارد که آن را با نام GCS مي گويند.

وقتی بیماری بر اثر تصادف به کما رفت با چشمانی بسته روی تخت خوابیده است و هیچ پاسخی به محرک‌ها نمی‌دهد؛ اگرچه برخی از بیماران می‌توانند با تحریک دردناک تولید صدا كرده، چشم‌هایشان را باز کنند یا دستشان را به سمت موضع درد ببرند.