آدم هايي که براي خودشان احترام قائل نيستند، به ديگران هم احترام نمي گذارند، آنها فکر مي کنند چون خودشان، خودشان را قبول ندارند، پس نبايد کس ديگري را هم قبول داشت. آنها کوچک ترين مشکل ديگران را چنان به رخ شان مي کشند که آنها تحقير شوند.

آدم هاي خودکم بين با کوچک ترين توصيه ديگران، يک دفعه مسير زندگي شان را عوض مي کنند. کافي است که به اين آدم ها بگويي لباس شان زشت است، ديگر عمراً فردا آن لباس را تنشان ببينيد.

کساني که احساس حقارت دارند، فکر مي کنند ديگران هم مثل خودشان، آنها را غيرجذاب، خنگ و خسته کننده مي دانند. به همين دليل سعي مي کنند تا جايي که مي شود، توي چشم نباشند و با کسي دهان به دهان نشوند تا ضعف خيالي شان مشخص نشود. رقابت گريزي آدم هاي خود کم بين با اينکه دلشان مي خواهد هميشه برنده شوند، باعث مي شود سعي کنند تا جايي که ممکن است وارد هيچ رقابتي نشوند. آنها خودشان فکر مي کنند که بازنده خواهند بود و بازندگي هم يک فاجعه ديگر است!

يکي از علت هايي که اين افراد انتقاد پذير نيستند، همين است که آنها هر نوع انتقاد سازنده يا ناسازنده اي را دشمني تلقي مي کنند. خودکم بين ها دوست ندارند کسي ناتواني هاي آنها را گوشزد کند.

کساني که براي خودشان ارزشي قائل نيستند، فکر مي کنند که هميشه دشمن هايي دارند که نشسته اند و در فکر دسيسه اي هستند تا آنها را از هر جايي که هستند پايين بکشند. البته توهم توطئه در شکل شديدش يک بيماري رواني است و بايد درمان شود.

براي آن که بتوان با «عقده حقارت»، به سازشي منطقي رسيد يا آن را از وجود خويش دور ساخت، لازم است درباره آن شناسايي کافي پيدا کرد. وقتي انسان در گزينش هدف هاي زندگي خود، انديشه هاي خام و بي حاصل مي پرورد يا سعي مي کند به محالات دست پيدا کند و يا تنها تمايلات و منافع شخصي را در تلاش و کوشش خود مد نظر قرارمي دهد، مفهوم اش اين است که راه گريز خود را در شکست و نااميدي مي جويد؛ تا حالا شده است که خودتان براي تشويق خودتان آبميوه بخريد؟ شده که نظر ديگران را درباره موقعيت تان در نظر نگيريد و شده است که براي موفقيت هاي کوچک و بزرگ خودتان، جايزه بخريد؟ يکي از راه هايي که مي تواند به شما کمک کند تا از پس احساس حقارت تان بر بياييد ، اين است که راه هايي براي تشويق خود پيدا کنيد. باور کنيد خيلي لذت بخش است که آدم بعد از موفقيت در يک آزمون زندگي، اولين شيريني موفقيتش را خودش بخورد و بعد آن را به ديگران تعارف کند.
تا حالا مزه اين شيريني را چشيده ايد؟
بايد خودتان دست به کار شويد، اگر بخواهيم در يک کلمه ، راه حل را به شما معرفي کنيم، بايد بگوييم شما بايد خودتان را باور کنيد. خودِ خودتان و از خودتان بودن خجالت نکشيد. بايد با تمام وجود، خودتان را بپذيريد. حتماً مي‌پرسيد چگونه مي‌توانم چنين کار مهمي را انجام دهم. مکانيزم باور خود، عزت نفس است. براي اينکه خودمان را باور کنيم بايد عزت نفس را در درون مان افزايش دهيم. عزت نفس عبارت است از احساس ارزشمند بودن؛ اين حس از مجموعه افکار، احساسات ، عواطف و تجربيات ما در طول زندگي ناشي مي شود.مي انديشيم که فردي با هوش يا کودن هستيم، احساس مي کنيم که شخصي منفور يا دوست داشتني هستيم، مورد قبول و اطمينان هستيم يا خير؟ خودمان را دوست داريم يا نداريم؟ همانطور که ملاحظه مي کنيد، مولفه هاي عزت نفس گسترده و پيچيده است. مجموعه اين برداشت ها و ارزيابي ها و تجاربي که از خويش داريم باعث مي شود که نسبت به خود احساس خوشايند ارزشمند بودن، يا بر عکس احساس ناخوشايند بي کفايتي داشته باشيم؛ درخور ذکر است که اعتماد به نفس و در يک کلام تمام ويژگي‌هاي مثبت فرد، برآيند عزت نفس به شمار مي آيد؛ يعني از عزت نفس ناشي مي شود.