۱.اختلال دوقطبی معمولا دوره‌های بسیار وخیم و طولانی دارد
وقتی مردم فردی را تصور می‌کنند که اختلال دوقطبی دارد، معمولا آن را در میانه‌ی دوره‌ی شیدایی متصور می‌شوند. طی این دوره، فرد معمولا احساس شادی و انرژی فراوان داشته و نیاز چندانی به خواب احساس نمی‌کند. بسیاری از افراد ممکن است دوره‌های بیش‌شیدایی را با شدت کمتر و علائمی همچون سریع صحبت کردن و پریشانی بگذرانند.
۲.دوره‌های کوتاه
بخش دیگر شیدایی، افسردگی است. به خاطر همین است که اختلال دوقطبی را اغلب افسردگی شیدایی می‌نامند. افرادی که اختلال دوقطبی دارند بیشتر اوقات در افسردگی به سر می‌برند. دوره‌های توأم با افسردگی با احساساتی همچون غم و تندخویی، احساس بی‌ارزش بودن یا گناه، بی‌علاقه بودن نسبت به انجام کارها، انرژی کم و تمرکز پائین همراه است.
۳.هیچ تستی برای شناسایی اختلال دوقطبی وجود ندارد
تنها راهی که می‌توانید این بیماری را تشخیص دهید به کمک یک روانشناس مجرب یا یک روان‌درمانگر است. آنها با توجه به سابقه‌ی شما و علائم فعلی بیماری در مقایسه با واکنش‌هایتان نسبت به معیارهای انجمن روانشناسان آمریکا، اطلاعات لازم را برای تشخیص این بیماری به دست می‌آورند.
۴.درمان جواب می‌دهد، اما زمان می‌برد
داروهای تجویزی برای اختلال دوقطبی تأثیر زیادی دارد، اما برای آنکه بفهمید کدام دارو یا داروها بهترین تأثیر و نتیجه را برای شما به همراه دارد، باید آنها را آزمون و خطا کنید. از آنجا که اختلال دوقطبی، یک بیماری چندوجهی است و شیمی بدن انسان هم پیچیده است، ممکن است همه‌ی داروها به یک میزان در افراد مختلف جواب ندهد.
۵.اختلال دوقطبی دارای ارتباط ژنتیکی بسیار قوی است
با وجود اینکه اختلال دوقطبی هیچ فرقی به لحاظ جنسیتی ندارد، اما تا حد زیادی به سابقه‌ی خانوادگی فرد هم مربوط می‌شود و اگر یکی از افراد خانواده به آن مبتلا باشد، احتمال ابتلای شما را ۱۰ برابر می‌کند.
(منبع: webmd)

تغییرات قبل از پریود بیانگر شدت اختلال دوقطبی است