سرعت بهبودی در بیماران سرطانی دارای معنویت بیشتر است
شهرام وزیری کاشانی، روانشناس و عضو هیئت علمی مرکز تحقیقات سرطان دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در گفت‌وگو با ایکنــا با بیان اینکه در هر انسانی زمینه معنویت وجود دارد، اظهار کرد: در واقع آنچه یک روانشناس یا روان‌درمانگر انجام می‌دهد؛ این است که این زمینه‌ها را زنده کند.
وی افزود: اگر ما تحمل و مدارا را بتوانیم بر اساس دین مبین اسلام به افراد یاد دهیم بسیاری از این مشکلاتی که در اطراف ما هم هست کاهش پیدا می‌کند.
وزیری ادامه داد: هنگامه بحران میزان هورمون کورتیزول در افراد به ویژه کسانی که دارای سلول‌های سرطانی‌اند افزایش پیدا می‌کند این میزان در اثر مواجه با امیدی که حاصل از معنویت است کاهش می‌یابد و سرعت بهبودی در آنها افزایش پیدا می‌کند.
وی بیان کرد: این یک معنی دیگر نیز دارد اگر بیماری بدون امید باشد و خود را بدون پشتوانه ببیند زودتر می‌میرد.
این استاد دانشگاه با اشاره به پروژه معنویت درمانی سرطان اظهار کرد: در این پروژه نخست بر روی ساختار بیولوژیک بیماران سرطانی و سنجش دو هورمون DOPAMIN و CEROTONIN که در وضعیت‌های بحرانی فعال می‌شوند کار شد و میزان فعالیت این دو هورمون در بیمارانی که مداخلات معنوی گرفته بودند مورد سنجش قرار گرفت، این موضوع پس از چندین مرحله دیگر چراغ راهی شد تا به تحقیقات در رابطه دخالت معنویت در بیان ژنی بیماران سرطانی پرداخته شود.
وی عنوان کرد: تحقیقات نشان داده است بیمارانی که اعتقادات معنوی دارند یکسری نیازهای معنوی نیز دارند وقتی این نیازها ناکام بماند انسان را در معرض مرگ قرار می‌دهد.
وزیری تأکید کرد: با انسان‌های بیماری مواجه هستیم که این سؤال در ذهن آنها به وجود آمده که چرا آنها بیمارند و به همین دلیل سراسر ذهنشان عصباینت است؛ اگر بتوانیم به این آدمها از لحاظ معنوی کمک کنیم در واقع فرایند درمان آنها را تسهیل کرده‌ایم.
وی یادآور شد: ما صحنه‌هایی در دین خود داریم که افراد حاضر در آن تاریخ با وقایع و صحنه‌هایی مواجه شده‌اند که افرادی مانند ما شاید تحمل دیدن یک دقیقه آن را نداشته باشیم نمونه آن حادثه کربلا است اما چرا بازماندگان این حادثه هیچگاه بیمار نشدند زیرا در آن لحظه به قول حضرت زینب (س) «ما رأیت الا جمیلا»، حتی از آن صحنه‌ها نیز امید می‌گرفتند.
وزیری خاطر نشان کرد: نگاه کردن با امید به بدبختی‌ها و حوادث پیرامون یک بحث مهم است؛ این معنا را می‌دهد که احساس کنیم ما در این لحظه بی کس نیستم خداوند حامی و پشتوانه ما بوده و به معنایی متصل هستیم که می‌تواند چهره این واقعه را برای من عوض کند و فاجعه را به امری قابل تحمل تبدیل کند.
