11 میلیون نفر در ایران مدرک دانشگاهی دارند
به گزارش ایسنا، دکتر محمد فرهادی که در جمع اعضا و وزیران علوم و فناوری کشورهای عضو مجمع جهانی علم و فناوری سخن می‌گفت با بیان این مطلب اظهار داشت: مساله جمعیت و منابع به خودی خود برای کشورها چالش است و دو مقوله شهری شدن و مهاجرت مغزها نیز این مسایل را تشدید کرده است.
وی با تقدیر از دولت ژاپن در برگزاری مجمع جهانی علم و فناوری ،به وضعیت ایران، جمعیت و منابع کشورمان اشاره کرد و گفت ایران با داشتن ۸۰ میلیون نفر جمعیت از این لحاظ رتبه هفدهم دنیا را در اختیار دارد.
دکتر فرهادی با اشاره به ترکیب جمعیتی ایران خاطرنشان کرد : ایران ترکیبی از مذاهب و گروه های قومی را در خود جای داده است که در صلح و آرامش با یکدیگر همزیستی مسالمت آمیز دارند.
وزیر علوم، تحقیقات و فناوری کشورمان از دیگر ویژگی های ایران در ارتباط با مقوله جمعیت و منابع را، هم مرز بودن ایران با ۱۵ کشور دنیا دانست و گفت : ایران پذیرای 2 میلیون و ۵۰۰ هزار پناهجو است.
وی به دو مشکل امروز جهان یعنی شهری شدن، گسترش شهرها و مهاجرت مغزها که با موضوع جمعیت و منابع پیوند خورده است، اشاره کرد و یادآور شد: گزارش سال ۲۰۱۶ سازمان ملل متحد در باره شهرهای جهان نشان می دهد که فضای شهری تا سال ۲۰۳۰ میلادی می تواند فقط ۶۰ درصد از جمعیت دنیا را شامل شود که البته برای ایران بیشتر است و به ۷۰ درصد و بیش از این نیز می رسد.
دکتر فرهادی به جمعیت تحصیل کرده ایران اشاره کرد و گفت : در ایران 11 میلیون نفر یعنی معادل 1.7 درصد از جمعیت، دارای مدرک دانشگاهی هستند و پنج میلیون دانشجو در مراکز دانشگاهی و تحقیقاتی تحصیل می کنند.
وزیر علوم گفت: که از میان جمعیت دانش آموخته، ما با پدیده مهاجرت مغزها روبرو هستیم که در واقع به معنای مهاجرت منابع انسانی ماهر کشور است.
وی با تاکید بر اینکه مهاجرت مغزها اثرات نامطلوبی بر توسعه کشورها دارد و منجر به شکل گیری متغیرهای نامعلوم می شود، تصریح کرد : رفتن نیروهای ماهر از یک کشور موجب می شود تا توسعه پایدار برای آن کشور حاصل نشود.
دکتر فرهادی گفت : هم کشورهای مبدا و هم کشورهای مقصد هر دو در حمایت و ایجاد تسهیلات برای مهاجرت نیروهای ماهر و حرفه ای مسئول هستند و باید این تسهیلات را برای بازگشت مغزها به سرزمین مادری ارائه کنند.
به گزارش روابط عمومی وزارت علوم، وزیر علوم با اشاره به بازگشت مغزها تصریح کرد : اگر چنین شود کشورهای مبدا از سرمایه گذاری گزافی که صرف آموزش و پرورش کرده اند و از نیروهایی که خود پرورش داده اند؛ بار دیگر بهره مند خواهند شد و انتقال مغزها به کشورهای خود دستیابی دوباره به این منابع با ارزش انسانی به حساب می آید.
