سارا حسینی روان‌شناس در گفتگو با بیان اینکه تنبیه بدنی کودک، او را به یک فرد مهاجم تبدیل می‌کند، اظهار داشت: بسیاری از مطالعات نشان می‌دهد بین تنبیه بدنی کودکان و رفتار خشونت‌آمیز و پرخاشگری آن‌ها در دوران بزرگسالی ارتباط وجود دارد. بیشتر مجرمان افرادی هستند که در دوران کودکی مورد تنبیه بدنی واقع شده‌اند.

اگر تنبیه بدنی در کودکان ادامه پیدا کند سبب می شود که کودک گمان کند اجازه دارد با کسانی که از او کوچک‌تر هستند چنین رفتاری داشته باشد. طفل کتک خورده از زمان طفولیت می آموزد که راه حل مشکلات، منازعه و ابزار خشم به دیگران است.

حسینی با بیان پایین آمدن اتکا به نفس این کودکان، تصریح کرد: "من بچه هستم، من کسی نیستم، من لیاقت ندارم." مفاهیمی است که با رشد روند تنبیهات در ذهن طفل ایجاد می شود و او خود را پایین‌تر از دیگران خواهد پنداشت زیرا به طور مکرر در حین کتک خوردن این جملات را از دهان والدین خود شنیده است.

این روان‌شناس با اشاره به کم رنگ شدن رابطه بین والدین و فرزندانشان در صورت تنبیه زیاد اذعان کرد: تنبیه بدنی به هر شکلی که باشد قطعا بین والدین و فرزندان دیوار ایجاد می‌کند. خود ما هم از کسانی که به نوعی سعی می‌کنند به ما آسیب برسانند نفرت داریم. والدین باید بدانند تاثیر انضباطی تنبیه بدنی، سطحی و موقتی است.

برای ایجاد یک پیوند دائمی با فرزندتان باید در کنار آموزش نظم و انضباط، به او احترام هم بگذارید. اما متاسفانه برای بسیاری از مردم واژه انضباط مترادف با تنبیه است. اغلب ما در خانواده‌هایی پرورش می‌یابیم که در آن تنبیه و پاداش روشی بوده که در مورد انضباط دهی به فرزندان به کار می رفته است. اما این روش به بچه‌ها فرصت انتخاب نمی‌دهد تا بتوانند مسئولیت پذیری را بیاموزند. همچنين گرچه پاداش و تنبیه ممکن است در سنین پایین موثر به نظر آید ولی ممکن است در درازمدت موثر نباشد.