سوراخ کردن گوش نوزاد، بی توجهی یا تنبیه؟

تحقیقات نشان می‌دهد، ترس و درد ناشی از سوراخ کردن گوش کودکان و تحمیل آن به کودکان به ویژه در سنین پایین تبعات و عوارض جبران ناپذیری دارد و احتمال ابتلا به اختلالات دفع، تیک‌ های عصبی و رفتارهای ناشی از استرس مانند جویدن ناخن یا تیک‌ های عصبی را افزایش می‌ دهد.
 

دکتر سکینه قربانعلی‌نژاد، روانشناس و مشاور خانواده، ترس و درد تحمیل شده به کودکان هنگام سوراخ کردن گوش کودک در سنین پایین را کودک آزاری معرفی می‌ کند و معتقد است، این ترس‌ ها تا بزرگسالی در نهاد کودکان باقی می‌ مانند و ممکن است در بزرگسالی چندین برابر شده و به شکل ترس از جراحی نمایان شود.
 

این روانشناس معتقد است، سیستم فیزیولوژیکی بدن انسان نسبت به درد بسیار حساس بوده و آسیب دیدن یک سلول بر عملکرد میلیاردها سلول دیگر تأثیر گذاشته و عملکرد آنها را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
 

به عقیده محققان سوراخ کردن گوش کودکان در سنین پایین ممکن است نمادی از بی‌ توجهی والدین یا تنبیه کودک محسوب شده و باعث شکل‌گیری شخصیت دوری گزین و سرزنشگر او در بزرگسالی شود.
 

دکتر سکینه قربانعلی‌نژاد با تأیید استفاده از زیورآلات و سوراخ کردن گوش دختران تا سن ۱۸ سالگی به نوعی از کودک آزاری و تجاوز به حقوق کودکان معتقد است، کودکان نیازی به زیور آلات و چنین تجملاتی ندارند، دنیای بی‌ آلایش و پاک آنها را نباید با اعمال چنین سنت‌هایی که برخاسته از کمبودها و آسیب‌ های روانی والدین است و تجمل‌ گرایی و چشم و هم چشمی را ترویج می‌ دهد و هیچ نفعی برای کودکان ندارد، تخریب کرد.
 

این روانشناس ادامه می‌دهد، کودکان نیاز به امنیت و محبت دارند، جسم و ذهن آنها باید در بهترین شرایط ممکن پرورش پیدا کند این در حالی است که تحمیل کردن استفاده از زیورآلات، نه تنها روش تربیتی محسوب نشده و به نفع کودک نیست بلکه بر عملکرد رفتاری و شناختی کودک و شکل‌گیری شخصیت او در آینده تأثیر‌گذار است.
 

دکتر قربانعلی‌ نژاد معتقد است، در حال حاضر تجاوز به حقوق زنان و کودکان در سراسر دنیا در قالب رفتارهایی مانند آزار جنسی، ضرب و شتم، و… گزارش می‌شود که هیچ گونه سازگاری و همخوانی با توصیه‌های دینی و منافع بهداشتی و سلامتی کودکان نداشته و بهداشت روانی و فیزیکی آنها را تهدید می‌کند، سوراخ کردن گوش کودکان را هم می‌توان همردیف آزارهای روانی و جسمانی دانست چرا که این مسأله انتخاب کودک نبوده و به او تحمیل می‌شود. نباید فراموش کرد، مراقبت از جسم و روح کودک در اولویت برنامه‌های والدین قرار دارد.