از مهارت آموزی تنها احداث هنرستان را یادگرفته‌ایم!
نوسازی رشته‌ها و گرایش به رشته‌های کاربردی‌تر در شرایطی در کشور ما صورت می‌گیرد که فکری به حال امکانات مورد نیاز برای این تغییر نمی‌شود؛ وضعیتی که نتیجه آن ناکام ماندن طرح‌ها و برنامه‌ها و محدود شدن آموزش به مباحث نظری است و بس.
به گزارش «تابناک»، به رغم آنکه ضرورت ایجاد رشته‌های دبیرستانی و دانشگاه‌های که آموزش‌های کاربردی و عملی به دانش آموزان و دانشجویان می‌دهند، از دیرباز در کشورمان احساس و حتی مقدمه اساسی اشتغال زایی معرفی شده، اما این مهم چندان از تئوری فاصله نگرفته و بیشتر در حد ایده‌ای خوب باقی مانده است. این را میشود از کنکاش در اظهارنظر‌هایی دریافت که مسئولان در گلایه از کمبود امکانات بیان می‌کنند. مثل سخنان اخیر مدیرکل دفتر آموزش‌های فنی و حرفه‌ای وزارت آموزش و پرورش که تاکید دارد در هنرستانها با با کمبود فضای کلاسی و کارگاهی مواجه هستند، در حالی که بر اساس برنامه توسعه، می‌بایست سهم هنرستانها افزایشی چشمگیر را شاهد باشد.
این گلایه‌ها در حالی است که می‌دانیم اشتیاق دانش آموزان به تحصیل در هنرستانها و رشته‌های مهارت محور فزونی یافته و ازدیاد مراجعه به هنرستانها و رشته‌های فنی حرفه‌ای را موجب شده است. مشتاقان به این رشته‌ها با این امید که قرار است مهارتهای تازه بیاموزند که آن‌ها را به افرادی توانمند تبدیل کند، وارد این رشته‌ها می‌شوند، غافل از اینکه کمبود امکانات شدیدی گریبان هنرستانها را گرفته و بسیاری از امکانات مورد نیاز رشته‌های فنی در مدارس یا وجود ندارند و یا اینکه آنقدر کم هستند که دانش آموزان فرصت لازم برای استفاده از آن‌ها را پیدا نمی‌کنند.
تعداد بسیار کمی از هنرستانها و مدارس کشور، کارگاه هاه و فضای کلاسی استاندارد و لازم برای آموزش دانش آموزان را دارند، و اکثر این مدارس با کمبود امکانات هستند. این کمبود امکانات در سطوح متفاوتی روی می‌دهد و معمولا در شهرستان‌ها و شهر‌های کوچک بیشتر به چشم می‌خورد.
این در حالی است که مشکل بزرگتری هم به وجود آمده: اینکه هنرستانها قبلا دو ساله بودند و حالا قرار است سه ساله شوند. موضوعی که کمبود‌ها را دوچندان می‌کند و چه بسا ممکن است به بروز وضعیت بحرانی در برخی مناطق نیز منجر شود، چراکه می‌دانیم کمبود‌های هنرستانها مشکلی قدیمی است که تا حدود زیادی در برخی مناطق برجای مانده و مورد رسیدگی قرار نگرفته است.
ناگفته پیداست وقتی امکانات لازم در هنرستانها وجود نداشته باشد، از اهداف اصلی خود دور خواهند شد و دیگر فرقی با مدارس معمولی ندارند. حتی چه بسا با توجه به ماهیت متفاوتی که دارند، وجودشان تبدیل به آسیب شود و برچیدنشان مفیدتر جلوه کند چراکه برای مهارت آموزی برنامه ریزی شده اند نه صرف آموزش نظری و تئوری، آن هم در کلاس‌های متراکم و شلوغ. وضعیتی که اگر بگوییم مقدمه ناکامی دانشگاه‌های فنی هم خواهد بود، سخنی به اغراق نگفته‌ایم.
شرایطی که برای اصلاح آن می‌بایست توجهی ویژه به این دست رشته‌ها و مدارس خاص شان در آموزش و پرورش کشورمان داشت و حتی کوشید بخشی از بودجه‌های اختصاص داده شده به اشتغال زایی در بخش‌های مختلف را به این بخش منتقل کرد، به شرطی که بدانیم صرف تاسیس هنرستان و دایر کردن رشته‌های فنی برای نیل به اهداف این کار کافی نیست!
به گزارش «تابناک»، به رغم آنکه ضرورت ایجاد رشته‌های دبیرستانی و دانشگاه‌های که آموزش‌های کاربردی و عملی به دانش آموزان و دانشجویان می‌دهند، از دیرباز در کشورمان احساس و حتی مقدمه اساسی اشتغال زایی معرفی شده، اما این مهم چندان از تئوری فاصله نگرفته و بیشتر در حد ایده‌ای خوب باقی مانده است. این را میشود از کنکاش در اظهارنظر‌هایی دریافت که مسئولان در گلایه از کمبود امکانات بیان می‌کنند. مثل سخنان اخیر مدیرکل دفتر آموزش‌های فنی و حرفه‌ای وزارت آموزش و پرورش که تاکید دارد در هنرستانها با با کمبود فضای کلاسی و کارگاهی مواجه هستند، در حالی که بر اساس برنامه توسعه، می‌بایست سهم هنرستانها افزایشی چشمگیر را شاهد باشد.
این گلایه‌ها در حالی است که می‌دانیم اشتیاق دانش آموزان به تحصیل در هنرستانها و رشته‌های مهارت محور فزونی یافته و ازدیاد مراجعه به هنرستانها و رشته‌های فنی حرفه‌ای را موجب شده است. مشتاقان به این رشته‌ها با این امید که قرار است مهارتهای تازه بیاموزند که آن‌ها را به افرادی توانمند تبدیل کند، وارد این رشته‌ها می‌شوند، غافل از اینکه کمبود امکانات شدیدی گریبان هنرستانها را گرفته و بسیاری از امکانات مورد نیاز رشته‌های فنی در مدارس یا وجود ندارند و یا اینکه آنقدر کم هستند که دانش آموزان فرصت لازم برای استفاده از آن‌ها را پیدا نمی‌کنند.
تعداد بسیار کمی از هنرستانها و مدارس کشور، کارگاه هاه و فضای کلاسی استاندارد و لازم برای آموزش دانش آموزان را دارند، و اکثر این مدارس با کمبود امکانات هستند. این کمبود امکانات در سطوح متفاوتی روی می‌دهد و معمولا در شهرستان‌ها و شهر‌های کوچک بیشتر به چشم می‌خورد.
این در حالی است که مشکل بزرگتری هم به وجود آمده: اینکه هنرستانها قبلا دو ساله بودند و حالا قرار است سه ساله شوند. موضوعی که کمبود‌ها را دوچندان می‌کند و چه بسا ممکن است به بروز وضعیت بحرانی در برخی مناطق نیز منجر شود، چراکه می‌دانیم کمبود‌های هنرستانها مشکلی قدیمی است که تا حدود زیادی در برخی مناطق برجای مانده و مورد رسیدگی قرار نگرفته است.
ناگفته پیداست وقتی امکانات لازم در هنرستانها وجود نداشته باشد، از اهداف اصلی خود دور خواهند شد و دیگر فرقی با مدارس معمولی ندارند. حتی چه بسا با توجه به ماهیت متفاوتی که دارند، وجودشان تبدیل به آسیب شود و برچیدنشان مفیدتر جلوه کند چراکه برای مهارت آموزی برنامه ریزی شده اند نه صرف آموزش نظری و تئوری، آن هم در کلاس‌های متراکم و شلوغ. وضعیتی که اگر بگوییم مقدمه ناکامی دانشگاه‌های فنی هم خواهد بود، سخنی به اغراق نگفته‌ایم.
شرایطی که برای اصلاح آن می‌بایست توجهی ویژه به این دست رشته‌ها و مدارس خاص شان در آموزش و پرورش کشورمان داشت و حتی کوشید بخشی از بودجه‌های اختصاص داده شده به اشتغال زایی در بخش‌های مختلف را به این بخش منتقل کرد، به شرطی که بدانیم صرف تاسیس هنرستان و دایر کردن رشته‌های فنی برای نیل به اهداف این کار کافی نیست!
